Sarah's lovestory

Hoofdstuk 3 (Gesandwiched)

Sarah wordt wakker van een hard piepend geluid: haar wekker. Even zit ze eraan te denken om gewoon te blijven liggen, maar ik weet dat dat om meerdere redenen niet slim is. Ik moet opstaan. Net als ik bijna weer in slaap dreig te vallen verschijnt Casper in mijn gezichtsveld. 'Opstaan zonnestraaltje. Vandaag is de dag dat je Thomas weer ziet en Leo.' Ik begin te lachen. Daar heeft hij een punt. Misschien krijg ik antwoorden vandaag.

Ik kleed me aan, ontbijt snel en ga naar de bushalte. Daar is alles even gewoon als altijd. Eenmaal op school aangekomen weet ik even niet wat ik moet doen. Ik ben zoals altijd veel te vroeg. Dus ik besluit nog even in de aula te gaan zitten.

Daarna gaat de bel. Ik loop naar het lokaal en probeer in eerste instantie op niemand te letten behalve op de leraar. Op dat moment komt Leo binnen. Hij lacht. Haar hart maakt even een sprongetje. Ze probeert op de leraar te letten die iets uitlegt over genen en hoe die worden doorgegeven, maar dan verschijnt Casper opeens voor haar ogen.

Hij maakt allemaal grappige gezichten vlak bij de leraar. Ze moet haar best doen om haar lachen in te houden. Vlak voor het einde van haar les verdwijnt hij. Na nog een les heeft ze pauze. Ze sluit Casper in de pauze expres buiten.

Ze gaat in de aula zitten op de enige plek die nog vrij is. De plek voor de groepen. Geweldig... Er zit nu nog niemand dus ze gaat zitten. Zij was als eerste het lokaal uitgelopen en tot nu was alles redelijk normaal verlopen.

Ze ziet nu ook haar klasgenoten de aula inkomen. Leo loopt voorop en ziet haar zitten en hij komt naar haar toe! Gevolgd door haar hele klas. Net wat ze nodig had. Haar hele klas om haar heen. Hoe moet ze Thomas nu aanspreken. Ja, niet dus. Leo gaat naast haar zitten. De rest van de klas gaat op de banken eromheen zitten. Ze zit nu alleen met Leo op één bank. De rest van de klas vindt haar vast te raar. Bang dat het besmettelijk is ofzo.

Er is genoeg plek op de bank, maar Leo zit tegen haar aan alsof de bank overvol is. Ze doet haar best om hem niet aan te kijken. Ze kijkt om zich heen haar hele groep zit bij elkaar gepakt op de vijf banken waar zij niet op zit. Ze kijken niet eens naar haar of Leo. Iedereen zit bij elkaar en toch. En toch heeft zij zich nog nooit zo alleen gevoeld.

Een hand haalt haar uit haar gedachtes. Er licht een hand op haar linker bovenbeen. Ze kijkt even verbaasd naar de hand. Ze staart ernaar en volgt de hand met haat blik naar boven. Leo's hand ligt op haar bovenbeen! Waarom? Ze staart hem aan en hij staart terug.

Totdat hij begint te spreken. 'Je bent gisteren niet meer teruggekomen naar de klas.' Het was geen vraag, meer een constatering. Er ging een rilling door me heen. Ik had de neiging om nee te schudden, maar ik bleef doodstil zitten. Zijn hand rustte nog steeds op mijn bovenbeen en stelde me op de één of andere manier gerust. Ik deed mijn mond open om iets tegen hem terug te zeggen.

Maar voordat er geluid uit mijn keel kwam verstarde hij. Ik voelde het aan zijn hand en zijn been die tegen het mijne aan rustte. Nog voordat ik kon knipperen was zijn hand weg en zat ik bomvol van de spanning. Ik zocht de reden van de verandering in hem. Ik keek om me heen. Mijn been voelde plots koud aan. Ik zocht naar dat wat hem zo had laten schrikken en keek plots in de twee helderblauwe ogen die ik al aan het zoeken was sinds ik de aula was binnengekomen.

Thomas keek van zijn broer naar mij. Zijn blik bleef op mij rusten. Hij stond midden in de aula en kon geen zit plek vinden. Hij stond er niet alleen. Hij stond met minstens twee van zijn beste vrienden en hij kwam deze kant op. Met zijn ogen strak op mij gericht. Even keek hij boos, daarna verward en seconden later vastbesloten.

Thomas kwam rechts naast me zitten en begroette de erg ongemakkelijke Leo. Die ongemakkelijk hoi terugzei. De blik in Leo's ogen waren plots harder alsof hij niet net had gevraagd waarom ze niet terug was gekomen naar de klas. Thomas zag er zoals altijd beheerst en knap uit.