FIREWORKS (On Hold)

Κεφάλαιο 5||Τριαντάφυλλο

Οι τελευταίες μέρες πέρασαν ήρεμα με μια ρουτίνα προσαρμοσμένη λίγο περισσότερο στις ανάγκες μου.

Πρωινό σε κάποιο χωράφι, την ώρα που ο ήλιος ανατείλει. Στη συνέχεια ταινίες και σειρές, λίγο ζωγραφική, πολύ γράψιμο και διάβασμα και που και που συζητήσεις με τη γιαγιά. Έπειτα, όσο εκείνη επισκέπτεται της φίλες της κάθομαι και ασχολούμαι με την ζωή μου στο ίντερνετ.

Και μόλις πέσει το σκοτάδι και όλοι πάνε στα σπίτια τους, εγώ βγαίνω έξω. Είναι ωραία να ξέρεις ότι δεν σε κοιτάζει και δεν σε σχολιάζει κανείς γιατί πολύ απλά όλοι είναι κάπου κλεισμένοι.

Και άλλοι στον εαυτό τους...

Άντε να δούμε αν θα είναι το ίδιο καλή και η σημερινή μέρα. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω στην κουζίνα όπου με περιμένει ζεστό τσάι. Έχει κρύο σήμερα και αυτό κάνει την μέρα να φαίνεται λίγο καλύτερη.

Βγαίνω στην αυλή και νιώθω τις πρώτες ψιχάλες της μπόρας που έρχεται. Μπαίνω ξανά στο σπίτι και αποφασισμένη ότι θα περάσω την μέρα μου έξω ετοιμάζομαι.

Καθώς διασχίζω την μεγαλύτερη διαδρομή προς την παραλία παρατηρώ ένα τριαντάφυλλο σε μια αυλή.

Πότε δεν μου τράβηξαν την προσοχή τα τριαντάφυλλα. Είναι το πρώτο ωραίο λουλούδι που σκέφτονται οι περισσότεροι και σπάνια μου φαίνονται ενδιαφέροντα αυτά που φαίνονται στους περισσότερους.

Ακόμα τα τριαντάφυλλα θυμίζουν κάτι ρομαντικό και προσπαθώ συνεχώς να κρύβω αυτή την πλευρά μου.

Όπως και να έχει αυτό το λουλούδι μου άρεσε πολύ. Ήταν κάπως μαραμένο, μπορντό και μικροσκοπικό. Ωστόσο είχε κάτι ξεχωριστό πάνω του.

Δίχως δεύτερη σκέψη πλησιάζω τον φράκτη και κόβω το τριαντάφυλλο. Οι σταγόνες τις βροχής το κάνουν να φαίνεται σαν να κλαίει.

Το στερεώνω στην τσέπη της τσάντας μου και συνεχίζω βιαστικά προς την παραλία.

Κάθομαι σε μια εξέδρα και παίρνω στα χέρια μου το τριαντάφυλλο. Το επεξεργάζομαι.

Ίσως ο λόγος που μου άρεσε είναι επειδή ήταν το πιο διαφορετικό από όλα. Από την βροχή που όλα τα υπόλοιπα μεγάλωναν εκείνο καταστρεφόταν.

Έμοιαζε με καρδιά. Πληγωμένη καρδιά. Το σκούρο χρώμα του, ο πόνος της, οι σταγόνες που είχαν κάτσει πάνω του, τα δάκρια του, τα μαραμένα πέταλα σχηματίζουν χίλιες γραμμές, σαν τα κομμάτια της και το μέγεθος του, η προσοχή που της δίνεται.