Bağışlayın beni!
Kitabıma kenarlarında renkli çiçeklerin olduğu mektup kağıtlarına yazmayı beceremedim; bomba sesleri arasinda büyüyen,renklerden önce kan kırmızısını ögrenen çocukların hayatlarını, renkli sayfalara yazamadım...
Onlar kanlı topraklarda büyürken;yaşamayı degil ölmeyi,çiçek boyamayı degil mezarlarda çiçek büyütmeyi ögrendiler... Onlar mermi kovanlarından oyuncak yaparken,zalimler beşikleri mezar yapıyor.O minik gözler her sabah annelerinin yanaklarında gözyaşı görüyor.Babalari parmakliklar ardinda can verirken,onlar ölümü bekler gibi beklediler babalarını...Onlar artık bomba sesi degil ezan sesi duymak istiyor,Kanli gömlek değil,seccade istiyor,KAN DEĞİL SU İSTİYOR...
Onlar mutluluğu, güneşi,umudu, hayallerini,yaşayamadığı bayramları mahşere erteliyorlar.
Kork o çetin günden ey zalim...
O gün ki; bu yalan dünyada beşiklerini mezar yaptığın minik yavrular,daha anne karnindayken zalimce katlettiğin minik bedenler senden hesap soracak...
Bizler ezan sesini duymazdan gelirken,onlar ezana hasret.Bizler mescidlere cemaat bulamazken onlarin mescidleri bombalaniyor.Bizler sabahlari ezan sesiyle uyanirken onlar bomba sesleri ile uyanıyor.Onlar ölümü kurtuluş olarak görürken bizler alay konusu haline getirir olduk.Bizler annemizin ninnileriyle büyürken onlar annelerinin hüzün dolu gozyaslariyla büyüyor...
Nedir bu zulüm?
Nedir bu acı?
Üzülme ey filistinli kardeşim!Üzülme ey Gazzeli kardeşim!Üzülme ey müslüman kardeşim...
Sen başını kaldırma secdeden,
Sen yılma kardeşim; vuslat yakındır...
"EYLÜL YILMAZ "
