Hey Mel! You've got a message!

#27-Θελω..

Με δάκρυα, ακόμα, στα μάτια μου, ξανά χωθηκα πιο πολύ στην αγκαλιά του.

"Μου έλειψες τόσο πολύ..." είπα σφίγγοντας τον περισσότερο.

"Κι εμένα Μελ" είπε και έβαλε τα χέρια του στη μέση μου, τραβώντας με πιο κοντά του.

"Μα... πως;" τον ρώτησα και αποτραβηχτηκα από την αγκαλιά του, για να τον κοιτάξω.

"Μελ.. είχες ένα ατύχημα... Τώρα βρίσκεσαι στο νοσοκομείο..."

Τον κοίταξα σοκαρισμένη.

"Και... και γιατί είμαι εδώ;"

"Μελ, η κατάστασή σου είναι πολύ κρίσιμη... Μπορεί... μπορεί να... μείνεις εδώ για πάντα"

Που είναι το εδώ, όμως, Lex;

"Εννοείς... να πεθάνω;" τον ρώτησα διστακτικά.

"Ναι..." είπε σκύβοντας το κεφάλι του.

"Τότε.. θέλω να πεθάνω! Θέλω να μείνω εδώ, μαζί σου! Δεν θέλω να σε αφήσω πάλι..." είπα σιγανά στο τέλος, κι αυτός σήκωσε το κεφάλι του, κοιτώντας με.

"Μελ, τι λες; Είναι πολύ νωρίς για να βρίσκεσαι εσύ εδώ... Αν σε αφήσω να μείνεις θα το'χω τύψεις... Έχεις τόσα πολλά να ζήσεις ακόμα!"

"Και εσένα ήταν πολύ νωρίς, αλλά ήρθες εδώ Lex!" φώναξα, αρχίζοντας να κλαίω ξανά.

"Λυπάμαι Μελ, αλλά δεν μπορώ να σε κρατήσω εδώ"

"Μα τι λες; Σε παρακαλώ Lex, άσε με να μείνω! Δεν θέλω να φύγω, τώρα που σε βρήκα! Ξες πόσο δύσκολο ήταν αυτό που έζησα; Σε παρακαλώ, μη με διώχνεις τώρα που σε ξαναβρήκα!" τον παρακάλεσα.

"Λυπάμαι Μελ... Θέλω τόσο πολύ να μείνεις αλλά... υπάρχουν άνθρωποι εκεί κάτω που σε αγαπάνε πολύ. Κι εγώ δεν μπορώ να σου τους στερησω... Ούτε τη ζωή σου"

"Όχι Lex! Σε παρακαλώ!"

"Λυπάμαι Μελ..."

Aston

Καθόμαστε εδώ και ώρες και κανένας γιατρός δεν εχει βγει. Γαμωτο, αν πάθει κάτι η Μελ... Δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω!

Ξαφνικά, βλέπω έναν γιατρό να βγαίνει και αμέσως τρέχω προς το μέρος του.

"Επιτέλους! Γιατρέ, πως είναι;" τον ρώτησα με αγωνία.

"Είστε συγγενής της κυρίας Black;" με ρώτησε, υψώνοντας το φρύδι του.

"Ε... φίλος"

"Η κοπέλα βρίσκεται σε πολύ κρίσιμη κατάσταση" άρχισε σοβαρός και ήδη ένιωθα τον κρύο ιδρώτα να κυλάει μέτωπό μου.

"Το σώμα της έχει 'ξυπνήσει', αλλά..." δίστασε.

"Αλλά, τι;" τον ρωτάω ανήσυχα.

"Αλλά... το μυαλό δεν επικοινωνεί... Ενώ το σώμα έχει "ξυπνήσει", το μυαλό είναι "κοιμισμένο" ακόμα, κατά κάποιο τρόπο. Δεν ξερω αν με καταλαβαινετε. Προσπαθούμε και κάνουμε ότι μπορούμε για να την ξυπνήσουμε. Αν δεν τα καταφέρουμε μέσα σε 24 ώρες... το κορίτσι δεν θα επιβιώσει..."

"Τι εννοείτε;" τον ρωτάω χλωμός.

Πιο πίσω μου βλέπω την Jess να έχει σωριαστει σε μια καρέκλα και να κλαίει με λυγμούς.

"Είπες ότι θα ήταν καλά!" φωνάζει στον χλεχλε, που προσπαθεί να την ηρεμήσει.

Ξαναγυρίζω την προσοχή μου στον γιατρό, ο οποίος φαίνεται πολύ αμήχανος αυτή τη στιγμή.

Γιατί νιώθω ότι αυτό, δεν θα έχει καλή κατάληξη;

"Εννοώ οτι... αν το μυαλό δεν "ξυπνήσει" το κορίτσι δεν θα ανοίξει ποτέ τα μάτια του. Το σώμα θα επικοινωνεί μεν, αλλά... το κορίτσι θα είναι ουσιαστικά νεκρό."

Γιατί, δεν έχει.

------------------------

Γευυυ ψωφος.

-Σοφ⚠