Etrafımda olağanca ağlayışlarıyla var olan korkumu körükleyen "annee" feryatları ,hayatımın sayılı korkularından olmaya başlıyordu.
İlkokul bu kadar korkutucu olmamalıydı. Hissettiğim yalnızlık ve çekingenlik herhangi birisinin gelip "Rana" seslenişi ve benim bayılmamla son bulabilirdi, ayılana kadar.
Anne kelimesi benim için anlatımında eksik kaldığım nice manalar taşısa da , günlerimde annemle muazzam çatışma ve kavgalar ediyor oluşumuz bütün hislerimi içimde solduruyordu.
Yeni kitap kokuları , durmadan ucunu açtığım kurşun kalemim ve soğuk terlerim yeterince gergin dakikalara maruz bırakıyordu zihnimi.
Arada bir gözlerimin içine odaklanıp masumluğuma gülen biricik öğretmenim son derece rahatlatıcı bir ses tonuyla "Rana " dediği anda nerede olduğumu sorgulayacak afallama yaşıyor oluşum da kalbimin aklıma gösterdiği büyük ironilerindendi.
YOU ARE READING
Önce Sen Vurdun
SpiritualHayatım da daimi olarak eksik olan asıl şeyleri kendi kadrajımdan belirleyip, bozulmuş psikolojim ve olaylara bakış açımın gelişim sürecini yine kendi çapımda anlatabilitemi test için yazıyorum. Yazıyorum çünkü nefessizliğimi dindiriyor. Yazıyorum...
