"Naalala ko pa kong gaano ako ka effort para lang mapansin niya. Nagpagawa ako ng cake para sa kaniya tapos gumawa ako ng card, andaming nakasulat non, puro flowering words pa. Handang handa na akong ibigay sa kaniya yun. Excited na ako sa reaction niya. Hanggang sa nakita ko siya palakad lakad kasama ang mga body guards niya, so ayon ako lumapit at inabot sa kaniya lahat ng pinaghirapan ko kaso tinignan niya lang ako at nagpatuloy sa paglakad" sabi ni jingsxi.
What? Ginawa niya talaga yun? Wow amazing. Pero ang lalaking yun? Tsss how rude. Di man lang kinuha tas nagpasalamat. Ambastos! May nag effortna nga sa kaniya tas babalewalaen niya lang? Huh!
"So nagalit ka syempre?" tanong ko. Malamang galit siya sino ba naman ang hindi diba?
"No, kinilig nga ako eh" she giggled.
"What the!!"
"At least tumingin siya sa akin diba? Well its a big achievement for me, for all girls here" Hayst positive thinker talaga siya. Ansakit kaya non.
"Big achievement? Tinignan ka lang naman"
"Well that prince is different. Hindi siya kailan man nakikipag eye contact sa mga babae. Maybe he glance pero hindi aabot ng 1 sec."
"So ikaw pa lang ang nakapag eye contact sa kaniya?" pagtatama ko.
"Well hindi talaga eye contact yun hihihi. He only look at my presents" then ngumiti siya sa akin.
"What!!!!! How rude" nagulat siya sa sinabi ko.
"Hey! He's not. Seems like you dont like him huh?" tanong niya na nakataas kilay.
"If I say yes?" taas kilay ko ding sabi.
"Well that's great. Ikaw lang ang kauna-unahang babae na hate siya. Pero I think someday that will change" She smirk.
"Whatever"
YOU ARE READING
Are You Real?
Teen FictionIm Nannan, I've been surrounded by full of arts. Is it happy to hear? Is it relaxing? Or fun? Why I can't feel it anymore? -------- A world that I couldn't imagine exist, is there an answer to my questions? Am I finally move on? And bringing back...
