Bestfriends with Promises I [COMPLETED]

Chapter 21: Making things clearer

-21-

Clarence's POV

Sinundo ko si Mira sa school nila. Ang kulit nitong batang to. Pati tuloy ate niya, nadadamay. I was hella afraid nung nahimatay siya. It wasn't the first time though pero mas malala to kesa nung una. Sa sobrang init kasi kaya siya nahimatay noon. Akala ko nga na-heat stroke na ang mahal ko. Amputcha! Ngayon naman over fatigue nang dahil lang sa batang to.

"Ano bang meron sa inyo ni ate?"

Pinisil ko yung ilong niya. "Letchugas kang bata ka. Alam mo bang takot na takot ate mo nung nawala ka? Wag kang aalis ulit, intiendes?"

"Eh kuya, binigyan ko lang naman siya ng space."

"Mira, sapat na yung space na hindi mo siya kakausapin. Nagkikita kayo, oo, pero hell! Yung iwanan mo siya, tsk tsk! Ibibitin kita patiwarik eh!"

"Ano bang nangyari?"

"Nahimatay lang naman ang mahal ko."

Napatingin siya sakin, "WHAT?!"

"Oo, kaya Mira please. Wag mo na ulit uulitin yun."

"Opo. Nagtaka lang naman kasi ako nung binigay sakin ni yaya yung cheque. Pang two months allowance ko na yun. So, akala ko, pinapa-alis na niya ako."

"Where is your brain?"

"Ano ba yang tanong mo, Kuya?"

"Mira, hindi mo ba naisip na naiilang siya kaya in-estimate na niya yung panahon na baka hindi kayo magka-usap."

"Sorry."

"Hay nako! Tsk tsk!"

"Enough of the drama. Mag-kwento ka naman. Sabi mo marami kayong memories dito ni ate kaya hindi mo pinapalitan? So, anong memories yun?"

"Well, eto yung kotseng ginamit namin sa first date namin."

I just smiled remembering a wonderful night.

----------FLASHBACK----------

Nasa tapat ako ng bahay nila Mina, waiting for her to come out. Nakasandal lang ako sa kotse. Sisipot kaya yun? Tsk! Kilala ko yun eh!

3 minutes........ 5 mins........ 10........ 15.......... 20........

Hindi na yata siya lalabas. If I look like an impatient here, well, my motto in life is 'Time is gold'. Every minute is fcking important, precious. No second should be wasted. Hay! Sayang yung pinareserve ko.

Nilabas ko yung phone ko to compose a SMS but somebody opened the gate and a gorgeous lady came out.

"Sorry ha? It was really my first and I don't have any ideas on what to wear."

Napa-ngiti na lang ako habang ibinabalik sa bulsa ko ang phone. It was really her first? Luck's on me.

"Err.... Did you wait too long.... or kakarating mo lang?"

"Doesn't matter. Let's go?"

Ngumiti siya at pumunta sa may passenger seat. I gladly opened it and let her get inside. I went to the other side and started the engine.