Elites 3: Hunter Reyes [COMPLETED]

🐾 Epilogue 🐾

Ariadne's POV

I was staring at myself in the mirror. I was wearing a chiffon off-shoulder wedding dress with puff sleeves.

As promised, Hunter didn't force me to get married immediately. He diligently waited for 2 years before we decided to get married finally.

Tinawag na ako ni Chad na sumakay na sa nag-aantay na bridal car.

Nang makarating kami sa simbahan ay hinawakan ko ang kamay ni Chad. He saw fear in my eyes.

"Paano kung iwan niya rin ako sa altar?"

"Ariadne, he won't . Hindi siya si Vito. He is way better than him. He will be there inside, waiting for you."

Nginitian ko nalang ito. 

Nang bumaba kami at pumila sa pinakadulo, abut-abot ang kaba ko. I can already hear Ai's voice singing our wedding song.

Ang pag-ibig ko sa'yoHigit pa sa pilak at ginto
'Di ko maipaliwanagAng nadaramaNaglalaro sa aking isipGalak at kabaSino ang mag-aakalangMakakamit naPaulit-ulit lang nahulogIkaw na palaSa puso ko'y ikaw ang bumihag
Dumating na ang araw na akingMatagal na ngang pinakahihintaySa dambana tayo maghawak-kamayAt bukas pagsikat ng umagaMatutupad lahat ng ipinagdasalIkaw at ako'y akda ng maykapal

Dahan-dahan na umusad ang entourage. When the church door opened, I took in everything. Our close friends, family, my supportive dog, and of course, my groom.

Napangiti ako nang makita ito sa kabilang dulo ng aisle.

Sa pagsuyo mong bigay sa akinNabihag mo naUnti-unti na ngang nabuhayPusong pagod naLumalagay na sa tahimikWalang pangambaSa bagong yugtoIkaw ang kasamaWala nang anino sa liwanagSa puso ko'y ikaw ang bumihag
Dumating na ang araw na akingMatagal na ngang pinakahihintaySa dambana tayo maghawak-kamayAt bukas pagsikat ng umagaMatutupad lahat ng ipinagdasalIkaw at ako'y akda ng maykapal
Ano man ang mangyariPangako sa'yoSa hirap at ginhawaNandito akoAno man ang mangyariPangako sa'yoSa hirap at ginhawaIkaw ang mundo 

Inihatid ako ni Chad hanggang kay Hunter. He was smiling lovingly at me. 

I happily whispered ..."Ma, Pa, hindi na po ako mag-isa ngayon. Kasama ko na po ang makakatuwang ko sa buhay."

***

I smiled when the memories cam flooding in as I stared our wedding picture. That was taken three years ago.

Naputol ang pagrereminisce nang maramdaman kong umikot ang sikmura ko. Agad akong tumakbo papuntang banyo.

Nitong mga nakaraang araw ay napapadalas ang pagduduwal ko. Nang mapatingin ako sa kalendaryo ay nanlaki ang mga mata ko. I was already four weeks delayed.

Agad akong lumabas ng bahay at bumili ng tatlong pregnancy test kit. Mabilis din akong umuwi.

It was the longest 3 minutes of my life. Nanginginig ang mga kamay ko nang hawakan ang tatlong test kit.

First: two lines.

Second: two lines.

Third: two lines.

Pwede ba iyon? My doctor said that there is very little chance that I'll bear a child. Mula ng magkakilala kami ni Hunter ay hindi kami gumamit ng proteksyon.

Lumabas ako uli. this time, dumiretso ako sa Ob-gyne ko. Agad naman akong inultrasound nito para makumpirma ang hinala ko.

"Ariadne, I can't believe this honestly."

"A-ano po bang nakikita ninyo?"

She was smiling at me. Her eyes were teary.

"It's positive. You are pregnant for three weeks already."

Hindi ko namalayan ang mga luha ko na lumabas. "T-totoo po ba yan?"

"Yes."

"Oh my God. I'm really pregnant. God is good." Hindi ako makapaniwala. All I can think of right now is calling Hunter.

"I know. It is indeed a miracle. And to add to that," hinawakan nito ang kamay ko. "You'll be having four kids. You are now carrying quadruplets."

Tuluyan na akong napahagulhol. So much happiness is consuming me right now. Hindi nga ako pinabayaan ng nasa itaas.

Nang makauwi ako ay nakatulala ako habang hawak ang ultrasound picture ko. 

Hindi ko namalayan na nakauwi na si Hunter kung hindi pa tumahol si Mockito.

"Hey babe. Are you okay?"

"Hunter..."

"What's the matter? May masakit ba sayo? Are you still feeling ill?"

Natatawang umiling ako. I handed him the black and white picture.

He looked at me. Puzzled. "What's this?"

"I'm pregnant. Magkakaanak na tayo Hunter. We'll be having quadruplets."

Ilang segundo bago ito nag-react. Binuhat ako nito at hinalikan ng mariin. "Thank you baby." He was starting to tear up as well. He knelt and talked to my stomach. "Mommy and Daddy are here. We're waiting for you."

Hinaplos ko ang buhok ng asawa ko. We've never felt this happy and blessed.

Nine months later, our silent home was filled with cries from our two daughters and two sons.

***

To all my readers, thank you all so much!

Salamat sa votes and comments and sa pag-add ng books ko sa library ninyo.

As I end Hunter's story, another one starts. Just swipe/click next to read Gavin's prologue! <3 <3 <3

Love you all!