No words || larry stylinson || dutch

Dag 4

Pov Louis:

'Ik...ik...' Niall valt stil. 'ik weet niet hoe ik het moet zeggen.' De tranen houd hij nog steeds in. 'Oké Louis je moet niet boos worden.' Ik knik nog steeds heel nieuwsgierig. 'Ik heb het weer gedaan.' Niall laat aan zijn tranen gaan. Nog steeds snap ik er niets van. 'Wat Niall? Wat heb je weer gedaan?' Hij geeft geen antwoord maar hij stroopt zijn mouwen op. Er staan verse sneeën in zijn arm. 'Shit Niall! We moeten het schoonmaken.' Even kijkt hij me verbaasd aan, maar knikt dan snel. 'Kom we gaan naar Liam.' Meteen is Niall heel alert. 'We gaan niet naar Liam, hij word vast boos op me.' Niall's stem breekt in het midden van de zin. Even twijfel ik. Moet ik wel naar Liam? Maar ik bedenk me dat het wel beter is. 'Sorry Niall maar je wilt toch beter worden?' Hij knikt overduidelijk. 'Dan moeten we echt naar Liam. Hij kan je helpen.' Verdrietig maar wel begrijpend knikt hij weer. 'Niall?' Fluister ik bijna. 'Je moet me beloven dat je beter word.' Hij knuffelt me zacht en vertrouwd, maar niet zo fijn als Harry. 'Lou? Dan moet jij dat ook doen.' Ik kijk naar benden. Wetend dat het nooit zou gebeuren. Ik ben hier voor iemand anders. Maar dat zou Niall nooit begrijpen. 'Kom we gaan naar Liam.' Zeg ik zonder Niall nog aan te kijken. 'Louis...' er stroomt een traan over zijn wang. 'We moeten gaan.' Snel trek ik hem mee. Hopend dat hij het gesprek zal vergeten.

'Oké Niall, hoe is het gebeurd?' Niall zit op de stoel tegenover Liam. Hij weet duidelijk niet wat hij moet zeggen. 'Begin bij het begin.' Liam kijkt heel bezorgd. Maar Niall kijkt alleen maar naar zijn schoenen. Ik weet niet of het schaamte is of verdriet. Wel weet ik dat ik beter buiten kan wachten. 'Ik ga wel even weg.' Zeg ik terwijl ik weg loop van mijn plekje tegen de koude muur. Zachtjes sluit ik de deur. Even blijf ik luisteren, maar kom tot de conclusie dat het best wel onbeschoft is. Dan maar naar mijn eigen kamer. Met (voor mij) snelle stappen loop ik naar de kamer die ik al te goed ken. Gelukkig is het niet zo ver. Anders was ik waarschijnlijk dood moe. Maar voor nu red ik het met alleen een beetje buiten adem zijn.

Doelloos zit ik op mijn bed. Dit keer naar buiten starend. De verveling is groot. Al ben ik blij dat ik even voor mezelf heb. Maar het verlangen naar die persoon is er wel. Op dit soort momenten heb ik maar een ding nodig. En tot mijn grote geluk komt die persoon net door mijn deur. Harry. 'Hey Harry.' Zeg ik wetend dat hij niet zal antwoorden. In plaats daarvan glimlacht hij zacht. 'Kom zitten.' Ik klop naast me op het grote bed. Hij gaat naast me zitten. 'Mag... ik je knuffelen?' Mijn onzekere stem galmt door de kamer. Voorzichtig kijk ik hem aan. Even glimlacht hij maar knikt snel. Ik neem hem in mijn armen, wat het beste gevoel ooit is. Vanbinnen word ik helemaal warm, en het thuis gevoel is er weer. Ik kan het niet laten en streel zachtjes door zijn haar. Zijn zachte krullen strijken over mijn vingers. En het voelt geweldig. Ik wil hem nooit meer loslaten, wat ik voor nu zeker niet ga doen. Wat ik wel doe is hem een beetje naar achter duwen zodat hij op het bed ligt. Met mij er naast natuurlijk. We liggen tegen elkaar met mijn armen om hem heen en zijn armen om mij heen. Nu strijkt zijn hand door mijn haar. Zachtjes sluit ik mijn ogen, genietend van zijn aanraking. Het is misschien wel middag maar ik val in een diepe slaap.

Ik word zachtjes door elkaar geschud. Langzaam open ik mijn ogen. Harry ligt naast me, slapend. Meteen draai ik mijn hoofd naar de gene die me wel gewekt heeft. Jill. 'Hey Lou, we gaan zo eten.' Ik werp een blik op de klok. 17:45. 'Maak jij Harry wakker?' Nog steeds half slapend knik ik. Ze loopt mijn kamer uit en sluit de deur. Ik draai mijn hoofd naar Harry. Hij ligt schattig te slapen met zijn krullen in zijn gezicht. Hier moet ik een foto van. Ik gris mijn telefoon van mijn nachtkastje, en maar een snelle foto. We mochten wel onze telefoons hebben, maar er is hier geen bereik of WiFi dus veel zin heeft het niet. Snel stop hem weer weg. Nu Harry nog wakker maken. Zachtjes schud ik hem door elkaar. 'Harry, Harry wakker worden.' Ik fluister om hem niet te laten schrikken. Na een tijdje opent hij zijn ogen. Hij kijkt even verward om zich heen. 'We moeten eten.' Hij knikt en gaat rechtop zitten. De slaap uit zijn ogen te wrijven. Ik sta op en werp een blik op de spiegel. Mijn haar zit helemaal door de war. Snel probeer ik het nog een beetje fatsoenlijk te doen. In mijn ooghoek zie ik Harry hetzelfde doen. Al was het niet echt nodig bij hem. Hij ziet er altijd goed uit. Als mijn haar net iets beter zit loop ik naar de deur. 'Kom je Harry?' Hij werpt een laatste onzekere blik op de spiegel maar loop daarna achter mij aan. Samen lopen we stilletjes naar de eetzaal.

'Heyyyyy.' Niall is gelukkig weer enthousiast. Het gesprek met Liam heeft hem goed gedaan. 'Hi.' Zoals gewoonlijk antwoord ik weer super zacht, want waarom zou ik anders Louis Tomlinson heten? Het altijd verlegen dikke saaie jongetje. Van mijn gedachte word ik meteen verdrietig, maar hou me toch sterk. Ik kan niet gaan huilen nu iedereen er bij is. Dat zou mega gênant zijn. Gelukkig gebeurd het ook niet. Dus niks om je zorgen over te maken. En dat was een van de grootste leugens ooit.

-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-)-
Heloooooowwww I'm hyper I know :) maaaaar hier is dat nieuwe hoofdstukkie waar iedereen naar vraagt (waarschijnlijk niemand) ik verveel me zo idk why maar jaaaaa, en het is zaterdag! Lekker weekend. Ik moet eigenlijk leren :( Kheb maandag 2 toetsen Duits en ak (fuck hun) heb ik jullie ooit gezegd dat ik 13 jaar ben? Best jong toch? Ik hoor heel veel mensen die 16 of 15 zijn maar jaaa.