Hate, love or just a little of both?

18

Langzaam word ik wakker en open mijn ogen. Ik kijk om me heen en het verbaasd me nog dat ik hier op de bank zit. Er liggen twee matrassen op de grond waar ze met z'n drieën per matras liggen. Hoe? Echt.. Ze liggen allemaal zo op elkaar, hebben ze geen ruimte nodig? Ik voel een hoofd op mijn borst er ik kijk ernaar: Martijn die vredig ligt te slapen. Ik kan het niet laten om te glimlachen. Met mijn hand, kriebel ik door zijn haar.

Martijn beweegt en slaat zijn arm om mijn middel, hij ziet er zo lief uit.

"Hey," hoor ik opeens.

Ik kijk naar hem en hij kijkt me glimlachend aan.

"Goedemorgen," glimlach ik.

Hij gaat zitten en rekt zich uit, "hoe laat is het?"

"Om eerlijk te zijn, geen idee," grinnik ik en merk nu pas op dat ik een hoodie aan heb.

Hij kijkt me even aan en geeft me een kus. Verlegen kijk ik hem aan en voel het bloed naar mijn wangen stijgen. Hij glimlacht ook en kijkt weg, "zullen we broodjes halen?" veranderd hij van onderwerp.

"Is goed," zeg ik en sta op. Ik wil naar de kamers lopen, maar mijn pols wordt vastgegrepen en ik word terug getrokken. Verward kijk ik Martijn aan.

"Kom."

"Maar ik zie er niet uit," zeg ik verontwaardig en kijk hem aan.

"Je ziet er gewoon mooi uit," zegt hij en drukt een kus op mijn wang.

Ik glimlach even en loop toch naar de deur waar ik mijn slippers aantrek. Hij grinnikt en loopt achter me aan. Snel maak ik nog een goede knot en we lopen naar buiten.

Aangekomen in het lokale supermarktje, kijk ik naar de broodjes.

"Wat moeten we nemen? We zijn met veel en met grote eters," zegt Martijn en komt naast me staan.

"Gewoon, twaalf croissants, pistolets en wat chocolade broodjes?" stel ik voor en loop naar de broodafdeling.

"Doen," zegt hij en we pakken de broodjes. Ik pak ook nog wat beleg en wat te drinken voordat we naar de kassa gaan om af te rekenen.

"Wat zal ze wel niet denken? Meer dan 30 broodjes om af te rekenen," grinnik ik en leg alles bij de kassa.

"Nou, vertel, jonge dame," zegt de vrouw achter de kassa opeens en glimlacht.

Geschrokken kijk ik haar aan. Oh ja, sommige spreken hier gewoon nog Nederlands. "We zijn met een grote groep mensen, dus we kopen even de winkel leeg."

Ze lacht even, "ga je gang. Wil je de winkel er ook nog bij?"

"Als het kan?" vraag ik serieus en ze knikt lachend.

"Is goed hoor."

Martijn begint te lachen en betaalt de broodjes. "Bedankt! En tot de volgende keer."

"Geen probleem, fijne jaarwisseling alvast," zegt de vrouw.

"Hetzelfde," zeggen we tegelijk en we lopen de winkel uit.

"Die vrouw is wel echt funny," zegt Martijn gelijk, "hoe ze dr op ingaat. Dat doen de meeste Nederlandsers niet als ze aan het werk zijn."

"Klopt, maar over het algemeen vind ik het net iets chiller," zeg ik en hij pakt de tas over uit mijn handen. "Hoeft niet."

"Toch doe ik het," zegt hij en glimlacht voordat hij mijn hand vast pakt.

•

We zijn weer thuis en we lopen hand in hand naar de woonkamer. Ik laat zijn hand los als ik merk dat iedereen naar ons kijkt. Martijn grinnikt zachtjes.