Reminds me of You (Shurs Fanfiction)

Prologue

Seoul Incheon International Airport

My gad! I'm here na sa Korea all by myself.. Yeah I'm having my trip here all alone.. I'm here to unwind and perhaps forget the one who cause pain in my heart. Yeah! Heartbroken po ang peg ko ngayon. Umalis ako ng Philippines ng di man lang ako nagpapaalam sa mga friends ko, alam ko kasing kukulitan lang nila ako regarding sa pag-alis ko at iintrigahin lang nila ako sa break up namin ni .. nevermind the name. Maisip ko pa lang ang name niya parang tinutusok ng karayom ng paulit-ulit ang puso ko. I'm still not get over with him, malamang one month pa lang ang nakakalipas nang mag break up kami. Bigla naman akong napabuntong hininga.

And then napatingin ako sa paligid ko, muli akong nakaramdam ng lungkot. I am here surrounded by people who I don't even know, all of them are alien to my face. Pati mga language nila di ko maintindihan, kung bakit ba naman kasi di ako agad nag-aral ng Korean bago ako nagpunta dito. Hay! Nasa huli talaga ang pagsisisi..

Bahala na nga yan! Kaya mo 'to Sharlene San Pedro, ikaw pa lahat naman kinakaya mo diba? 'Maliit na bagay 'to Sharlene para sayo,' pagpapalakas ko ng loob ko.

''AJA AJA!," I shouted. Bigla tuloy napatingin sa akin ang mga Koreanong nasa paligid ko. Nakaramdam tuloy ako ng hiya sabay peace sign sa kanila, habang pilit ang ngiti.

Shet! kahiya. Minabuti ko ng maglakad palayo sa kanila para man lang mabawasan ang pagkapahiya ko. Nagpatuloy akong maglakad habang hinahanap ang exit ng airport.

Badtrip! bakit ba kasi ang laki-laki ng airport na 'to. Kanina pa sumasakit ang paa ko kakalakad, pero biglang akong napangiti ng makita ko di kalayuan ang exit gate ng airport.

At last I found it! Nagmadali akong maglakad palabas at ng maramdaman ko ang malamig ng simoy ng hangin na dumadampi sa aking balat pati ang magandang tanawin na tumambad sa aking paningin di ko mapigilang maitaas ang kamay ko at mapapikit.

"Korea is such a beauty," mahina kong usal.

"And you are such a beauty," rinig kong sabi ng kung sino man.

I suddenly opened my eyes and saw the perfect creation of God smiling at me. From his eyes down to his nose and even his lips, all you can see is perfection. He looks like a demi God and then I was surprised when he hold my hand and pull me out of the exit, far away from the people out there.

What daheck! where on earth are we going?

---------------------------------------------------------------------------------------------

Love na love ko kasi ang 'SHURS' kaya nainspired ako gumawa muna ng fanfic nila..

:)