𝐎𝐡, 𝐭𝐞𝐚𝐜𝐡𝐞𝐫

09: διαγώνισμα

Πίστευα ότι με τον καιρό η ζωή μου θα καλυτέρευε. Λοιπόν, αφήστε με να σας πω ότι, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο,

Είναι Παρασκευή όταν ο Harry, στο τέλος της ώρας, μας επιστρέφει τα διαγωνίσματα βιολογίας. Μας είχε προειδοποιήσει να διαβάσουμε καλά τα τρία τελευταία κεφάλαια και εγώ δε το έκανα γιατί κάθε φορά που άνοιγα το βιβλίο σκεφτόμουν πόσο πολύ ήθελα να τον χτυπήσω. Οπότε, να που κάθομαι εδώ, και περιμένω να δω τον βαθμό ενώ ταυτόχρονα ξέρω πως τα έχω πάει πιο χάλια από ποτέ.

Το κουδούνι χτυπάει για διάλειμμα και εγώ δεν έχω πάρει ακόμη πίσω το γραπτό μου. Τι στο καλό;

Οι συμμαθητές μου τρέχουν έξω ενθουσιασμένοι, ωστόσο μπορώ να ακούσω τον Niall που σιγοβρίζει τον Harry επειδή του έβαλε χαμηλό βαθμό καθώς σέρνει τον εαυτό του προς τα έξω. Είμαι σίγουρη πως τώρα σκέφτεται τον τρόπο που θα το ανακοινώσει, αν το κάνει βασικά, στους γονείς του και τι πιθανή τιμωρία μπορεί να φάει.

«Lane, περίμενε!» αναφωνεί ο Harry καθώς είμαι ένα βήμα πριν βγω κι εγώ από την αίθουσα.

Φυσικά και δε του μιλάω πλέον. Δεν συμμετέχω στο μάθημά του και έχω σταματήσει να τον ενοχλώ αφού μου έδωσε να καταλάβω πολλές φορές ότι του είμαι ένα τεράστιο βάρος. Νομίζω πως αν είχε επιλογή θα με είχε διώξει από το μάθημά του, πιθανόν μέχρι και από το σχολείο.

Σταματάω ξεφυσώντας τάχα βαριεστημένα, «Τι;»

Μπορεί να είμαι θυμωμένη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τον έχω ξεχάσει. Θυμάμαι το φιλί και τα τελευταία του λόγια, ότι εμείς οι δύο δεν θα είμαστε ποτέ μαζί δηλαδή. Μερικές φορές νιώθω πληγωμένη καθώς σκέφτομαι εκείνη την μέρα. Αλλά δε μετανιώνω καθόλου που κατάφερα να αγγίξω, έστω και για λίγο, τα απαλά του χείλη.

«Δεν θέλεις να δεις τον βαθμό σου;» ρωτάει ενώ με πλησιάζει με σταθερά βήματα.

Πάλι είναι όμορφος, κάθε μέρα και περισσότερο. Το λευκό - φαρδύ του πουκάμισο πέφτει απαλά μέχρι το σκουρόχρωμο jean του και οι μπούκλες στο κεφάλι του είναι ελαφρώς μπλεγμένες η μία μέσα στην άλλη.

«Okay».

Μου δίνει το γραπτό και εγώ το γυρίζω παραμένοντας σιωπηλή μόνο για να δω ένα C και ένα μικρό μείον λίγο πιο πάνω. Όχι κάτι που δεν περίμενα δηλαδή. Κάπως έτσι τού δίνω πίσω το διαγώνισμα χωρίς να σχολιάσω τον τόσο χάλια βαθμό που έγραψα με την αξία μου.

«Μπορώ να φύγω;» ρωτάω απλά.

Σηκώνει τα φρύδια του γεμάτος έκπληξη, «Το καταλαβαίνεις ότι είσαι στην τελευταία τάξη του λυκείου και ότι αυτό δεν είναι ικανοποιητικό γραπτό, έτσι;»

«Ωραία. Και τι να κάνω εγώ τώρα;» αντιγυρίζω.

Εσύ φταις που έγραψα τόσο σκατά! θέλω να του φωνάξω, αλλά κρατάω την αιχμηρή σκέψη για τον εαυτό μου.

«Συνήθως οι μαθητές που δεν τα πάνε και τόσο καλά απλώς στρώνονται και διαβάζουν. Μαγικό, έτσι;» ειρωνεύεται πάλι. Στο φυσικό του στοιχείο.

Μένω αμίλητη να κοιτάζω τα λεπτά του χείλη. Στέκουν απαλά... Ροζ... Αψεγάδιαστα. Και θέλω να τα φιλήσω πάλι. Είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι αυτή τη στιγμή.

«Με προσέχεις;» παίρνει μία βαθιά ανάσα. Τώρα αναγκάζομαι να τον κοιτάξω στα μάτια. «Τι θα κάνω μαζί σου, Noora;» με αποκαλεί με το όνομά μου.

Πισωβηματίζω τόσο που κλείνω άθελά μου την πόρτα με την πλάτη μου. Μένω κολλημένη εκεί, ο Harry εξακολουθεί να με κοιτάζει με τα πράσινα μάτια του να γυαλίζουν και εγώ τυγχάνει να τον βρίσκω τόσο αναθεματισμένα ελκυστικό που, ορισμένες φορές, πιάνω τον εαυτό μου να καταριέται την ώρα και την στιγμή που τον γνώρισε.

«Τι παριστάνεις τώρα; Τον πατέρα μου;» ρωτάω γεμάτη αγένεια.

Χαχανίζει λίγο. Μου φαίνεται απίστευτο που το κάνει αυτό. Χωρίς καμία θέληση με αφήνει να δω το μικρό λακκάκι που σχηματίζεται στο δεξί του μάγουλο. Και θέλω να το φιλήσω επίσης. Πλησιάζει μέχρι το μέρος μου, απομακρύνει αργά τα μαλλιά από το πρόσωπό μου και σκύβει κοντά στο αυτί μου, «Δεν παριστάνω τίποτα, είμαι ακόμη ένας καθηγητής σου».

«Δε με νοιάζει» αποκρίνομαι.

«Δε σε νοιάζει;» ψιθυρίζει προκλητικά.

Δεν απαντάω καθόλου.

Η αναπνοή του χτυπάει τον λαιμό μου, μυρίζω το άρωμά του και θέλω να πέσω με τα μούτρα επάνω του.

«Noora...» αγγίζει το χέρι μου με τα δάχτυλά του. Ανασαίνω βαριά. «Δε σε νοιάζει;»

«Με νοιάζει!» τελικά λέω την αλήθεια.

Μου δίνει να κρατήσω το διαγώνισμα και αποκρύνεται ελαφρώς από κοντά μου, «Θέλω υπογραφή από τους γονείς σου μέχρι την επόμενη φορά που έχουμε μάθημα».

«Τι;» επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

Μου χαμογελάει καθώς ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω με τα πράγματά του, «Καλό Σαββατοκύριακο».

Τσαλακώνω με μανία το γραπτό μου, πηγαίνω κοντά στον κάδο και το κάνω χίλια κομματάκια. Αυτό πέφτει ανάμεσα στα άλλα σκουπίδια και εγώ κοιτάζω τον τοίχο ακουμπώντας ασυναίσθηματα τον λαιμό μου. Γιατί να έχω ερωτευτεί τόσο άσχημα έναν μαλάκα;

Ήταν το αγαπημένο μου paaart. Γνώμες;