"Sana bir sır vermemi ister misin?" Diye fısıldadı. Sesinde yasaklanan bütün günahların ağırlığı vardı. Gözleri ruhumu görüyor gibiydi. Oysa o nokta da büyük bir boşluk vardı.
Başımı salladığımda tek kaşını kaldırdı. "Ama bu sır seninle mezara kadar...
İyi okumalar dilerim. Lütfen satır arası yorumları unutmayalım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
XIII. FELAKETİN BAŞLANGICI
Evanescence - My Last Breath Breaking Benjamin - Away
♟️
Melek heykelinin alev aldığını gördüm.
Sıcak alevler etrafını sararken heykelin dibindeki otlardan bana doğru bir ateş yolu oluştu. Göz alıcı ve cehennem kadar sıcaktı. Ayaklarımın uçlarına değmek istercesine hızla bana geliyordu. Bedenimi yakacağını, beni de esir alacağını sandım ama ateşten çizgi beni es geçti. Ben hariç her şeyi yakıp yıkmaya devam ederek ilerlediğinde gözlerimi heykele çevirdim. Meleğin yanağından kayıp giden bir damla göz yaşına eşlik eden azap dolu çığlık ile yerimden sıçradım.
Gözlerimi açıp hızlı nefeslerim ile yattığım yerden doğrulduğumda bedenim buz kesmişti. Sabahın soğuk ayazı benliğimi sarsarak beni girdiğim transtan çıkardığında nerede olduğumu anlayamayarak aceleyle etrafıma baktım.
Korku ve kafa karışıklığım titreyen bedenimin şiddetini arttırırken doğmakta olan güneşin kırık ışığı tenimde dans etti. Ormanın ortasında yattığımı algılamak endişe ve dehşet ile soluk soluğa kalmamı sağladı. Üzerimdeki siyah tişört ve şort ile yatmadan önce giydiğim kıyafetlerin içinde adeta donuyordum.
Önüme düşen sarı saçlarımı savurarak yavaşça ayağa kalktığımda dizlerim titredi. Kafamı toparlayıp sakinleşmeyi denerken az ilerimdeki objeyi fark ederek duraksadım. Aralık kalan dudaklarımdan çaresizliğin nişanesi olan buruk bir nida döküldü.
Rüyamda gördüğüm heykelin önündeydim.
Kenarları yosun tutmuş olan melek heykeli gözlerimin içine bakarken ürperdim. Yeni ağarmaya başlayan günün başında, ormanın ortasında, bir başımaydım. Titreyen bedenimi hareket ettirmek istediğimde soğuk toprak ve taşlar çıplak ayaklarıma battı. Aklımı yitirdiğimi ya da hala kâbus görüyor olabileceğimi düşünerek gözlerimi yumup parmaklarımı saçlarımın içine geçirdim.
Kontrolden çıkan soluklarım ile anlamsızca mırıldandım. Kalbim deli gibi atıyor, gözlerim yaşlarla doluyordu. Gördüğüm rüyanın mı içinde bulunduğum saçma gerçekliğin mi doğru olduğunu anlayamamak beni krize sürüklüyordu. Kontrolü ele alma ihtiyacı hissederek derin bir nefes aldığımda zihnimdeki güvenli alana gittim. Sıcak şömineyi, tarçınlı kurabiyeleri ve dışarıda yağan karı düşünerek soluklandım.
Saniyeler birbirinin üstüne domino taşları gibi düşerken titremem geçmedi fakat sık nefeslerim düzene girdi. Kulağıma dolan kuş sesleriyle gözlerimi araladığımda hala ormanın ortasında, melek heykelinin önündeydim.
