No words || larry stylinson || dutch

Dag 26

Pov Louis:

Ik klop zacht op Harry's deur. Al gewend dat er geen antwoord komt open ik hem. 'Harry?' Ik houd mijn stem laag om hem niet af te schrikken. Ik loop de kamer in en Harry staat bij het raam naar buiten te kijken. 'Harry?' Hij draait zich nieuwsgierig om en glimlacht als hij mij ziet, zijn gezicht veranderd in een zenuwachtig lachje als hij Lottie achter me ziet staan. 'Uhm... hi! Ik ben Lottie.' Lottie steekt uitnodigend haar hand uit en Harry pakt hem aan. Hij kijkt me aan met onzekerheid in zijn ogen. Ik knik zacht naar hem om te laten weten dat ik het Lottie al verteld heb. Hij geeft Lottie een glimlach waarvan ik niet zeker weet of hij echt is, maar besluit het te negeren. 'Hey Lou we beginnen zo met het eten, Lottie mag best mee eten?' Lottie is meteen enthousiast. 'Ja is goed toch Lou? Dan kan ik meteen kijken hoe het gaat!' Ik kijk bekneld weg. 'Nou zo veel is er ook weer niet te zien hoor.' Lottie is verward maar laat het gaan. 'Kom je Harry?' Vraag ik hem mee naar de eetzaal.

"Hij mag wel iets meer." Verkondigd Lottie terwijl de vrouw bij mij opschept. De vrouw schud haar hoofd. 'Ik volg alleen het advies van Liam op, sorry.' Ik zucht opgelucht. 'Lottie waarom doe je zo?' Ze bijt op haar lip. 'I-ik wil gewoon dat het beter gaat.' Ze kijkt naar haar bord. Ik sluit mijn ogen. Blijf rustig. 'Ik snap het maar het is echt niet nodig.' Probeer ik met mijn rustigste stem. Ze knikt bedroefd. 'Sorry lou, ik zal stoppen.' Ik knik en begin aan mijn boontjes. 'Heb je haar gemist?' Vraagt Lottie stil. Ik kijk weg. Heb ik haar gemist? Ze is wel mijn moeder maar het bekende gevoel kan ik niet bij haar om hoog halen. Ik slik mijn eten door. 'Nee.'

Ik sluit de gordijnen en ga op mijn bed zitten. Is dit echt hoe ik het had gewild? Is dit echt hoe Eleanor het had gewild? Mijn blik gaat terug naar de spiegel. Moet ik het niet gewoon stoppen? En wat als ik het stop mist iemand me dan? Ik knijp mijn ogen stevig dicht. Blijf rustig, blijf rustig, blijf rustig. Haal diep adem ik volg de stappen die Liam me gegeven heeft maar het werkt niet. Mijn adem word sneller en mijn bloeddruk word hoger. Het kastje, de badkamer, het raam. De plekken waar ik mijn leven zou kunnen eindigen schieten door mijn hoofd. 'H-het is het niet waard, denk aan Harry!' Fluister schreeuw ik tegen mezelf. Denk aan Harry, denk aan Harry, denk aan harry. Ik herhaal de zin in mijn hoofd. Voor even zit ik dood stil op mijn bed. Wat nu? Moet ik blijven zitten? Ik weet het echt niet meer. Mijn hoofd draait over uren en voor even zie ik zwart. Alles is zwart en ik voel mijn lichaam neer vallen.

Ben ik dood? Mijn hoofd voelt licht en ik heb geen gevoel in mijn lichaam. Ik open mijn zware ogen. ik kijk even de ruimte in maar constateer dat ik nog steeds vast zit op deze aardbol. Meteen na dat ik het licht opving van mijn raam krijg ik vreselijke hoofdpijn. WoW hoe lang ben ik weg geweest? Minuten? Misschien wel uren? Ik weet het niet meer. En ik weet ook niet meer wat ik moet doen. Zal ik naar Liam gaan?

