Sarah's lovestory

Hoofdstuk 2 (Misschien verliefd?)

Weer staan ze oog in oog met elkaar. Thomas zei nog steeds niets. Hij keek heel verbaasd. Hij had haar hand nog steeds niet losgelaten. Sarah kon de stilte niet langer aan. 'Gaat het wel?' vroeg ze. Thomas knipperde even met zijn ogen. Alsof hij zich bedacht dat hij al de hele tijd niks had gezegd. 'Met mij gaat het goed.' Hij stopte even en liet zijn blik langzaam over haar lichaam gaan. Hij scande haar. Heel langzaam. Tot hij vervolgde: 'Met jou ook niet.'

Het was geen vraag meer een constatering. Toch zei ze: 'Nee, ik ben oké.' Weer viel er een korte stilte. Het was nu geen ongemakkelijke stilte. Plots besefte ze dat ze deze jongen die voor haar stond eigenlijk helemaal niet kende. Ze keek naar hem en was plots heel bewust van zijn hand. Nog altijd verstrengeld met de hare.

Hij gaf een klein kneepje in haar hand. Ze wist niet goed waarom. 'Het spijt me. Ik was niet aan het opletten.' Zei ze toen maar. Nog steeds naar hun handen kijkend. 'Het geeft niet.' zei hij en hij keek naar hun handen. 'Je mag mijn hand nu wel loslaten hoor. Ik sta weer.'

Ze schudde even met haar hoofd en liet toen zijn hand los. 'J J Ja, natuurlijk.' bracht ze stotterend uit. Ze voelde haar wangen warm worden. Die zouden nu vast net zo rood zijn als een tomaat. 'En waarom stond je op mijn tenen?' zei hij daarna.

Nu moest ze lachen. 'Haha, dat is een trucje dat ik van mijn moeder heb geleerd. Als je op iemand zijn tenen staat kunnen de voeten niet wegglijden. En ben je stabieler als je iemand omhoogtrekt.'

'Is dat zo?' vroeg hij met een grijns op zijn gezicht. 'Jazeker wel.' antwoordde ze. 'En wat is de naam van het tenen meisje?' vroeg hij met een glimlach op zijn gezicht. 'Sarah en noem me alsjeblieft nooit meer tenen meisje' antwoordde ze snel. 'Aangenaam kennis met je te maken. Mijn naam is Thomas.' zei hij met een glimlach. Bewust mijn opmerking negerend. Ik kende zijn naam al dus hield ik verder mijn mond.

Ik was plots zo zenuwachtig dat ik moest verdwijnen. Dus zei ik 'Oh, is het al zo laat? Ik had al lang thuis moeten zijn.' Hij keek haar aan en heel even zag ze iets in zijn ogen. Was dat teleurstelling? Maar het verdween al net zo snel als het was ontstaan. 'Kan ik je nog is zien?' vroeg hij toen.

Ze keek hem verward aan. Ehm, ja. Morgen op school neem ik aan? Nu keek Thomas haar verschrikt aan. Het was alsof zijn ogen zeiden: zit jij bij mij op school? Toen zag ze opeens herkenning in zijn ogen. Ah, het kwartje was gevallen. 'Bedoel he Sarah als in Sarah King?' Die Sarah? 'Ehm, ja dat ben ik.' zei ze twijfelend. 'O oké' zei hij en hij draaide zich abrupt om en liep met grote passen weg. Sarah in verbijstering achterlatend.

Ze vervolgde haar weg naar huis. Het was een kwartier lopen vanaf de bushalte. Ze moest nu nog tien minuten. Casper verscheen in haar zichtveld. 'Dat was interessant.' zei hij met een grote glimlach op zijn gezicht. 'Ach hou toch je mond jij.' Zei ze met een glimlach terug. Haar wangen voelde nog steeds warm aan.

'Je vindt hem leuk hé.' zei hij, terwijl hij achteruit zweefde. Hij lag op zijn buik met zijn voeten in de lucht alsof hij een hele romantische film aan het bekijken was. Alleen was deze film mijn leven. Dus zei ik maar: 'Wel nee joh. Hoe kom je daar nu bij' hij keek me glimlachend aan en zei 'Door die blik in je ogen, die herken ik uit duizenden.' ze zweeg. Ze wist niet meer wat ze moest zeggen en ze vervolgde in stilte haar weg naar huis.

Eindelijk was ze thuis aangekomen. Ze deed de deur zo zacht mogelijk dicht en liep zo zacht mogelijk naar boven, want ze wist dat haar ouders boven op bed lagen. Haar ouders werken allebei niet. Haar vader is invalide en haar moeder mag niet werken, omdat ze anders hun uitkering kwijtraken.

Als ze te veel herrie maakt en haar ouders wakker schrikken dan zouden ze weten dat ze een paar uur school heeft overgeslagen. Aangezien ze dan zal moeten uitleggen waarom ze eerder thuis was van school hield ze dit liever geheim.