KOLEJİMİN SUMRUSU

sumru 1

Sebebini bile bilmediğim soğuğu iliklerime kadar hissettiğim bir geceydi. Vücudumu ısıtsada içimdeki soğukluğu ısıtamayan battaniyemin altından yavaşça küçük bedenimi ranzamdan aşağı doğru ittim ve terliklerimi ayağıma geçirdim. Birkaç gün sonra 7 yaşıma gireceğim için heyecanlıydım. Tabi o gece başıma geleceklerden habersizdim.

Susamıştım. Karanlıktan hoşlanmazdım bu yüzden yavaş yavaş önünden geçtiğim bütün odaların lambalarını boyum yetmediği için zıplayarak açıyordum. Annemin odasının lambasını açtığımda gördüğüm şeyle korkuyla evin içinde annemin ismini sayıklıyordum. Mutfağa girmemle annemi arka kapıyı açarken görmem bir olmuştu. Elinde ufak bir bavul ve küçükken anlayamasamda şimdi bildiğim bir gerçek olan uçak bileti vardı. Tabi o zaman anlıyamamıştım annemin beni bırakıp terk edeceğini gösteren kağıt parçasının olduğunu. Annem yüzünde acı bir gülümsemeyle yanıma gelip benim boyuma gelebilmek için yavaşça dizlerinin üstüne çöküp omuzlarımdan tuttu. İstemesede gözlerinin dolduğunu fark edip kafasını arkasına atıp tavana doğru bakıyordu ama engel olamıyordu. Sonunda pes edip tekrar yüzüme baktığında bu sefer gözlerini kaçırıyor ve çeneme bakıyordu. Bense neler olduğunu anlayamıyordum. Benden birkaç santim uzaklaşarak konuşmaya başladı. '' beni zorlamak zorunda mısın? Nasıl olsa ne yaparsan yap gideceğim. '' dedi. Yüz ifadesi değişmişti sanki benden nefret ediyormuş gibi bakıyordu. Sözlerini bitirmesiyle ona bakakalmıştım. Beni terk ediyordu. Üstelik bunu yüzüme karşı söylemişti. Kalbim kırılmıştı. Daha fazla dayanamayıp gözlerim dolmaya başlamıştı. Annem hala karşımda duruyordu ifadesizdi. Sanki bütün duygulardan arınmış gibiydi. Ellerini omuzlarımdan çekip ellerime getirdi. İstemiyordum artık bana dokunmasını hemen birkaç adım gerileyip ona bana baktığı gibi baktım yüzündeki ifadesizlik yerini şaşkınlığa bırakmıştı. Son sözlerini söylemek için derin bir nefes alıp gözlerini gözlerime kenetleyip '' Acı seni daha güçlü yapar. Korku seni daha cesur yapar. Kırık bir kalp ise seni daha akıllı yapar elbet birgün beni anlıyacaksın.'' dedi ve ayağa kalktı. Tepkimi süzüyor olmalıydı. Kapıya doğru ilerledi kapıya vardığında bavulunu tek eliyle kavrayıp tekrar bana döndü. Olabildiğimce güçlü görünmeye çalışıyordum. Yumruk yaptığım elimi arkamda tutuyordum. Tekrar konuşmaya başladı. " Dediklerimi unutma asla Kayra Sumru. Yarın sabah teyzen ve amcan seni almaya gelicekler. Şimdi yat ve dinlen bugünlük bu yaşadıların yeter."arkasına artık dönmüyordu. Teyzemin soyadı kullanmıştı. Kapının kapandığını duymamla yere kapanmam bir olmuştu. Artık tektim geriye hiçbir şeyim kalmamıştı. Babam yıllar önce bir deniz kazasında boğularak ölmüştü. Şimdide annem beni bırakmıştı. O gece boyunca annemin son sözlerini düşündüm. Ben o gece acıyı da korkuyu da kalbimin kırıklığını da en derinden hissetmiştim. En yalnız anımı ben o gün annemin beni terk ettiğinde hisstemiştim. Ama bilirsiniz sumrudakiler her zaman tekti diğil mi?

uzun ve sıkıcı konuşmaları sevmem oyuzden kısa kesiceğim,haftada 2 bölüm atıyorum ve desteklerinizi bekliyorum eğer sıkıcı diye düşünüyorsanız hersey değişiyor 6 bölümünü yazdım ve gerçekten her bölüm bir öncekinden daha eğlencili hale geliyor.