Ik sta voorzichtig op van mijn plaats, hoe laat is het? De klok in de hoek verteld me dat het zeven uur is. Zal Liam het erg vinden? Dadelijk vind hij het vervelend dat ik mijn problemen bij hem op berg. 'Louis kom je- Louis?' Niall kijkt bezorgd om het hoekje van de deur. 'Gaat het wel? Is er wat gebeurd?' Ik schud mijn hoofd tegenstrijdig. 'Je ziet helemaal wit, ik breng je wel naar de zuster misschien kan zij je-.' Ik onderbreek Niall. 'Het gaat prima met me!' Meteen na dat ik het heb gezegd krijg ik spijt. 'Sorry ik bedoelde het niet zo.' Mompel ik snel. 'Ik uh- moet gaan.' Zo snel als ik kan ga ik langs Niall naar de buiten deur. Ik trek hem met moeite open en laat me zakken op het bankje naast de blauwe hyacint struik. God wat heb ik trek in een sigaret nu. Na twee jaar gestopt zijn voel ik toch de verleiding weer om de nicotine door mijn lichaam te laten gaan. 'Hey jongen?' Ik schrik en val bijna van het bankje door de oude man die voor me staat. Ik weet niet wat ik moet zeggen. 'Ja...uh...nee ik uh.' De man lacht van mijn verwarring. 'Zelfs de simpelste vraag kan de mens niet eens beantwoorden.' Beledigd kijk ik weg. De man grinnikt en steekt een sigaret op. Ik kijk hongerig voor de verlossing naar hem. 'Wil je er een?' Ik knik gretig. Zonder na te denken geeft hij de sigaret aan een zeventienjarig jongen. Is dat niet raar? Misschien heeft hij hem wel vergiftigd? Ik twijfel toch nog wel even, is dit wel de juiste keuze? Wat zal er gebeuren als ik het doe? Maar wat kan het me eigenlijk ook schelen, bedenk ik me terwijl ik het ding in de fik steek.

'Louis die man is gevaarlijk!' Ik schud mijn hoofd. 'Zo eng zag hij er ook weer niet uit.' Fluister ik. 'Die man,' Liam haalt een hand door zijn haar. 'Is levens gevaarlijk! En weet je hoe ik dat weet? Nou?' Zijn stem word steeds harden en dreigender. Een angstig gevoel overspoeld me. 'Omdat dat mijn hulpeloze uitbehandelde patiënt was!' Liam schreeuwt zo hard dat ik mijn ogen stijf dicht knijp. Hij staat op met zijn handen in vuisten en hij gooit een kussen woest tegen de muur. De herinneringen komen een voor een terug en ik krimp bang in elkaar. 'Louis?' Een nu zachte stem schud mijn arm voorzichtig. Ik kijk voorzichtig omhoog. 'Liam? Ben je niet meer boos?' Fluister ik bang. Er vormen tranen in Liams ogen. 'Louis het spijt me zo! Ik liet me gaan en ik was gewoon zo boos, ik had het nooit op jou moeten afreageren. Die man was de enige patiënt die ik niet kon helpen, het frustreerde me zo! En ik-.' Liam ratelt maar door terwijl hij zijn haar stevig vast pakt. 'Liam stop!' Probeer in hem uit zijn trans te halen. 'Het is oké.' Troost ik hem. Hij gaat verslagen op zijn bed zitten. 'Ik snap het.' Liam schud wild zijn hoofd. 'Nee- Louis je hoort het niet te snappen. Wat ik deed wat slecht, iedereen weet dat. Ik wil gewoon dat je weet dat ik niet boos op je ben en dat het me spijt.' Hij mompelt zijn laatste woorden. Ik glimlach naar hem. 'Ik vergeef het je.' Antwoord ik en ik leg mijn hand op zijn schouder. Hij glimlacht kleintjes terug. 'Mag ik een knuffel?' Zegt hij met een baby stemmetje. Ik twijfel maar sla toch mijn armen om hem heen. 'Dankje Liam.'

•%•%•%•%•%•%•%
Super stom hoofdstuk dit en eerlijk ik ben zo klaar met dit verhaal :) maar als jullie het leuk vinden dan... moet ik maar blijven schrijven.

Er is veel gebeurd de laatste tijd en ik voel me niet echt op mijn best, maar het komt wel weer goed WANT ik ben Nina :)   (lol ik ben echt raar)

Ik ben weer begonnen met een nieuw boek (oOpS) en ik dacht er aan om het begin van het boek te plaatsen om te kijken of jullie het leuk vinden. (Probably not) maar IDC

XXX het meest onzekere meisje dat jullie kennen