Koruma (GxG Texting) (Tamamlandı)

6.2 | Final 3

Soluklanmalarıyla beraber Amy yeniden Emma'yı tutup ormana doğru koştu.

"Bence kaçma!"

Amy duyduğu sesle ayaklarını yere sürterek kendini frenledi ve kafasını kaldırıp etrafa baktı.

"Bert!?"

Bir araba farının yanması ile etraf ve etrafta bulunan tuhaf ağaçlar aydınlandı.

"Amy."

Bert Moon üst tonları turkuaz, alt tonları ise mavi olan bir mont ile görüş açısına geçti.

Siyah ve kahvenin karışımı saçları, kahve gözleri vardı. Belirgin elmacık kemikleri ve ince dudakları ile dikkat çekici görünüyordu.

"Bazen sadece merak ediyorum..." dedi ve elinde tuttuğu ağaç dalını yere attı.

"Geceleri rahat uyuyabiliyor musun Amy? Benim şirketimi batırman, Sam denen herifin babasını öldürmen, Debby Dobb'u katledip tüm-"

"Ne istiyorsun Bert?"

"İntikam." dedi ve yeşil çerçeveli gözlüklerini düzeltti. İnce bacakları vardı, cılız biri gibi görünüyordu fakat ne kadar sivri zekalı olduğunun da farkındaydı.

"Bak Bert, suçluydun. Şirketini ben iflas ettirmeseydim bile daha fe-"

"Tamam, sus!" dedi ve ellerini montunun cebine koydu.

Yavaşça Amy'ye doğru yaklaştı. Bu, göğüs göğüse bir mücadele anlamına geliyordu. Eğer öyle ise bu Amy için bir fırsattı, en azından tabanları yağlamak için.

Karşısında dikildi ve birkaç saniye Amy'ye baktı. Boyları eşitti.

Başını biraz sola çevirip Amy'nin arkasında savunmasızca duran Emma'ya baktı ve gülümsedi.

"Ona bir şey yapma, sorunun benimle."

Bert birkaç saniye Amy'ye baktı ve güldü.

"Çok geç!"

Cebinden hızla bir silah çıkardı ve Emma'ya ateş etti. Amy son anda silahı tutan kolunun dirseğine bir yumruk attı ve mermi rastgele bir yere isabet etti.

"Sorunun benimle!" dedi ve Bert'in yakışıklı yüzüne bir yumruk geçirdi.

Hızını alamamış bir katil gibi yere düşen Bert'i yakasından tuttu ve bir yumruk atmak için elini kaldırdığı an Bert kendini çekti.

"Sorunum seninle mi!? Gel o zaman!" dedi ve Amy'ye doğru bir yumruk savurdu.

Amy yumruktan kendini geri çekerek kaçtı ve Emma'ya baktı.

"Emma, kaç!"

"Hayır seni bırakamam!"

Amy cebinden bir bıçak çıkardı ve sağ bacağından kuvvet alarak Bert'in yanağına bir çizik attı.

Bert sinirle ona dönüp cebinden çakıya benzer bir alet çıkarttı ve ona baktı.

"Emma, kaç. İyi olacağım."

Emma birkaç saniye Amy'ye baktı ve yutkundu. Hiçbir şey demeden ormana doğru koşmaya başladı.

"Senin yüzünden ailem..." dedi ve Amy'ye çakısını sallayarak onu geriye adımlama zorunluluğunda bıraktı.

"Dostlarım..."

Yeniden aynı hareketi yaptı ve Amy'yi uçuruma doğru geri geri yürümek zorunda bırakışını keyifle izledi.

"Herkes, her şey gitti!"

Amy hızla Bert'in arkasına geçti ve Bert'in arkasını dönmesi ile gözlerine baktı.

"Seni paran için sevmeleri benim sorunum değil!"

"Yanılıyorsun!"

Bert, Amy'nin kolunu tutması ile beraberinde Amy'yi de uçuruma doğru düşürmesi bir oldu.

"Amy!"

Emma uçurumun kenarına doğru koştu ve dizlerinin üzerine çöktü.

"Amy, ses ver!"

Sesi uçurumda yankılanıyordu.

"Amy, ölemezsin ses ver!"

Uçurumun ne kadar yükseklikte olduğunu anlamak için bir taşı hızla attı.

Aradan on saniye geçince taşın sesinin gelmesiyle gözlerinden yaşlar süzüldü.

"Amy!"

Acı dolu çığlığı tüm ormanda ve uçurumda yankılandı. Bazı kargalar ağaçlarından korkuyla kaçmaya başlamıştı bile.

Gözyaşlarını silmeye çalışarak kalktı ve bir adım ilerledi.

Nereye gittiğini biliyordu.

"Merak etme Emma, beraber olacağız..."

Amy'nin yanına gidiyordu.

~~~

Burada kıyamet kopacak ben en iyisi buralara fazla uğramayayım...

Bakın, bu mutsuz bir son değildi. Mutlu bir sondu. Ruhları beraber bir kere tamam mı :')

Bu zamana kadar okuyan, oy veren ve yorum yapan herkese sonsuz teşekkürler. Hep yanımda oldunuz 💕🌈

Senpai kitabıma beklerim :')