La vérité - De waarheid

15

In de stad aangekomen parkeerde ik mijn scooter bij de bibliotheek en liep de markt op. Vandaag was het woensdag, dus was er weer markt.

Het leek drukker dan normaal, ik begon het even benauwd te krijgen. Het was al heel lang geleden dat ik me in zo een situatie heb gewaand.

Het was altijd, de cel, of Jermaine, of de pauze met Ayman en Charraffedine en paar andere jongens.

Voor even sloot ik mijn ogen en ademde diep in en uit, tot ik werd verstoord. "Naoufal?" Vroeg een vrouwelijke stem, verbaasd deed ik mijn zonnebril omhoog en keek nog eens goed naar de kleine vrouw tegenover mij.

De moeder van Doua stond voor mij, aan haar ogen te zien kon ze zelfs bijna janken. "Oh Salam galtou" zei ik nog verbaasd, ze trok me in een knuffel en aaide over mijn rug.

Dit had ik nodig, een warme knuffel. "Ik was bezorgd om je Naoufal, ik kreeg allemaal rare verhalen te horen. Dus besloot ik om verhaal te halen bij je ouders, ik raakte bevriend met je moeder en we zagen elkaar vaker. Ze ging kapot a Naoufal inou. Het spijt me dat je je nu in zo een situatie verkeerd." Zei ze met een zachte stem en ze probeerde stiekem wat traantjes weg te pinken.

Na nog een gesprek te hebben gevoerd en een kleine discussie te hebben gehad dat ik morgen langs moest komen, liep ik verder de markt in en zocht naar de kraam waar ze bloemen verkopen.

Algauw vond ik er een, en Godzijdank het was er rustig. Snel zocht ik een grote boeket rozen, in het oranje, mijn moeder haar favoriete kleur.

Na te hebben betaald liep ik snel weer door naar mijn scooter tot ik een bekende gedaante zag lopen tussen de drukke menigte.

Met vernauwde ogen keek ik goed en zag dat het Doua was, met een jongen. Je ziet dat ze niet bepaald blij is met zijn gezelschap.

Ach wat interesseert het mij, ik was gewoon even bevriend met haar. Niets meer, niets minder.

Ze zou een belangrijk deel uitmaken in mijn leven, maar dat wist ik natuurlijk nog niet.

De woede jegens mezelf, dat ik haar niet achterna ben gegaan en haar uit die situatie had geholpen.

Haar blik vond de mijne, ze keek mij aan met een smekende blik. Ze wil vast en zeker dat ik haar uit die situatie red, daar heb ik geen tijd voor.

Snel sprong ik op mijn scooter en probeerde het op te starten, wat niet lukte na meerdere keren. Ik stond op en opende de buggy van de scooter, en draaide het dopje van de tank open. Leeg, natuurlijk vergeet ik altijd te tanken.

Uit de buggy haalde ik een flesje benzine en die was ook leeg, alsof het niet beter kon. Gelukkig zag ik naast mij een meisje naar haar scooter lopen. Zonder erbij na te denken liep ik op haar af.

"Sorry mag ik wat vragen? Heb jij misschien wat benzine voor mijn scooter? Hij is namelijk helemaal leeg." Vroeg ik, waarna ze mij lang aankeek en haar haren over haar ontblote schouders gooide. Ik hoopte echt niet dat dit een versiertruc was, heb hier ook geen tijd voor.

Ze knikte en gaf me een grote fles met benzine, ik bedankte haar en liep terug baar mijn scooter, die ik met een filter bijvulde.

Na de scooter te hebben bijgevuld, sloot ik de tank met de dop en de buggy maakte ik dicht. Net voordat ik weer op mijn scooter wou springen hoorde ik gegil op een afstandje, ik keek om me heen en zag mensen het geschreeuw negeren.

Ik kreeg opeens een naar gevoel en starte de scooter op en reed zo snel mogelijk naar de plek waar het gegil vandaan kwam, en natuurlijk kon het erger.

