Ring of Decay (Sirius Black) •Voltooid•

5. De Ring

Evelyn Pov

Als ik wakker ben, besluit ik om even langs de jongens te gaan. Op de ziekenzaal zitten de jongens bij James op bed en zijn ze aan het schaken. Madame Pleister komt in paniek op me afgestampt dat de jongens moeten stoppen, want ze maken de patiënten wakker. Ze luisteren niet naar madame Pleister, hoe denken ze dan ooit nog beter te worden? 

Ik stap op ze af en zie dat James aan het verliezen is van Sirius en dat Remus er naast een boek zit te lezen. Ik tik Remus op z'n schouder en hij gaat snel in zijn bed liggen. De jongens kijken mij verbaasd aan. 'Ik zou dat ook maar doen Sirius, anders volgen er consequenties.' Ik staar hem aan met een gemene grijns, maar hij blijft zitten. 'Het is jouw keuze.' zeg ik nog net voordat ik z'n haar met een non-verbale spreuk groen verf. Hij staart me nog steeds aan, hij heeft dus echt niks in de gaten. Dan begint James ineens keihard te lachen en wijst naar het haar. Ik tover een spiegel voor z'n gezicht en hij begint te gillen.

'Mijn haar! Mijn prachtige haar! Waarom nou precies groen! Wat heb je tegen mij?!' zegt hij nog steeds gillend. 'Stop met gillen en ga in bed liggen anders wordt het ook nog eens je neus!' Hij rent naar z'n bed en James en Remus liggen in een deuk. Dan kijk ik James aan waardoor James gelijk stopt met lachen en Remus nog harder begint te lachen. 'Aan mijn haar kom je niet!' zegt hij bang, terwijl hij zijn handen beschermend op zijn haar legt. 'Als ik jou was, zou ik dit dan maar snel opruimen.' Hij gaat aan de slag en mevrouw Pleister kijkt mij met open mond aan. Ik wil net weglopen als ik me ineens iets bedenk. 'Nog 1 dingetje.' ik draai naar de jongens om en die wachten stilletjes af. 'Accio Ring.' zeg ik en er komt een ring onder Sirius zijn hoofdkussen vandaan en die schuift razendsnel om mijn ringvinger. Dat gedaan te hebben, loop ik met een grote grijns de ziekenzaal uit. 

Sirius had de hele dag groen haar, omdat madame Pleister niet wist hoe ze het weg kon halen. Nou... dat was haar excuus. Ze wilde de jongens gewoon terug pakken, dus pas toen ze weg mochten, had madame Pleister de goede spreuk gevonden en Sirius zijn haar weer normaal gemaakt.  

Ik zit in de leerlingenkamer met een boek te wachten totdat ik de jongens hoor. Ik leg mijn boek weg en zie Sirius gelijk zijn kamer in glippen. 'Wat is er met hem?' vraag ik en de jongens staren me met open mond aan. 'Je hebt hem net totaal voor schut gezet en jij vindt het raar dat hij zo doet?' zegt James. 'Het was zijn eigen schuld! Voortaan zou ik graag willen dat jullie mijn spullen gelijk terugbrengen.' en met die woorden liep ik naar mijn eigen kamer met de jongens verbaasd achtergelaten. 

Sirius Pov

Ik schaam me dood! Om dat haar gedoe, maar ook om die ring. James zegt niks en Remus stuurt de hele tijd boze blikken, hij heeft echt wel gevoelens voor haar. Dat kan niet anders. Als we de leerlingenkamer binnen lopen, dan zie ik haar zitten. Ze zit een boek te lezen en ik wil graag naast haar zitten, mijn arm om haar heen slaan, maar iets houdt me tegen. Iets in me wilt het anders aanpakken dan bij al die andere meiden ervoor. Iets in me veranderd me of heeft me al veranderd.

Ik loop langs haar richting mijn kamer. Daar wacht ik totdat James en Remus er ook zijn. Peter is weg, maar dat maakt me niet zoveel uit. 

De jongens lopen binnen en Remus kijkt me boos aan, terwijl James lacht. 'Als ik jou was, zou ik mijn excuses aanbieden. Ik ken deze houding. Als je niks doet, gaat ze je negeren en dat wil je niet.' zegt Remus. Wat is hij serieus als het om Evelyn gaat zeg, hij is haar vader toch niet. Ik loop naar de kamer van de meiden, maar op de trap verandert deze in een glijbaan. Evelyn komt mopperend naar buiten en kijkt me afwachtend aan. 'Ik wil even met je praten Evelyn.' zeg ik. Ze knikt en loopt langzaam naar beneden. Ik ga verder: 'Ik wil mijn excuses aanbieden. Ik had de ring niet mogen houden, maar je hoeft me ook weer niet zo voor schut te zetten, het is maar een ring.' Ik kijk haar aan en haar gezichtsuitdrukking verandert. Eerst keek ze me liefdevol aan, maar nu staat haar gezicht op onweer. 'MAAR EEN RING!! MAAR EEN RING!!! JE SNAPT ER HELEMAAL NIKS VAN!!!' Ze geeft me een keiharde klap op mijn wang en stampt woedend weg, terug naar haar kamer. Auww... die meid kan echt hard slaan!

Ik loop verdrietig naar mijn kamer, de jongens zullen me wel begrijpen. Als ik de kamer binnenstap, word ik aan mijn oor meegetrokken. Ik word op mijn bed gegooid en nu pas kan ik zien wie me pijn doet. Remus kijkt me woedend aan. 'MAAR EEN RING!!! HOE KON JE DAT ZEGGEN!!!' schreeuwt hij. Ik kijk schuldig naar de grond en ik weet dat ik iets heel ergs heb gezegd. 

Remus telt tot 10 en gaat dan naast me zitten. 'Die ring betekent heel veel voor haar. Ik snap ook niet waarom ze hem in de zak deed, maar volgens mij vertrouwDE ze ons.' Remus legt de nadruk op de, in de verleden tijd. 'Ze is ooit ernstig ziek geweest en kon elk moment sterven. Er was 1 vrouw, die zomaar naar haar toe kwam. Ze was een waarzegster en genezer. Evelyn's laatste minuten waren bijna om, dus het viel te proberen. Die vrouw heeft haar leven gered, maar voordat we haar konden bedanken, was ze al weg, met alleen een ring achtergelaten.'

Ik luister met open mond naar het verhaal, van begin tot eind en ik ben niet de enige. 'Wacht eens even...' zegt James. 'Hoe weet jij dit en het lijkt wel alsof je er bij was.' Remus begint te stotteren en kan geen woord uitbrengen. 

Er wordt op de deur geklopt en Evelyn komt binnen. 'O' zegt ze als ze Remus ziet stotteren en de jongens haar met een vragend gezicht aankijken. 

Ik ga snel verder schrijven! Wat vinden jullie trouwens van het boek tot nu toe?

Groetjes Mysterie12!