Και πήγαινα αρκετά καλά. Για καποιον που ανοίγει βιβλίο για να κανει αέρα ναι. Και τα μηνύματα σου δε σταματαγαν . Πως θα ερχόσουν εδώ πως θα τα αλλαξεις όλα και εγώ σχεδόν καταλαθως δέχτηκα αλλά δε σε πίστεψα και έκλεισα το κινητό μέχρι να τελειωσει το επόμενο μάθημα .
Και βγήκα έξω και γρήγορα περπάταγες, με εκείνα τα τριανταφυλλα . Δεν έχω ιδέα πως μπήκες αλλά η καρδια σου έτρεχε μάλλον πιο πολύ από εσένα . Οι ψίθυροι και τα μάτια μας κοιτάνε αλλά δε με νοιάζει και σε αγκαλιάζω και όλα πίσω ήρθαν . Και έκανα πως τα ξεχασα η μάλλον τα είχα ξεχάσει και έφυγα από την τάξη για να μιλήσουμε . Και στο μπανιο μου ζήτησες να σε παντρευτώ με εκεινο το δαχτυλίδι. Και εγώ καλή δεν είμαι στα λόγια και χαμογέλασα τόσο σα να λεω όλα τα ναι του κόσμου με την ευτυχία κάθε γυναίκας μαζί. Και με ξανά φιλησες όσο αποφάσισα πως δε θα ξαναπατήσω σχολή για να σε βλέπω. Και χαρηκες . Τα λουλούδια χωμένα στην τσαντα και τρέχω στο μάθημα και απεξω περιμενες . Σε θυμαμαι χαμογελαστή να μου στέλνεις να βγω και ότι σου λειψα & ας είμασταν μια πόρτα μακρια. Μα τα μηνύματα σταμάτησαν και η ώρα άρχισε να σέρνεται . Που πηγές τώρα;. Τώρα έτρεχε η δικιά μου καρδια αλλά δε μπορούσε να σε βρει μάλλον. Χωρίς να ξέρω το γιατί. Θα ήσουν μια χαρά αλλά παντα υπερβάλω . Μέχρι που πήρες τηλεφωνο.
