O toprağa düşen bir cemre...
O dalından koparılan kırgın bir çiçek
O Gazzeli...
O Halepli...
Ayak izleri soğuk...
Ayak izleri kanlı...
Ateşin kucağından sizin kucağınıza atmış kendini.
Bir tebessümle ısınmaya geldi
Üzerindeki çamura,pisliğe takılmasın gözleriniz...
Gözlerine bakın...
O zaman anlarsınız masum yüreklerini...
Bomba seslerinin altından geliyor,
Uzun bir yokluktan geliyor,
Yokluğun acısını bilmeyen incitmesin kalbini...
"Nasıl olsa yardım eden biri olur"deyip erteleme onu!
Sıcacık bir döşeğe,ısınacak bir sobaya ihtiyacı var sadece...
Tutsana ellerini,sarsana yararlı kalbini...
Sokaklara taşan yemek kokularıyla doyuruyor aç karnını...
Köhne evin her yanına rutubet sinmiş
Her sabah güneşi görmek için uyanirlar.
Bu umutla yaşarlar
Hayata 1-0 yenik başlasalarda,
Umut ışıkları hiç sönmedi...
Yetimliği nimet bilip şükrü öğrendiler
Ölümü"kurtuluş"bildiler...
Onlar savaşın çocuklari...
Kan dolu sokaklarda büyüyen kırgın çiçek...
Onlar kanlı sokakların solmayan gülü
Onlar savaşın çocukları...
"EYLÜL YILMAZ"
Umut
