Did You Wait? [JIMIN]

Κεφάλαιο 7ο

Προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι αδύνατον να χαθεί κάποιος στην ιδία του πόλη. Εννοώ...όποιος πει ότι δεν έχει χαθεί ποτέ λέει ψέματα ...

Μετά από 1 ώρα μπορέσαμε να βρούμε τον δρόμο για το πάρκο και τώρα αποχαιρετιζόμασταν για να πάμε επιτέλους σπίτια μας.

Το θέμα ήταν ότι...ήμασταν σε μια αμήχανη στιγμή μέχρι να μιλήσει  κάποιος και όπως το έβλεπα δεν θα μιλούσε αυτός όποτε...

"Πίστευα ότι δεν θα βρούμε ποτέ τον δρόμο.Συγγνώμη που μας έκανα να χαθούμε" είπα ενώ όντως έννοιωθα τύψεις...αλλά ο Jimin γέλασε ελάχιστα

"Δεν πειράζει έτσι και αλλιώς μια μέρα θα είχα χαθεί και μόνος μου,τώρα όμως νομίζω κάναμε το γύρω όλης της πόλης!Πιστεύω εχω μάθει τους δρόμους."Είπε αφού σταμάτησε να γελάει.

"Δεν περάσαμε και ολόκληρη την πολη!" Φώναξα ελάχιστα ενώ γελούσα λίγο.

Αρχικα χαμογελούσε αλλα μετα έκρυψε το χαμόγελο του και έκανε δήθεν οτι ειναι απογοητευμένος."Δεν μπορώ να πιστεύψω ότι δεν ξέρεις την πόλη στην οποία  μεγάλωσες"

"Σου είπα δεν βγαίνω πολύ έξω!"προσπαθησα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου

Κούνησε καταφατικά το κεφάλι του ενώ με κοιτούσε ειρωνικά "Απλά παραδέξου ότι δεν μπορείς να προσανατολίζεσαι"

"Έλα τώρα για μια φορά" ...Μπορεί όχι μόνο μια φορά....

"Κάτι μου λέει ότι δεν είναι η πρώτη φορά που έχεις χαθεί" ...Ο τύπος διαβάζει την σκέψη μου :(

"....οκ δεν μπορώ να προσανατολίζομαι"Παραδέχτηκα

"Χαίρομαι που το κατάλαβες "Είπε και μου χάιδεψε τα μαλλιά μου ενώ είχα μοουτρώσει.

"Καλά,τώρα πρέπει να φύγω αλλιώς θα με σκοτώσουν"είπα ενώ πείρα το χέρι του απο το κεφάλι μου και πειρα το κινητό μου απο την τσέπη μου για να δω την ώρα.Ήταν 8 η ώρα.

"Ναι σωστά.Τα λέμε αύριο τότε"είπε ενώ μου χαμογέλασε.

Πω ο τύπος  είναι σαν άγγελος,πώς γίνεται κάποιος να ηταν τόσο όμορφος...ααα γίνομαι περιεργη τώρα.

"Τα λέμε αύριο"του είπα αφού του ανταπέδωσα το χαμόγελο και έτσι άρχισα να περπατάω προς το σπίτι μου.Μπορούσα να ακούσω και τα δικά του βήματα ενω έφευγε από τον άλλο δρόμο.

Δεν θέλω να πάω σπίτι όμως .

'Προτιμώ να ξαναχαθώ'είπα σιγανά με έναν αναστεναγμό.

Jimin POV

"Γύρισα σπίτι"ανακοίνωσα φωνάζοντας ελάχιστα αφού άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου.

"Α καλώς τον"είπε η μητέρα μου βγαίνοντας από το σαλόνι

"Γειά σου,μαμά"την χαιρέτησα και άρχισα να πηγαίνω προς τις σκάλες αλλά σταμάτησα όταν είδα την μητέρα μου ανήσυχη

"Εμμ έγινε κάτι;"την ρώτησα και αυτή έσκυψε  ελάχιστα το κεφάλι της

"Να ετσι απλά σκεφτόμουν...Μήπως θέλεις να συνεχίσεις τον χορο;"Ξαφνιάστηκα κάπως με αυτήν την ερώτηση αλλά της χαμογέλασα μετά

"Τα είπαμε αυτά δεν μπορούμε να πληρώσουμε και για τον χορό μετα την μετακόμιση"

Μακάρι να μπορούσαμε δηλαδή αλλά ήταν σημαντικό για την μητέρα μου να μετακομίσουμε δεν θα έπρεπε να είμαι θυμωμένος μαζί της...Αλλά για κάποιο λόγο είμαι...

"...Πώς και ετσι;Εννοω...Είσαι εναντίον στο να γίνω idol..."

Idol... μου αρεσε απο παντα να χορεύω και να τραγουδάω και ηταν φυσιολογικό  να αποκτήσω αυτο το όνειρο,ετσι;

"Μπορεί ναι...αλλά ειμαι εναντίον και στο να είσαι δυστυχισμένος"μου είπε ενώ σήκωσε το βλέμμα της και με κοίταξε

Δυστυχισμένος...

"Καλά είμαι.Δεν παράτησα τίποτα.Απλά για κάποιο καιρό θα κάνω πρόβα μόνος μου"

Δεν νομίζω να φταίει μόνο ο χορός για αυτήν  την δυστυχία μητέρα.

"Παω πάνω τώρα"πρόσθεσα ενώ ανέβηκα τα σκαλιά για να πάω στο δωμάτιο μου.

Μόλις μπήκα μέσα,έπεσα πάνω στο κρεβάτι μου και έβγαλα το κινητό απο την τσέπη μου...

Εγω:
Γεία 😁

Έστειλα στην Άννα μήνυμα και άφησα το κινητό μου πάνω στο κρεβάτι.

Πόνεσαν τα πόδια απο τόσο περπάτημα.

Γέλασα λίγο. Δεν το πιστεύω ότι ψάχναμε τρόπο να γυρίσουμε για 1 ώρα...και ότι είχαμε περάσει απο το σπίτι μου όταν περιπλανίομασταν στην πόλη...

Καλύτερα να μην μάθει ότι είχα βρει τον δρόμο για το πάρκο αλλά δεν είπα τίποτα και περιπλανιομόμασταν αλλά 30 λεπτά επειδή είχε πλάκα να την βλέπω πανικόβλητη...

Και μπορεί να ήθελα να μείνω λίγη περισσότερη ώρα μαζί της.