No words || larry stylinson || dutch

Dag 3

Pov Louis:

Ik bekijk mezelf in de spiegel. Mijn grijs shirt en de spijkerbroek vallen slordig over mijn lichaam. Mijn haar hangt futloos op mijn hoofd, en mijn wangen zijn ingevallen. Waarom heb ik lol? Ik verdien het niet. Ik ben lelijk, vies en raar. Diep in gedachte glijd zachte stof van mijn t-shirt over de huid van mijn handen. Zachtjes til ik het shirt op. Mijn vreselijke buik staat vast op mijn netvlies. Voorzichtig glij ik met mijn hand over mijn ribben. Een eenzame traan glijd over mijn wang. Huilen is zwak, wat doe ik? Snel veeg ik ruw mijn traan weg. Maar de pijn blijft, misschien wel voor altijd. Het doet pijn. Alles doet pijn, mijn geest, mijn ziel, mijn leven. Wat doe ik hier nog? Ik hoor hier niet. Ik begin in paniek te raken. Ik moet dood. Nu. Ik wil van de pijn af. Ik begin te hyperventileren. De koude lucht komt mijn longen binnen, om vervolgens er snel weer uit te gaan. Er komt een waas voor mijn ogen. In een trans zit ik. Ik heb geen idee wat ik doe maar ik voel...niks. Met een klap kom ik terug in de realiteit. Harry staat in de deur opening. Hij staart me aan. Bezorgd? Bang om iets te verliezen? Wat verliezen? Mijn ogen glijden naar maar handen. Een mesje...in mijn linker hand richtend op mijn rechterhand. Ik wau er echt een eind aan maken. Het witte licht me laten over nemen. Het besef komt hard aan. Te hard. Ik zak door mijn benen op de koude grond. Ik ga rustig zitten tegen het houten randje van mijn bed. Huilen kan ik niet meer. Mijn tranen zijn simpelweg op. Ik staar levenloos naar de muur voor mij. Zachtjes komt Harry naast me zitten. Precies hetzelfde. Starend naar de witte muur. Voorzichtig kijk ik opzij naar Harry. Zijn mooie krullen zitten voor zijn gezicht. Langzaam merk ik dat ik staar, en Harry zo te zien ook. Mijn wangen woorden rood en ik kijkt naar mijn voeten. Als ik terug kijk zie ik Harry glimlachen. De mooiste lach die ik ooit gezien heb. Maar ik kan niet terug glimlachen. Het lukt niet meer. Misschien was het beter als ik er een eind aan had gemaakt. Dan was alles beter. Mijn moeder heeft geen zorg meer, Niall en de rest vinden vast wel iemand anders. Maar Harry. Ik zou hem helpen. Ik moet niet zo egoïstisch doen. Hij verdient het goede leven, maar ik niet. Mijn besluit staat vast, als Harry beter is zit mijn dienst er op. Dan heb ik mijn best gedaan. Maar nu moet ik Harry nog helpen.

