Calming The Storm (COMPLETED)

Prologue

"Are you serious Margaux?" Nahimigan ko ang nag-aalalang boses ng kaibigan ko sa kabilang linya. She probably thinks that this is a bad idea. I rolled my eyes for that.

Am I not welcome to my own country?

"Of course I am Veroul. Why? Do you think this is a ridiculous idea?" I laughed.

"I helped you back then, right? If you really want to go home it's up to you. Ang sa akin lang naman, baka magulat ka na hindi pa rin nakaka move on ang mga tao dito sa nangyaring scandal noon." Paliwanag niya.

"Is it that hard to move on? Its been years for goodness sake." Sagot ko.

I seriously think that there is nothing wrong with this. It is my right to return whenever I want and I am not born to follow their wants because I am ought to command. Like hello? This is Margaux Hermosa they are talking about.

"It is because the people cant stop their selves from gossiping. Parati, akala nila lahat ng gagawin ni Kuya may kinalaman sa'yo."

"That's not my problem anymore. Oh, I gotta hang up now Veroul. I'll see you soon. Love yah." Then I ended the call.

Binagsak ko ang sarili ko sa kama matapos ng tawag na iyon. Its a long day for me dahil galing pa ako ng opisina para linisin ang table ko plus the packing of my baggage.

Natawa ako ng maalala ang histerya kong kaibigan kanina. I have high respect for Veroul and I really appreciate all her efforts for me. She always goes out of her way just to support and respect me. But it's already time to face the reality, I cannot always hide. I will always come home to our dear land. I am going home to my hometown for good, away from the city lights and the showbiz world. I am going home to Montaña. Iyon ang plano.

Sa pagiisip ay hindi ko na namalayan ng hilain ako ng antok at tuluyan na nga na nakatulog. I woke up the next morning to prepare for my 14 hours flight. Masyadong nakakapagod yun kung kaya dapat ay magasikaso na ako.

Nagluto ako ng almusal at habang kumakain ay pinasadahan ko pa ng tingin ang dalawang maleta at ang handbag ko sa sala ng apartment ko. Ngayon na ang huling stay ko dahil naibenta ko na ito.

Namuo ang luha ko ng pumasok sa akin ang katotohanang iiwan ko na ang naging tahanan ko sa loob ng tatlong taon. This unit knows every inch of me and I am sure if only it can talk it will probably be the death of me.

Nang matapos sa pagkain ay naligo na ako upang makaabot sa flight. It took me an hour to take a bath and another 30 minutes to do my bedroom rituals. Nang matapos ay agad akong nagpatawag ng taxi dahil hindi ko na rin naman dadalhin ang sasakyan ko.

"Gracias señor," usal ko sa matigas na wika. Ngumiti lang sa akin ang driver at isa-isa niyang diniskarga ang mga bagahe ko. Isang matamis na ngiti pa ang iginawad ko bago siya umalis.

"Now how will I carry you huh? Ang bigat niyo." Bulong ko. Ngayon lang pumasok sa isip ko na ako nga lang pala mag-isa tapos ang dami ko pang dala. Estupida!

"Gusto mo tulungan na kita?" Malamyos ang tinig ng babaeng nagsalita sa gilid ko. Iniangat ko ang ulo ko at tumindig ng maayos. Fair skin, pointed nose and chinky eyes. She's also tall but didn't surpass me though. Mas matangkad pa din ako ng ilang dangkal. Just by looking at her you will know that she is a fine lady. You will think that she's a model of Victoria Secret.

"Oh sure, iyon ay kung hindi makakaabala? You are a Filipino?" Pagkukumpirma ko.

"Yes pauwi na ako sa bansa." She said as she carry one of my things. Iyon pa talagang may kalakihan na maleta ang kinuha niya, hindi bagay ang ganda niya sa pagbubuhat. Hindi nga magiging abala ang mga gamit ko dahil sa wala naman siyang ibang dala kung hindi ang handbag niya.