Hey Mel! You've got a message!

#85-ΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ

"Ναι;" ακουω την αγουροξυπνημενη φωνη του Aston.

"Κοιμοσουν;"

"Ναι, γιατ-"

"Δεν με νοιαζει, τσακισ' κι ελα εδω" τον διακοπτω και κλεινω το τηλεφωνο.

"ΒΛΑΧΑΡΑ!" τον ακουω να λεει πριν κλεισω, και γελαω.

Σταυρωνω τα χερια μου και κοιταω την Jess με σηκωμενο φρυδι.

"Ευχαριστημενη;" ρωταω ειρωνικα.

"Πολυ" χαμογελαει.

Υστερα, παιρνει την τσαντα της και την καρτα του δωματιου μας.

"Που πας;"

"Στον Chris" κοκκινιζει.

Την κοιταω πονηρα και δαγκωνει το κατω χειλος της.

"Αυριο. Δεν θα φυγεις. Ανακριση" της λεω και αφου νευει, φευγει γρηγορα απο το δωματιο.

Μετα απο πεντε λεπτα ξαναχτυπαει η πορτα. Ξεφυσαω και πλησιαζω.

"Οχι, δεν θα γλυτωσεις, η ανακριση θα γιν-" κοβω αποτομα τα λογια μου, οταν μπροστα μου βλεπω τον Aston.

"Ποια ανακριση μικρη;" λεει καθως περναει μεσα και αφηνει το τζακετ του σε μια καρεκλα.

"Τιποτα" λεω και κλεινω την πορτα.

Τον κοιταω και σηκωνω το φρυδι μου. "Γιατι εχεις μαυρους κυκλους;"

"Ισως, γιατι, με ξυπνησες στις 7 Η ΩΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ;!" φωναζει.

"Τσιλαρε μαν. Τετοια ωρα σηκωνονται οι φυσιολογικοι ανθρωποι" λεω και ρολαρω τα ματια μου.

"ΟΙ ΒΡΙΚΟΛΑΛΕΣ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ"

"Γουατεβα. Ανοιξε το κινητο σου"

"Γιατι;" με κοιταζει απορημενος.

"Απλα ανοιξε το και μπες στην ιστοσελιδα που θα σου πω!"

Το κανει, αλλα οταν καταλαβαινει που το παω, γουρλωνει τα ματια του.

"Μελ!" λεει αυστηρα και τον κοιταω αθωα.

"Τι;"

"Δεν θελω να παρω μερος στον διαγωνισμο! Αφου δεν θα κερδισω" γκρινιαζει τωρα.

"Δεν το ξερεις αυτο! Ελα ρε Astooonnn! Πλιιζζ; Για μενα;" ρωταω και τον κοιταω με γλυκα ματακια.

"Σταματα να με κοιτας ετσι!" φωναζει και γυριζει το βλεμμα του αλλου.

Χεχεχε, κανεις δεν μου αντιστεκεται.

"Ελα ρε Aston, τουλαχιστον πηγαινε για την εμπειρια!" ξεφυσαω στο τελος και μουτρωνω, γυριζοντας του την πλατη.

Τον ακουω να γελαει και νιωθω να με πλησιαζει.

"Πες μου οτι θυμωσες" λεει και με αγκαλιαζει απο πισω.

Εγω δεν απανταω, απλα γυριζω το κεφαλι απ'την αλλη.

"Εελααα τωωρααα" λεει και μου πιανει το σαγονι, γυριζοντας το κεφαλι μου προς το μερος του.

"Μη μου θυμωνεις" σουφρωνει τα χειλη του και μου δινει ενα πεταχτο φιλι.

Γουρλωνω τα ματια μου και λιωνω απο μεσα μου. Δαγκωνω το κατω χειλος μου διακριτικα. Δηλαδη.. οσο πιο διακριτικα μπορω, γιατι τωρα ο Aston χαμογελαει. Γκρρ.

"Ναι... Δεν θα σου θυμωσω, μονο αν παρεις μερος στον διαγωνισμο" χαμογελαω σατανικα κι αυτος ξεφυσαει.

"Τι θα κανω με σενα..." μουρμουριζει και γελαω.

"Αρα αυτο σημαινει..." αφηνω την προταση μου μετεωρη και τον κοιταζω ενθουσιασμενη.

"Αυτο σημαινει οτι, ναι, Μελ, θα παρω μερος στον διαγωνισμο" λεει με ενα μικρο χαμογελο στο τελος και αρχιζω να χοροπηδαω.

"Επιτελους. Μου εβγαλες την πιστη μεχρι να σε πεισω" λεω εξουθενωμενη και καθομαι κατω, διπλα του.

"Μια μερα σου πηρε μονο" λεει σηκωνοντας το φρυδι του.

"Και παλι" του λεω και γελαμε.