Demons Crown

Hoofdstuk 32

A/N: En dan is je trein kapot en sta je ineens een frietje te bestellen. Hallo calorieën, welkom bij deze ongeduldige verdwaalde reizigster.
- - - - - - -
Pov - Victoria

'Hier ben je, Victoria toch?' Fluisterde een van de schijn engelen met een zachte stem. Ze kwam op me af en pakte mijn pols vast, die ik meteen met veel kracht terugtrok. De demon die nog in me reste als een paar kruimels op een broodplank, gromde in zichzelf. De stem wilde spreken, maar had geen kracht meer. Alsof ze vlam was uitgegaan en de lont op was zodat die voor eeuwig gedoofd zou blijven.

'Wie zijn jullie?' Vroeg ik oprecht nieuwsgierig, maar ook met een vleugje angst. De andere engel snoof en stapte op haar hakjes dichterbij terwijl de laatste de twee dames volgde en me met een diepe blik aankeek. Zijn oogkleur veranderde met de kleur van de omgeving en dus kon ik er geen label aan plakken. Wel had hij een net wit jasje aan dat bij de korte witte jurkjes pasten van de dames. Zijn haar had bruin, blond en rossig doorelkaar gemengd, alsof hij een samenvloeiing was van verschillende personen, maar die mogelijkheid betwijfelde ik.

De blondine vouwde haar handen op haar rug en inspecteerde mijn ogen en wangen vanop een metertje afstand terwijl de andere weeral mijn pols probeerde te pakken.

'Blijf verdomme van me af!' Schreeuwde ik met een sterke boze klank. Alle drie keken ze ke geschrokken aan en een klein lachje verscheen op de jongeman z'n gezicht.

'Wauw, jij durft, vloeken in het Engelenrijk. Wat een tering klote verassing is dat zeg!'

Ik keek de man verbijsterd aan.

'Huh?'

Hij lachte naar me en liet zijn ogen heel voorzichtig naar beneden gaan. Zijn blik gleed langs mijn lippen, waar ze heel even bleef hangen, voordat hij langs mijn donkere lange haren verder streelde en weer bij mijn ogen terechtkwam.

'Je bent mooi,' zei hij plots. Ik begreep geen snars van hun gezwijmel en gemurmel. Wat was dit voor vreemde engelensoort?

Plotseling voelde ik een lichte prik in mijn hand en merkte dat het donker getinte meisje mijn polsen al een heel poosje vast hield zonder dat ik het doorhad. Allemaal omdat de man me had afgeleid. Net voordat ik mijn polsen kon checken, duwde hij zijn vingers tegen mijn kin en hield me vast zodat ik niet kon kijken wat er aan de hand was.

Plotseling legde hij zijn hand op mijn buik en ik schrok me rot.

'Wat doe je! Vieze klojo blijf met je smerige kluwen van me af man!'

Het blonde meisje giechelde en keek me heel serieus en kalm aan.

'Zeg dat maar tegen de vader,' sprak ze heel vloeiend met haar verleidelijke stem. Ze wuifde haar lange haren terwijl ze verder giechelde en mijn andere pols vastnam.

Was ik nog maar demon geweest. Had ik al mijn sterke krachten nog maar, dan zou ik hen een voor een in twee scheuren. Zachtjes en pijnlijk, maar snel genoeg dat niemand het...

Nee, Victoria, je bent geen demon. Je bent ook geen engel. Je bent ook geen mens. Jij bent een beetje van alles.

Met die gedachtestroom duwde ik mijn polsen onverwacht en met een enorme kracht maar voren waardoor de meisjes op de grond werden geworpen. Ze puften en slaakten zachte kreetjes terwijl ze weer recht krabbelden. Nog voor ik ook maar vier stappen naar achteren had kunnen zetten op mijn blote voeten, zette de gast zijn handen tegen de zijkant van mijn ribben en hield me vast alsof ik een simpele pop was. Zoals Tina met haar barbies speelde, zou je kunnen zeggen.

Alsof ik het over de duivel had, dacht ik aan het meisje en was oprecht benieuwd waar ze uithing. Ondanks dat ik haar een klote kind had gevonden op sommige momenten, aas ze wel de enige in de familie geweest die me aan het lachen kon brengen en me op mijn gemak liet voelen.

Ineens voelde ik me heel vredig en goed. Een druk zette zich vast in mijn hoofd, alsof ik een of andere drug op had en ik glimlachte vredig terwijl ik zachtjes me naar voren liet vallen.

De jongeman ving me op op het moment dat mijn knieën de grond raakten en ik legde mijn hoofd slapjes tegen zijn sterke schouder. Zijn ademhaling was regelmatig en zijn energie heel kalm en gerustellend. Het laatste wat in mijn blikveld schoot voordat ik mijn ogen slaperig liet dichtvallen, was het bloed dat van zijn - plotseling verschenen - scherpe klauwen druppelde.

Mijn bloed.