Uroczy łobuz

" Nagła zmiana decyzji"

Niesprawdzony ❤️

- Gdzie leziesz, łamago? - pyta znienacka babcia, gdy zabieram z wieszaka w korytarzu moją marynarkę. Co ona tutaj właściwie robi? Nie ma dzisiaj przypadkiem serialowej środy?

- Do Nadii na kolację.

- O rzesz! A mnie nie zaprosili! Ja już się policzę z Lottie! Jeszcze jej flaki okiem wyjdą.

- Fuj - odpędzam od siebie obraz tej wizji. - Co cię do nas sprowadza?

- Siadaj tu, kochaniutki - wskazuje na krzesło naprzeciwko niej. - Nie mam czasu! Spieszy mi się!

- Spieszyć ci się będzie do kibla, jak dosypię ci do żarcia środek na sraczkę! Siadaj Williamie! - wzdycham, ale posłusznie spełniam jej prośbę. Jeśli używa mojego pełnego imienia, lepiej się nie buntować.

- Babciu, muszę już wyjść - zagajam.

- Zamknij jadaczkę. Teraz zadam ci kilka pytań. - wywracam oczami i rozglądam się po kuchni. Tak naprawdę dopiero teraz zwróciłem uwagę, że szafki mają kolor kości słoniowej. Cóż za odkrycie! A zawsze myślałem, że są białe. Prycham. Co za dureń! - Ile trwa ciąża?

- Yyy parę miesięcy.

- Odpowiadaj dokładnie, albo oberwiesz w łeb moim laczkiem!

- Jeju, babciu! - marudzę. - Muszę iść do Nadii.

- Nie! Musisz zdać mój egzamin!

- On jest bez sensu!

- Bez sensu jest uprawianie seksu bez zabezpieczenia! Gadaj ty mała gnido! Ile trwa ciąża?

- Dziewięć miesięcy

- Bingo! - uśmiecha się. - A Nadia jest w którym?

- A jaki mamy miesiąc? - pytam jak ostatni idiota.

- Maj!

- Yyy no to w piątym - uśmiecham się do niezadowolonej babci.

- Ty ułomie! Powinieneś to wiedzieć od razu!

- Oj tam! Faceci nie mają pamięci do dat. Mogę już iść?

- Siedź, gamoniu! Pytanie kluczowe! Kupiłeś już pierścionek?

- Nie noszę biżuterii - odpowiadam bez namysłu. - Czekaj, co? Jaki pierścionek?

- Zaręczynowy.

- Nie i nie kupię.

- WILLIAMIE CHRISTIANIE COLLINS! Bój się Boga.

- Bardziej boje się kota sąsiadki. - wstaję od stołu. - A teraz muszę już iść. Naprawdę nie chce się spóźnić.

- Nie masz zamiaru brać ślubu?

- Nie, babciu.

- Parszywy egoistyczny gnojek. Masz trzy sekundy na ewakuację, inaczej módl się o przeżycie. Trzy Dwa - o co jej chodzi? Nie ruszam się z miejsca, bo co ona może mi zrobić? - Jeden. - uśmiecha się z triumfem. - A masz, ty świnio!- ona rzuciła we mnie pomidorem! Co?

- Babciu? - pytam z niedowierzaniem. - Pomidor?

- No co? Myślisz, że miałam pod ręka buraka? - pyta z oburzeniem! - Równie dobrze mogłabym rzucić twoim ojcem. Burak to burak.

- Pobrudziłaś mi koszulę. - pokazuje mi język.

- No to Willy użyj rączek do czegoś innego niż ciągłego sprawiania sobie przyjemności każdej nocy. - zostawia mnie samego w osłupieniu. Moja babcia jest nieprzewidywalna.

- Stephanie! * - wita się z moją mamą. - Gdzie mój pożal się boże syn? - znikam w swoim pokoju i błyskawicznie zmieniam koszulę i zerkam na zegarek. Cholera. Mam pięć minut. To nie realne, żeby zdążyć na czas. No to chyba pożegnam się z przyrodzeniem.

