Reylo

Zbyt wiele pytań, cz. 2

Obudził ją huk i turbulencje. W ciągu jednej sekundy poczuła gwałtowny ból w ramieniu, a w następnej spostrzegła, że leży na ziemi. Zamrugała szybko i podniosła się do siadu, po czym przetarła twarz dłońmi i westchnęła. Rozejrzała się wokół i przypomniała sobie, gdzie właściwie się znajduje - na pokładzie Sokoła Millenium. Na jej usta wyszedł błogi, spokojny uśmiech.

Podniosła się i rozejrzała po ciemnym pomieszczeniu. Nie znała tej części statku, nie pamiętała również, by kiedykolwiek się tu kierowała. Próbowała przypomnieć sobie, co robiła przed snem i... ujrzała w głowie czarną dziurę. Jednak w tej czarnej dziurze zaczęły pojawiać się dwie czerwone kropki. Przyglądała się im tak długo, aż nie zmieniły się w oczy, które dobrze znała. W oczy, które ujrzała jako jedna z nielicznych po raz pierwszy, doznając czegoś w formie zaszczytu. Do tej pory dziwnie się czuła, przypominając sobie tamtą scenę. Dziwnie i... w pewien sposób właściwie. Jak gdyby powinna się znaleźć w tamtym miejscu o tamtym czasie. Nie umiała jednak tego wyjaśnić. Nie zamierzała również się nad tym rozwodzić. Po jej głowie latało już i tak zbyt wiele pytań.

- Wszystko w porządku?

Podniosła wzrok i ujrzała opartego o framugę drzwi Finna. Gdy tylko wlepiła w niego swoje zdezorientowane spojrzenie, na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech, którym od razu ją zaraził.

- Tak, tak, ja tylko... Nie wiem, co to za miejsce.

- Jesteśmy na Sokole.

- Tego się domyśliłam, ale... - Rozejrzała się po pomieszczeniu. – Nie kojarzę, gdzie jestem.

- Ach, to. – Finn posłał jej uspokajające spojrzenie. – Po prostu przenieśliśmy cię do miejsca oddalonego od wydarzeń, byś mogła spokojnie sobie odpocząć po wszystkim, co przeszłaś.

Rey pokiwała głową, trawiąc wszelkie informacje, które otrzymała.

- Dziękuję – odparła po chwili i wstała.

Oboje wyszli na korytarz i skierowali się w stronę centrum dowodzenia.

- Umieram z głodu – oznajmiła dziewczyna, gdy dotarli do głównego holu.

- Dobrze się składa, bo właśnie mieliśmy siąść do śniadania – odparł Finn, kierując się do sali obok.

Weszli do środka i ujrzeli krzątających się po pomieszczeniu ludzi. Niektórzy nieśli talerze z pieczywem, inni kosze z owocami, a parę osób półmiski z wędliną i serami. Na stołach leżały już naczynia z innymi składnikami do jedzenia oraz pełna zastawa, z miejscem dla każdego, bez wyjątku. Z kubków unosiła się para, która dodatkowo tworzyła przyjemny, domowy klimat.

- Pięknie pachnie – przyznała dziewczyna i uśmiechnęła się.

- Rey!

Obróciła się w stronę, z której usłyszała swoje imię i ujrzała biegnącego w ich stronę Poe Damerona, jak zwykle w swoim biało-pomarańczowym kombinezonie. Rozłożył szeroko ramiona i objął ją, gdy znalazł się dostatecznie blisko.

- Dobrze cię widzieć, mała. Świetnie wyglądasz – oznajmił, gdy już się od niej odsunął.

Rey spojrzała na niego pytająco, lecz na jej ustach czaił się rozbawiony uśmieszek.

- No wiesz, po przejściach.

- Dz-dzięki – wyjąkała i ciepło się roześmiała, na co Poe zawtórował jej tym samym. – Ciebie też dobrze widzieć.

Mężczyzna przeszedł dalej, wkrótce zajmując miejsce przy stole. Rey obejrzała się na Finna, który dziwnie przyglądał się młodemu pilotowi.

- Wszystko okej?

- Tak, jasne – odparł, jakby wyrwany z transu, i szybko się uśmiechnął, chcąc ukryć zakłopotanie i uspokoić dziewczynę.

* Witam Was w drugim rozdziale! Wiem, że mieszam trochę rzeczy z "Przebudzenia Mocy" i z "Ostatniego Jedi", ale... w końcu to fanfik, prawda? Więc mam prawo. Mówcie, czy tak jest w porządku, czy jednak wolelibyście, abym trzymała się jednej koncepcji/filmu. Zachęcam do gwiazdkowania i komentowania. Dziękuję za wszelkie głosy i miłe słowa pod wcześniejszym postem, to bardzo motywuje. Do zobaczenia w kolejnym rozdziale! *