En Güzel Mecburiyetim (Tamamlandı)

1-Mecburiyet

Kitabımın tamamı DREAME UYGULAMASINDA. Münevver KAYHAN adıyla bulabilirsiniz
    O adamla karşılaştıktan sonra takmamış umursamamıştım, oyun sanmıştım. Sadece şantaj yapıyor diye düşünmüştüm ama iki gün sonra iki polis kapımıza dayanıp babamı evden alınca şok olmuştum. Başta anlamamıştım. Babamın neden götürüldüğünü annemle babamın yanına gidince o adamı da orda görmüştüm. İşte o an herşey kafama dank etmişti. Adam beni yalnız yakalayınca
"bu gece benimle gelirsen babanı ordan çıkarırım" demişti. Önce etrafıma sonra babama sonrada anneme baktım. Polislere desem diye düşündüm ama zengin tanınmış insanlardı bunlar. Bir işe yaramazdı en fazla iki ay sonra çıkardı ve yaptığımın bedelini bana ödetirdi. Tekrar anneme baktığımda ağlıyordu ama şaşırdığım bu değildi. Asıl şaşırdığım babamın da ağlamasıydı. Gözlerine baktığımda çaresizliği gördüm. Benim yüzümden onlara böyle birşey yaşatamazdım. Karşımdaki ki adama dönüp
"teklifinizi kabul ediyorum" dedim. Bu sözümle adının devran olduğunu bildiğim adam gözden kayboldu. Bende gidip anneme destek olmak için yanına oturup kollarımı bedenine sardım. Annemde kollarını bana sarınca iyice sokuldum göğsüne bir daha Ne zaman sarılacaktım acaba anneme ya da hiç görecek miydim ki bir daha. Acaba bu adamın oğlunda Ne vardı ki kimse evlenmemişti. Acaba oğlu kaç yaşındaydı. Aklımda bir sürü soru vardı. Bu adam babamın patronuydu ama bu adamın evinin nerde olduğunu bile bilmiyordum. İnşallah istanbuldadır dedim içimden en azından arada annemi babamı görürüm diye düşünürken beni düşüncelerimden ayıran babamın sesiydi. Kızım diye bağırmış ve kollarını açmıştı. Serbest kalmıştı. Hemen koşup kendimi babamın kollarına attım. Annemde ikimize birden sarılınca babam annemin ve benim saçlarımdan öptü. Onlara gene imrenerek baktım. Birgün sevdiğim adamla evlenip annem ve babam gibi olmak istemiştim ama galiba hiç böyle birşey yaşayamayacaktım. Sarılmamız bitince babamın yanında duran adama baktım. Yüzünde güller açıyordu. Babamdan özür dileyip gidecekken bana yaklaşıp elime bir kağıt tutuşturdu ve
"babanlar uyuyunca beni ara" deyip uzaklaştı. Tam unutmuşken gerçekler yüzüme tokat gibi vurmuştu. Babam kurtulmuştu ama ben kurtulamamıştım. Karakoldan çıkıp hep beraber Eve gittik. Yatmadan önce anneme ve babama iyice sarılıp kokularını içime çektim. Sonrada gidip odama bavulumu hazırladım. Tüm eşyalarımı bir bavula sığdırmıştım.

Üzerime de eşofman takımı mı geçirip son bir kez hüzünle baktım odama yıllarım geçmişti küçük sıcak odamda. Yatağıma baktım başlığı baya bir eskimiş hatta yataktan ayrılmıştı ama hala atmamıştık. Annem söz vermişti üniversitede yeni yatak odası alacağız diye artık gerek kalmadı diye düşündüm. Artık Ne üniversite vardı nede hayallerim herşeyi bu bavula tıkmıştım belki burda bir parça eşyam kalmamıştı ama ruhum, hayallerim, umutlarım, çocukluğum, gençliğim herşey bu duvarların arasında kalmıştı. Giderken herşeyimi tüm yaşama nedenlerimi burada bırakıp gidiyordum. Aradan geçen iki saat boyunca sadece bunları düşündüm döndürüp döndürüp aynı şeyleri düşünüyordum. Saat gece üçe gelirken elime telefonumu aldım ve cebimdeki numarayı tuşladım. Telefon çalmadan açılınca şok yaşasamda kendimi toparlayıp
"Annemler uyudu" dedim. Bu sözüme karşılık verilmeden telefon yüzüme kapanmıştı. Birkaç dk sonra cama tıklanılmasıyla tedirgin olmuştum. O an telefonuma Gelen mesajla şok yaşadım
"Eşyalarını şöförüme ver ve sende onunla gel. Bekliyorum çabuk" mesajı atan devran beydi. Cama ilerleyip bavulu oradaki adama verdim. Adam benimde evden çıkmama yardım edince onu takip etmeye başladım. Biraz ilerlediğimizde karşımızda siyah bir V.I.P. aracı görmemle şokum her geçen dk artıyordu. Bu adam kimdi ve nasıl bu kadar zengindi. Yanımdaki adam bavulu bagaja koyduktan sonra benim binmem için kapıyı açıp bekledi. Bende araca binince kapıyı kapatıp aracı çalıştırdı. Adamı izlemeyi bırakıp devran beye baktığımda üzerindeki siyah şalvar ve siyah gömlek ona baya korkutucu bir hava katmıştı.