zamaN 5 Vakittir 2 (BİTTİ)

BÖLÜM 43 (KARA)

EZGİ'DEN

Gökyüzünde kara bulutlar, zihnimizde kara kara düşünceler vardı.

Evde matem havası vardı. Kimse kimseyle konuşmuyor, herkes Sena'yı düşünüyordu.

Biliyorum, o güçlü bir kız. Elbette olanların üstesinden gelecek.

Ve abim... İçi en çok yanan oydu. Onların aşkı, bu kadar kısa süremez değil mi? Allah, onlara da bir fırsat verecek ve mutlu mesut yaşamalarına izin verecekti değil mi?

Annem gün boyu uyumamış, dualar etmişti.

Bense sadece düşünüyordum. Dua bile etmemiştim. İnanamıyorum çünkü. Böyle bir şey olmazdı değil mi? Şaka gibi geliyordu her şey.

Odamdan çıkmış, aşağı iniyordum. Azra bile görmediği kişi için üzülmüştü.

Herkes koltuklara oturmuş, dalmış gitmişti.

Yemek masasına baktım. Sultan teyze masayı hazırlamıştı ama kimse hiçbir şeye dokunmamıştı. İnsanda iştah mı kalır?

Ev telefonu çalıyordu. Ayakta olduğum için açmıştım.

   "Alo?" dedim.

   "Alo kızım? Ben Hatice."

   "Aa Hatice teyze sen misin?" dedim biraz yüksek sesle.

Annem bunu duyunca, canlandı. Sultan teyzeme baktı. İkisi birbirlerine bakıyor ama kimse tek kelime laf etmiyordu.

   "Evet kızım, benim. Sena'ya ulaşamıyorum."

   "Sena... Şarjı bitmişti en son. A-az önce konuştum 'şarjım az' der demez k-kapandı telefon." diye yalan söyledim.

   "Hımm tamam. Annen ne yapıyor? Ver ona telefonu. Biraz da onunla konuşayım." deyince el mahkum anneme seslendim. Telefonu, elimden alıp almamak arasında kalınca almak zorunda kaldı.

   "Hatice? Nasılsın?"

   "....."

   "Bende iyiyim. Şey diyeceğim Hatice, buraya gelsenize?"

   "....."

   "Sizin evde kimse yok ki Hatice."

   "....."

   "Ben Sena'yı buraya çağırdım. Kerem'in işi olduğu için tek başına göndermek istemedim onu havaalanına. Yani sizi karşılayamayacak. Bari buraya gelin de beraber vakit geçirelim."

   "....."

   "Tamam o zaman, bekliyoruz sizi." deyip kapattı telefonu.