'Louis?' Mijn hoofd schiet naar de deur. Liam. 'Ja?' Veel geluid komt er niet uit mijn keel. 'De dokter is er.' Ik versteen. Mijn grootste angst. Zachtjes begin ik te trillen. 'Harry uh kan mee als je wilt?' Snel kijk ik opzij naar Harry. Hij geeft me een klein glimlachje. Langzaam sta ik op. Ik loop naar Liam toe met Harry achter me aan. Met lood in mijn schoenen loop ik door de gangen. Mijn knieën knikken en mijn handen zweten. Hoe dichter we bij de dokters kamer komen hoe enger ik het vind. Zo eng dat mijn borst pijn begint te doen. Liam doet de deur open en hij loopt naar binnen. Ik blijf stil staan voor de deur. Alle herinneringen komen terug. Opeens gaat alles draaien. Ik val bijna op de grond, maar Harry heeft me opgevangen. Hij helpt me met lopen naar binnen. Voorzichtig legt hij me neer op het ziekenhuis bed, en gaat op de stoel er naast zitten. Als hij me los gelaten heeft word de angst weer erger. Ik knijp mijn ogen stijf dicht. Hopend dat ik ergens anders ben. Maar dat ben ik niet. Ik zit nog steeds in de kille ziekenhuis-achtige kamer. Er schiet een rilling door mijn lijf. In zoon kamer lag mijn vader ook. Mijn bloedeigen vader... berooft van het leven door de ziekte kanker. Wanneer ik hier ben komen alle herinneringen weer terug. Die vreselijke tijd die je liever met zand begraaft. Voor dat ik het door heb lopen er al wat tranen over mijn wangen. Mijn zwakte overwint, alweer. Ruw veeg ik de tranen weer weg. Wat moeten ze wel niet van me denken? Ik jank alleen maar, en eet niks. Liam merkt dat ik boos op mezelf ben. 'Hè Louis je mag huilen, het is niet slecht. Iedereen doet het wel eens.' Liam geeft me voorzichtig een knuffel. Maar het helpt niet. Op dit moment heb ik een iemand nodig. Harry. Als ik bij hem ben voel ik me compleet. Een heel fijn gevoel. Wat ik voor de rest van mijn leven wil voelen, ook al zal hij niet lang duren.

Ik kijkt Harry voorzichtig aan. Hij spreid zijn armen een beetje, en ik laat me er in vallen. Zachtjes sluit ik mijn ogen. Nog nooit heeft iets zo fijn gevoeld. Alle puzzel stukjes lijken op zijn plek te vallen. En het voelt alsof ik de hele wereld aan kan. Zijn warme lichaam geeft mij rust, iets waar ik heel lang op heb gewacht. De plekken waar hij me aanraakt tintelen, en mijn buik kriebelt. Maar het moment moet natuurlijk verstoord worden door een harde kuch. Voorzichtig laat ik Harry los. Een man met een lange witte jas staat in de deuropening. De dokter dus. Meteen ben ik weer bang, maar Harry houd mijn hand vast. Het is iets kleins maar het geeft toch verlichting, waar ik hem heel dankbaar voor ben.

'Goed Louis, ik hoorde dat je niet echt goede ervaringen hebt met doktoren. Dus als je iets niet fijn vind moet je het gewoon zeggen, dan kijken we hoe we het oplossen.' Stilletjes knikt ik. 'Dat gaan we beginnen.' De dokter trekt van die blauwe handschoenen aan. 'Goed Louis, wil je even je shirt uit doen.' Ik twijfel. Wat nou als hij me uitlacht? Of nog erger, Harry lacht me uit. Even kijk ik Harry aan. Hij geeft me een bemoedigend knikje. Goed dan doe ik het voor hem. Ik pak de onderkant van mijn shirt vast en trek die over mijn hoofd. Meteen komt mijn lelijke buik tevoorschijn, ik sla mijn handen er om heen. Als ik naar Harry kijk zie ik dat hij schrikt. Ja Harry lelijk hè? Natuurlijk zeg ik dat niet hard op. 'Goed Louis mag ik aan je ribben voelen?' Ik knik. Ze hebben het toch al gezien. De dokter voelt aan mijn ribben. 'Tja Louis het moet niet erger worden dan dit.' Ik knik. Natuurlijk weet ik dat. 'Dan wil ik je nu graag wegen.' Hij loopt naar de weegschaal. Ik laat Harry's hand los en spring zachtjes van het behandel bed af. Pfff de weegschaal, een van mijn aartsvijanden. 'Als ik een teken geef mag je er op staan.' De dokter draait aan wat knopjes. 'Je mag er op gaan staan.' Ik stap op de weegschaal en de teller begint op te lopen tot hij stopt. 46 kilo.

:):):):):):):):):):):):):):)
Heyyyyyyy :) heb ik jullie eigenlijk ooit wat over mezelf verteld? Nou ik ben dus Nina, ik ben 13 jaar. Ik heb geen idee wat ik verder moet zeggen dusssss, ik dacht waarom geen vraag voor jullie? Dus hier komt ie

Q: Waar gaan/zijn/waren jullie op vakantie?

A: ik in Spanje! Echt super leuk en mooi hier.