****

Nadia

Zrywam się z fotela, gdy dzwoni dzwonek do drzwi. To pewnie William. Zdążył w ostatniej minucie. Otwieram drzwi z uśmiechem na ustach, który niemal natychmiast znika.

- Allan?

- Spodziewałaś się kogoś innego?

- Tak, Willa. - odpowiadam zgodnie z prawdą. - Czego chcesz?

- Wyjaśnić sobie kilka drobnych spraw.

- Nie dzisiaj.

- Właśnie, że dzisiaj! Teraz! - mrużę oczy i po chwilowym zastanowieniu zgadzam się na rozmowę. Wychodzimy razem z mieszkania. Nie chcę, żeby dziadkowie brali udział w naszej wymianie zdań, które z pewnością miłe nie będą.

- Czego chcesz? - pytam z irytacją, gdy wychodzimy z kamienicy na zewnątrz.

- Przemyślałem sobie wszystko i myślę, że mógłbym ci wybaczyć zdradę. Zajmę się tobą i dzieckiem lepiej niż Collins.

- Pojebało cię? - pytam z niedowierzaniem. - Nie wiesz, co mówisz!

- Przemyślałem to, kochanie. Będę lepszym ojcem dla tego dziecka niż Collins. Spójrz prawdzie w oczy. Will to dziecko!

*****

William

Co ten frajer i ostatni oferma pierdoli? Chce mi odebrać Nadię? No chyba go jeszcze nigdy jaja nie bolały! Składa mojej dziewczynie odrażające propozycje! Co za kawał gnoja! O nie! Ja mu nie oddam Nadii! ONA JEST MOJA! MOJA! Koniec i kropka.

- Nadia, zastanów się. Będziemy szczęśliwi.

- Daj spokój, Allan. - odsuwa się od zasięgu jego dotyku. Grzeczna dziewczynka. Niech on ją tylko tknie, a straci wszystko, co cenne. Ona należy do mnie, jakkolwiek to brzmi. Może jestem zaborczy i cholernie zazdrosny, ale wcale mi to nie przeszkadza.

- Nie! Nadia mówię poważnie. Spróbujmy. Olej Collinsa. On i tak nie chce tego dziecka i nie zapewni ci stabilizacji życiowej. - teraz przegiął. Już dość się nasłuchałem.

- Witam - warczę. - Miło się o mnie rozmawia?

- Nie dramatyzuj, Collins.

- A w ryj chcesz? Nadia należy do mnie!

- Nie traktuj ją jak rzecz! - ostrzega Allan.

- Ja przynajmniej nie potraktowałem jej jak dziwkę. - odgryzam się. - Odpierdol się od nas, albo twoja i tak już szpetna buźka zapłaci!

- Nadia! Pozwalasz na taką agresję?

- Nigdy mnie nie uderzył, ani nie podniósł na mnie głosu. - tłumaczy. Może być pewna, że nigdy nie uderzyłbym kobiety. Nie tak zostałem wychowany.

- Collins! - warczy. - Robimy zawody!

- Chcesz zrobić z Nadii nagrodę? - przytakuje. - Ty jebnięty psychopato! Znów traktujesz ją jak dziwkę!

- Nie! Ja chcę ją odzyskać.

- Jest moja!

- Jeszcze zobaczymy! - odchodzi od nas, a ja patrzę za nim, dopóki jego sylwetka nie znika mi za zakrętem. Nadia jest moja i udowodnię mu to przy najbliższej okazji. No dobra! Pomysł babci i Ryana coraz bardziej mi się podoba. Chyba zainwestuję w jakiś diament.

----
Hej misie ❤️
Dobranoc 😘
Buziole ❤️

* Stephanie - mama Willa. Wcześniej zrobiłam błąd. Zamiast Merdith ma być Stephanie 😘😘