Emcy’s POV
<a/n: pasensya nap o kung masydaong hindi maganda an pagkakasulat ko nito. Sarree po. BDW sa mga namimis na si Emcy heto nap o talaga sya :p >
“Dok, kamusta na po ang kalagayan ng anak namin? Ayos nap o ba sya? Ano ho an resulta? “ –papa
“Oo nga ho dok, how was her, how was our daughter? Is she okay already?” –mama
Psh. Ito talagang si mama masyadong paranoid umuwi pa talaga sya ng pinas galing US para lang masamahan kami ngayon sa daddy ni Rj. Si dad naman? Ayan, kahit bawal pa syang magleave sa trabaho kasi nagleave na sya nung Monday na sinumpong ako um-absent parin sya. Pwede naman kasing ako nalang mag-isang kukuha ng lab results ko eh. Pero masaya ako na Makita sila, naisip ko sana nuon pa lang pala nagkasakit na lang ako ng mas maaga pa. Edi sana okay na dati pa an pamilya naming at hindi na malayo sa isat’isa. Ngayon lang kasi naging kumpleto uli pamilya naming kasi pareho silang busy sa trabaho : (
“ base sa resulta ng mga lab test na ginawa naming sa kanya at sa mga pinakita ni Emcy this following days, patunay lang na gumagana na nga yung mga gamut na pinaiinom ko sa kanya, tagumpay ang gamot na binigay ko at mabilis na inadopt ng genes nya ang mga substances nito. Siguro ay aabutin pa ng isa o kalahating buwan to declare na magaling na nga talaga an anak nyo.”-doc. Omila
“ ganun ho dok. .” doc cut moms statement
“ tama, The therapy I’ve given to her was totally successful”-masayang balita ni dok. Hindi ko alam kung anong irere act ko. Full and mix emotions an nararamdaman ko ngayon dahil sa narinig kong magandan balita.
“ Hays, mabuti naman *takes a deep breath* masaya kami kung ganun”- daddy
“ Oh God thanks! . .” sabi ni mommy tapos ay lumapit sina mommy at daddy sa’kin at niyakap ako ni mama ng mahigpit.
“ Pero as of now ay huwag muna tayong masyadong pakampante lang, there is still a 30% of possibility na mananatili pa yan ng matagal AT NAKADEPENDE YAN SAYO * dok looked at me* pinapayo ko lang n asana ay ipagpatuloy nya parin ang pag inomn sa gamot na ibinigay ko sa kanya. Irereseta ko nalang sa inyo ngayon an mga vitamins na kakailanganin nyang inumin lalo na ngayon na pagaling na ng pagaling an anak nyo” nakangiti si Dok nang sinasabi nya yan sa amin. Tama nga si Rj, wala nga dapat akong ipag alala at gagaling ako dahil magaling na doctor an papa nya.
“ Ma, Pa. .wait lang muna ahh. .”paalam ko tapos ay lumapit ako kay Dr. Omila at niyakap ko siya.
“ Tha-thank you po. .” naiiyak na ako at talagang tumulo nan g kusa an luha ko. I know its not easy the things that I’d been tackling. Dahil sa sakit ko nay un maraming bagay at importanteng tao ang nawala sa akin. Marami akong nasaktan at pinag-alala, at may iniwasan din akong taong mahalaga sa akin maitago ko lang an katotohanan at iwasan sya na masaktan sa katotohanang dala-dala ko.
“ akala ko po talaga hindi na ako gagaling *sniff* salamat po talaga” I sobbed and then released my hand from hugging. Yumuko si Dr. Omila at hinarap ako ng nakangiti parin ang mukha.
“ You don’t have to thank me for this. Its my job to save people at isa pa “ mas lumapad pa yung ngiti nya sakin tapos ay hinawakan nya ako sa balikat.
“mabait kang bata at nakita ko sayo ang determinasyon mo sa kagustuhan mo na gumaling. I’m glad that I’ve helped one of my sons important person in life “ umayos ng tayo si Dok saka ay nagpaalam na siya sa amin at umalis.
Si Rj . . .I should thank him for being with me. He’s a good friend. He never leave me and I’m so happy to have a friend like him.
“ So, lets go and celebrate ? “-dad
“Sure honey. Its been years since our last bond as family” mom mouted. Nagsimula na kaming maglakad palabas ng hospital. Nang nasa labas na kami ay tinanong ako ni mommy.
“ So, where do you want to start with sweetie? “ I miss my mom. I miss her so much. I don’t know on how I will going to start my day again, that now everything is going in well. Tapos na ang mahabang paghihirap ko.
Tapos na nga ba?
Well, I guess so. Pero ayoko munang problemahin yun. Ang nasa isip ko lang ay masaya ako at malapit ng mawala ng tuluyan ang sakit ko. Hindi ko na kailangan pang maging malungkot araw araw. Sa madaling salita hindi ko na kailangan pang iwasan si Z.
Tama, si Z. I miss him. He’s the perfect place where I can start my day with. Tapos na ang pagtatago ko sa kanya. I wanna see him and this time. . . hindi ko na sya kailangang iwan pa. Alam ko until now, may mababalikan pa ako sa kanya.
