Ochtend
Ik word opgebeld door de ziekenhuis. Mevrouw kunt u spoedig komen aub. Ik heb opeens een heel slecht gevoel in me en zeg dat ik eraan kom. Ik pak me tas en trek me schoenen aan en vertrek.
Ziekenhuis.
Ik zit en wacht op de dokter in zijn kamer. Hij komt. Goeiedag. Goeiedag. Wat is er vraag ik. We hebben het uitslag al, alleen ik wil dat je mee kijkt. Uhmm is goed zeg ik. Hij wijst op plaatje naar een vlek in me hersenen. Nou een vlek is het niet. Je hebt een tumor.. ik kijk geschrokken. Hij is heel groot.. en tast je zenuwen aan. En nu..? Je word opgenomen, we gaan kijken wat we kunnen doen een operatie is kritisch. Wat kan er allemaal gebeuren dan? Er is kans dat je nooit meer zal kunnen bewegen, en als we niet opereren zal je niet lang meer leven. Ik krijg tranen in me ogen. Ik geef door dat je opgenomen word als je wil bellen we ook iemand van je familie lid. Ik doe het zelf wel zeg ik. Ik bel Umit op. De dokter is al gegaan. Umit neemt op. Ik ben in ziekenhuis zeg ik. Heb je uitslag al? Ik kan me niet inhouden en barst uit tranen. Canim waarom huil je? Ik kom er meteen aan oké? Oké zeg ik.
Ik app mijn broer en vertel hem dat ik de uitslag heb en opgenomen word in ziekenhuis.
Een zuster roept me en ik loop naar haar toe.
Ze wijst mijn kamer.
is Umit gekomen. Ik zie hem praten met de dokter. Hij is geschrokken. Hij komt zachtjes me kamer in en kijkt me aan. Rüya..?
Ik kijk hem aan en zeg dat hij niet verdrietig moet worden.
Wat gaan de dokters precies doen? Vraagt Umit. Weet ik nog niet. Rüya. Waarom word je niet geopereerd? Het is kritisch..
opeens word er geklopt. Me vader en stief moeder loopt naar binnen. Me vader kijkt Umit boos aan. Umit staat op en zegt naar mij ik kom later langs canim.
Umit: De vader van Rüya houdt me tegen en trekt me mee naar de gang. " wat doe jij in de buurt van mijn dochter" ik kijk hem serieus aan en zeg zal u niet zijn bij uw geliefde?" En ik liep weg. Ya Allah denk ik bij mij zelf. Waarom moet je altijd mensen waarvan ik hou straffen. Heb ik wat gedaan in deze leven? Ik wil Rüya niet kwijt, nooit niet. Veel mee gemaakt en ik wist het zeker dat zij de liefde van mijn leven is, maar wat als ze gaat? Hoe kan ik verder gaan met me leven als zij er niet is. Ik huil in me auto. Een leven zonder haar..
daaraan wil ik niet denken. Ik kom thuis aan ik zie mijn ouders en broertje met elkaar ontbijten. Goeiemorgen Zoon, waar was je? Ik zeg niks en loop door naar mijn slaapkamer. Even later komt me moeder en vraagt wat er is. Ze gaat op me bed zitten en kijkt me aan. Rüya heeft een grote tumor. Wat erg.. zegt ze zachtjes.
Ruya:
Ik vind het niet fijn dat die man hier is. Hij kan opeens zorgen maken om iemand. Ik draai me om, en sluit me ogen dicht. Wil aan niks denken.
