A Beautiful Disaster

Chapter 35

AN: Halos isang taon yata bago ko nadugtungan 'to. Dahil masyado na pong busy yung kapartner ko sa pagsusulat nito, susubukan kong tapusin na ako na lang. Bahala na kung anong kakalabasan. Haha. Basta, basahin n'yo na lang. Sana, may nakakaalala pa sa story na 'to. Haha.

Enjoy.

Langga, this is for you. Mwah! Gulat ka no? Haha. I love you.

======================================

OLIVIA'S POV:

"You miss her, don't you?" I sighed. I know na sa lahat ng tao, kay Mama ko lang hindi maitatago kung ano yung nararamdaman ko.

"You miss her pero mas importante yung pride mo. Na even if everytime nakikita mo s'ya, gustung-gusto mo s'yang yakapin, pero because of your pride, mas pinapakita mo na galit ka dahil sa ginawa n'ya." I wanted to defend myself, pero we both know that she's right.

"I was hurt. She lied to me, to us. She even used Nico just to get some information about our family. And lahat ng pinakita n'ya sa atin, puro pagpepretend lang." I heard her chuckle
After I said that. At habang nagdadrama talaga ako, tatawanan n'ya ako. Nice job, mother.

"Ikaw ba, naniniwala sa sinabi mo? I've talked to her nung birthday ni Nico and I didn't see you sinasabi mong pretentions. Ang nakita ko ay kung gaano s'ya ka-close sa mga kapatid mo. And you know your siblings, kapag hindi nila gusto yung ugali ng isang tao, they won't even talk to that person. Sa inyong tatlo, yung loob ni Nicolo yung pinakamahirap kunin. Pero tingnan mo naman, parang pamilya na kung ituring n'ya si Aerin. At ikaw, hindi ka ba naniniwala na totoong minahal ka n'ya?" ngumiti sa akin si Mama.

Then, biglang nagflashback sa akin lahat. Yung unang araw na nakita ko s'ya. When I was playing the violin sa music room and pagmulat ko, nakita ko s'yang nanonood sa akin. That was the first time that I felt something strong sa isang tao. Pero binalewala ko 'yon dahil hindi pa naman ako sigurado kung anong klase yung naramdaman kong 'yon.

I smiled nung naalala ko yung mga times na wala akong ginawa kundi sungitan s'ya, pero kahit na inis na inis na rin s'ya, mas pinipili pa rin n'yang ngumiti sa akin at balewalain yung mga pagsusungit ko na 'yon.

Yung araw-araw na pagtatalo namin, pero at the end of the day, s'ya pa rin yung laging nandyan sa tabi ko kapag kailangan ko s'ya.

And of course, the first time she said na she loves me. Sobra yung emosyon na naramdaman ko non. At kung papa'no rin na yung taong tulad ko na hindi marunong magselos, pagdating sa kanya, nag-iiba ako. I've never been selfish, sa kanya lang.

My heart clenched when I remembered her face nung nalaman ko lahat-lahat. Yung takot sa mga mata n'ya. Naramdaman ko na takot na takot s'yang mawala ako sa kanya nung mga panahong yon.

Pero instead na pakinggan ko s'ya, mas nangibabaw yung galit na naramdaman ko. Yes, I was hurt. Pero nasaktan ko rin s'ya. At ngayon nga, she gave up on me. On us.

Ano pa bang magagawa ko? Naging matigas ako. Kahit ilang beses na s'yang humingi ng tawad, hindi ko s'ya pinakinggan. Hanggang sa sumuko na lang s'ya.

"Ikakasal na s'ya, Mama." I tried to hide the pain habang sinasabi ko 'yon. "At kasalanan ko 'yon. Ako yung nagtulak sa kanyang gawin ko 'yon. Sa dami ng masasakit na salitang nasabi ko sa kanya, malamang, hindi na n'ya ako mapatawad."

Tinapik n'ya lang ako sa balikat.

"So, susuko ka na? Hahayaan mo na lang s'ya kay Cardo? Tandaan mo, kasama s'ya sa Vendetta. Baka kaya s'ya nandito ay para kidnapin tayo dahil galit sila sa presidente. Mamaya n'yan, matulad pa ako sa character ni Dawn Zulueta, pero keri lang, magkasingganda naman kaming dalawa. Pero ayoko namang ma-deds agad yung beauty ko no!" at tawang-tawa pa yung Nanay ko habang sinasabi 'yon.