Who am I?

Hoofdstuk 3, Dylan.

-18 mei-

Sydney's p.o.v.

Ik kom thuis van school, en ren gelijk naar boven. Ik dump mij tas, en plof op het bed neer. Ik staar even naar het plafond, en werp dan een blik op de klok. Over een halfuurtje moet ik bij Chuckies school staan.. Als ik over tien minuten vertrek kan ik het wel op mijn skateboard doen. Ik zucht, en kijk rond in mijn kamer opzoek naar mijn skateboard.

Mijn kamer is kort geleden verbouwd. Het is nu helemaal wit, met 1 zwarte muur. Aan de zwarte muur hangen allerlei tekeningen die ik gemaakt heb. Ik heb een hoog bed, en daaronder hangt een hangmat. Mijn kast is super groot. Mijn kleding pastte er niet meer in. Handig, twee vaders die je begrijpen. Mijn gordijnen zijn ook zwart. En mijn bureau, die is breed, en het heeft van die houten rekken eraan. Daarin bewaar ik mijn teken spullen, en mijn make up. Aan de andere kant zit een spiegel vast. In 1 muur, zitten een door vierkanten inhammen in de muur, zodat ik daar mijn overige spullen kan bewaren, waaronder mijn skateboar.  En als laatst heb ik een tv onder mijn bed hangen, zodat ik hem kan zien vanaf mijn hangmat.

Ik pak mijn skateboard uit de muur, en loop naar beneden. Ik ga maar wat eerder, dan kan ik via het park. Ik loop rechtstreeks het huis uit, en spring op mijn skateboard. Ik ga met volle vaart de straten door. Binnen vijf minuten ben ik in het park, en kijk dromerig om me heen.

Toen ik ongeveer 5 was, waren er amper parken over. Maar de gemeente is een aantal jaar geleden lelijke huizen gaan slopen, en parken gaan bouwen. Ik heb geen idee wat er met die mensen is gebeurd maar die wonen nu ergens anders denk ik.

Ik rij langs de bankjes, die allemaal leeg zijn op 1 na. Er zit een jongen helemaal alleen. Ik vraag me af wat hij zo alleen doet. Hij kijkt op, en zijn ogen zijn rood, en zijn wangen zijn nat. Ik ben zo gefacineerd door het gezicht, dat ik geen idee heb, dat ik tegen een boom aanrij. Ik beland op mijn rug, en sluit mijn ogen even als er een pijnscheut door mijn rug heen trekt.

Wanneer ik mijn ogen open doe, zie ik de jongen geschokt naar me kijken. "Gaat het?" vraagt een warme stem. Ik knik voorzichtig. "Sorry, het was niet de bedoeling om je af te leiden. " zegt hij, en helpt me omhoog. "Is niet joun schuld." zeg ik zacht. "Ik ben Dylan.." zegt hij blozend, terwijl hij op zijn achterhoofd krabt. Ik glimlach. "Ik ben Sydney." Zeg ik.  "Sorry.. Ik moet  weer gaan.. Over een uurtje weer hier?" vraag ik als ik me realiseer dat Chuckie nu op me staat te wachten. Dylan knikt kort. "Oke, tot zo!" roep ik, en spring weer op mijn skateboard. Ik raas naar school, en ben er net als de bel gaat. Chuckie komt de school uitrennen, en knuffelt me stevig. "Hallo." zeg ik ongemakkelijk.

Chuckie laat me los, en sprint naar zijn fiets. Samen rijden we naar huis. Chuckie fietst, en ik hang aan zijn bagage drager zodat ik net zo snel mee skate.

Thuis aangekomen rent Chuckie gelijk naar de bank, en zet gelijk de tv aan. "Chuck het is heerlijk weer en dan ga jij binnen zitten." zeg ik. Chuckie zucht. "Maar er is niks te doen buiten!" zeurt hij. Ik ga naast hem zitten. "Er is genoeg te doen.." zeg ik, en strijk een keer door zijn bruine krulletjes. "Niet doen." zegt hij, en springt gelijk op. "Zullen we anders op de playstation 6?" vraagt Chuck. Ik schud mijn hoofd. "We gaan naar buiten." zeg ik nog een keer, en trek hem mee naar onze tuin.

Omdat Louis best wel een goede baan heeft, hebben we een grote tuin met een grote trampoline. We trekken onze schoenen uit, en beginnen met springen.

Ik doe verschillende spelletjes met hem en realiseer me dat ik met Dylan heb afgesproken terwijl ik op Chuckie moet passen. Harry komt naar buiten gelopen. "Daar zijn jullie!" roept hij lachend. Ik grinnik kort. "Pap ik kan nu echt niet op Chuck passen." zeg ik. Harry kijkt me kort boos aan, en zucht dan. "Oke ik bel Jesy wel maar, dit is de laatste keer!" zegt hij. "Dankje dankje!" zeg ik, en loop langs hem heen. "Waarom eigenlijk niet?" vraagt hij. Ik negeer hem, en ren gelijk naar buiten, en spring op mijn skateboard.