Our Brothers ft. Why Don't We

44

POV Emily
Ik zie Emma naar me toe rennen en ze springt, maar ze komt niet dichtbij. Ik draai me snel om en zie een auto op me afkomen. Hij verminderd zijn vaart, maar als nog gaat hij best snel. Ik hoor Emma nog roepen, maar het is te laat om weg te springen, want voor dat ik het door heb raakt mijn lichaam de auto en lig ik hulpeloos op de grond voor de auto. Ik kijk naar de auto en zie Daan en zijn vriend zitten. Ze kijken geschrokken naar mij. Ik probeer op te staan, maar ik heb last van mijn been. Ik kijk naar mijn been en besluit hem direct niet meer te bewegen. Ik wil niet dat mijn bot uit mijn been gaat steken. Emma rent naar mij toe en Angel komt achter haar aan rennen. Ze knielt bij me neer. "OMG! Emily gaat het?" vraagt ze en belt tegelijkertijd de ambulance. Ik hoor maar een paar dingen, want ik focus me op mijn ademhaling. "Ja, ik zal het proberen, tot zo." zegt ze in paniek. Ze trilt helemaal en sms't iemand. Ik denk een van de jongens.

Ik hoor de ambulance aankomen, maar mijn oogleden voelen zwaar aan. "Nee, Emily alsjeblieft blijf wakker, al raak je in een coma en niemand weet zeker of je er uit komt." zegt ze huilend. Ik hoor de ambulance nu heel dichtbij. Ik hoor een auto remmen en ik zie mensen naar mij toe lopen. Ik wordt op een brancard gelegd en ze brengen mij naar het ziekenhuis. "De jongens zijn onderweg." zegt Emma tegen me en ze pakt mijn hand vast terwijl ze naast me gaat zitten in de ambulance. Het doet zo veel pijn. Zo veel. Ik kan mijn ogen amper open houden, het liefst wil ik slapen, dan voel ik de pijn niet meer, maar ik hou ze open. Ik ga ze niet dicht doen. Ik heb één keer eerder in coma gelegen en toen wouden ze bijna de sterker eruit halen, dus nu wil ik niet in coma liggen. Ik moet volhouden. Nog eventjes.