Van de verte kwam een motoragent aanrijden, toen pas besefte ik mij dat ik geen rijbewijs heb. Doordat ik vast zat had ik nooit de tijd om een rijbewijs te halen en nu rijd ik zonder rijbewijs op mijn scooter, die ik ook niet eens hoor te hebben.

Als 16-jarige had ik deze scooter gehaald, het was mijn droomscooter, een zwarte glanzende Vespa Piaggio c38, ik heb er zoveel aan gezeten.

Een nieuwe windscherm toen der tijd gehaald, nieuwe motorblok, toen had ik er nog tijd voor. Natuurlijk wist ik wel dat ik moest oppassen voor politie, maar goed, als je eindelijk een eigen scooter hebt ga je daar niet gelijk aan denken.

Nooit was ik opgepakt toen der tijd, maar ja, toen werd ik opgepakt om iets heel anders. Aangezien ik ook nog eens geen rijbewijs had en de scooter op mijn naam stond moest ik oppassen.

Word je 3 keer gearresteerd met dezelfde scooter en zonder rijbewijs, word de scooter vernietigd en mag je nog extra kosten betalen.

Het lijkt alsof de politie nooit iets interessants te doen hebben, enkel boetes uitdelen en wat boefjes achterna zitten.

De motoragent kwam mijn kant op, natuurlijk dacht ik dat hij op het gegil afging, dat nog steeds te horen was, maar het tegendeel was waar.

Hij kwam mijn kant op en wenkte mij het stoep op. Dit kan je niet menen? Stopt hij mij nou, in plaats van achter het gegil aan te gaan, die nu inmiddels gestopt was.

"Stap van uw scooter af, en uw rijbewijs graag?" Vroeg hij en pakte zijn telefoon erbij. Zuchtend opende ik de buggy en deed alsof ik naar 'mijn rijbewijs' zocht. "Heb ik niet bij me." Antwoordde ik en leunde nonchalant tegen mijn scooter aan.

"Uw identiteitskaart en papieren van de scooter." Vroeg hij weer, waarna ik hem de spullen aangaf. Ik maak niet meer dezelfde fout als vroeger, toen ik werd opgepakt omdat ik geen identiteitskaart bij mij had.

"Hoorde je geen gegil? Dat je mij nu komt aanhouden voor saus?" Vroeg ik boos, waarna hij me lachend aankeek. "Het is U voor jou, snotneus. Het gaat jou niks aan." Zei hij en begon wat in te tikken op zijn telefoon.

"Je hebt geen rijbewijs, je bent een bekende bij de politie, en je hebt een strafblad, en jij denkt dat ik jou laat gaan? Grappig, heb je een verklaring voor de Officier Van Justitie?" Zei hij terwijl hij mijn identiteitskaart en papieren terug gaf.

"Ik heb hier geen tijd voor." Antwoordde ik en sprong zo snel als ik kon op mijn scooter, starte het op, en reed weg.

Via mijn spiegels zag ik hem achter mij aan rijden.

Is het nu een goeie moment om God te bedanken dat ik voordat ik werd opgepakt mijn scooter had opgevoerd?

Met 80 KM/U reed ik richting het ziekenhuis via steegjes, wetend dat hij er niet langs kan, doordat die motor veel te breed is.

Lachend kwam ik aan bij een viswinkel van een Marokkaanse vriend van mijn vader en zette mijn scooter daar af en pakte de bos rozen mee.

Het was nog geen minuut van het ziekenhuis vandaan, ik begon te rennen naar het ziekenhuis.

In de hal aangekomen zag ik veel mensen zitten, paar blij met een kindje of omdat ze of hun geliefdes weg mochten uit het ziekenhuis, en andere waren boos of verdrietig, en dat spreekt voor zich.

"Nee, niet mijn dochter!! Doe iets!! Ya rabb!!" Werd er geroepen, geschrokken keek ik om en keek naar het brandcard dat snel werd meegetrokken door een aantal verplegers.

Mijn schuld, zoals altijd. Allemaal mijn schuld.