Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
yemin ederim son üç aydır bir bataklığın içinde batacağını bildiği halde,sona doğru -ve sana doğru-, çırpınan bir kurbağayı andırıyorum. tek avuntum, çaba gösterdiğime inanmam. ölmeye çaba gösterdim. artık ölüm bile bana gerçek yaşam olarak görünüyor. gecelerimi düşünerek gündüz etmekten bıktım, kafama sıkasım yok sorunum içindekilerle. uyku uzun bir zamandır bana uğramıyor. zihnimin kaçıp gideceği yolda kapalı artık. kalp adlı evimin anahtarlarını, gözüm kapalı emanet ettiğim kadına bile bir oda ayıracak mecalim kalmadı. o kapının kilidini o kadar değiştirdim ki ruhum çıkarken bedenimden, sesim bile çıkmıyor. artık hiçbir şey olmuyor ve sorun tam olarak burada başlıyor. neden olmuyor da biz hep ölüyoruz? binlerce insanın içinde, tenime değen yüzlerce tene rağmen yalnız hissettiren bir geçmişim var. ve onu geleceğime şikayet edip duruyorum. şimdi sırası değil diyor. geçse geçmiş, geçirtirmiş ama açık yaraların üzeri kapanmıyor. şuan. tam şuan da on bölüm daha yazacak bir kafaya sahibim. yorgunluğa sahibim, olgunluğa sahibim, onsuzluğa ve ayaklar altına alınan bir onura sahibim. ellerimin titremesini ve gözlerimin altında belirginleşen dert halkalarını saymazsak değişen bir durumum yok. her şey stabil. uykusuzluk ve yılmışlık hissi dört bir yanıma hükümetini kurmuş yokluğunda bir mutabakat içinde.içim içimi yerken bu satırları yazıyorum ve ben iyi değilim.
