New York City | C.S.

30.

"How can you be such a mess? Why do you lose a key of a car that's not even yours!" Ik luisterde mee met het telefoon gesprek tussen Dylan en zijn broer. Of nou ja. Mee luisteren was het niet echt. Ik kon Cole toevallig horen omdat hij aan het schreeuwen was. "I'm so sorry bro. I'll pay for it." "That'a not even the problem. You know that! I trusted you man..." Cole schreeuwde nog steeds en klonk teleurgesteld. "I have been searching for it everywhere. Actually I am now at a girls home because I slept here lately." Ik hoorde even niets en seinde naar Dylan wat er aan de hand was. "He's laughing." Zei Dylan terwijl hij zijn mobiel even bij zijn mond weghaalde en niet begrijpend keek. Toen hij gepraat hoorde door de telefoon zette hij deze weer aan zijn oor. "No lucky me it isn't awkward. She's a really nice girl." Dylan knipoogde naar me. "No I didn't sleep with her. I slept with her friend." Ik moest lachen. Dylan zei het zo simpel, het boeide hem duidelijk niet wat zijn broer dacht. "Haha yep!" Lachte Dylan. Vanaf dit punt kon ik het gesprek niet meer volgen en ik gaf dit dus ook op.

"You're finished?" Ik kijk op van mijn mobiel toen Dylan naast me neer plofte. "Yes. Oh and by the way. Cole is coming over." Mijn ogen werden groot. "Dylan! Stop it. Just listen to me." Ik begon een beetje boos te worden op hem. "I don't want to be in a relationship!" Dylan schoot in de lach. "I'm sorry Lynn. He's not coming to your place unless you want to. He is just picking me up to have dinner." Ik zuchtte. Ik weet niet wat vermoeiender was. Dat hij mij en Cole probeert te koppelen of dat hij iedere keer een grapje maakte. "I'm getting so tired of you. You're horrible." Dylan moest lachen. "You want to come and have dinner with us?" Ik twijfelde. Het zou vast gezellig zijn en daarnaast had ik echt geen zin om zelf te koken. Maar ik wilde niet toegeven en Cole ontmoeten. "I'm not sure..." Dylan keek me met een pruillip aan. "Please! Come on! I would like to introduce you to my brother." Ik rolde met mijn ogen. En opnieuw gaat het over Cole. "I'm not interested. Dylan." "No. I didn't mean it that way. I just like you as a friend. And I am proud to have a Dutch friend. That's why I would like to." Ik moest lachen. Dylan weer met zijn obsessie voor Nederland. Al had ik het idee dat hij die ook pas ontwikkeld had sinds hij ons ontmoet had. "Okay fine. But if you're acting weird I will leave." Dylan moest lachen. "You're funny." "No I am Lynn and I am serious. And now I'm going to change. Because I don't think that you can be proud of your Dutch friend if she wears this." Dylan begon harder te lachen. "Sure. Can I pick an outfit?" Ik knikte en zo liep ik, gevolgd door Dylan naar mijn slaapkamer. "Do your thing." Dylan liet dat zich geen twee keer zeggen en opende mijn kast deuren. Al snel stond hij met een outfit in zijn handen. "Hmm. It's a good outfit." Dylan deed een zelfverzekerde hairflip wat me deed lachen. "Now leave." Ik duwde hem mijn kamer uit en ging me omkleden.