KÖPRÜ ÜSTÜ

15.Bölüm

~Rüya gibi

Teyzem elimden tutmuş bi vaziyette beni kapıdan dışarı çıkardı.Girişimin kolay olduğu kadar çıkmam kolay olmadı bu evden.Nerden bilebilirdim ki bu eve girince birine aşık olacağım. İçimde bir acı kalacağını nerden bilebilirdim.Teyzemle köprünün üzerinden aşağı indik.Arkamızda eniştem ve adamları vardı.

Eve gittiğimde neler olacağını düşünemiyordum bile.Arabaya bindik ve evin yolunu tuttuk.Eniştem arabayı sürerken gözlerinden kin fışkırır bi şekilde arabanın aynasından arka koltuktaki bana bakıyordu. Bu hayatımdaki kaçıncı başlangıç? Annemin vefatından sonra yeni bir hayata girmek zorunda kaldım.Yurda verildiğimde yeni bi hayat,teyzemin evine gittiğimde yeni bi hayat,Giray'la kaldığımda yeni bir hayat.Şimdi ki neydi peki? Bu kadar kısa sürede nelerle mücadele vermişim meğer.

"Sanki Giray da ölmüş gibi...Annem gibi,onu da bir daha asla göremeyeceğim! Sevdiğim insanları neden hep kaybediyorum?"

Arabayla geçerken son kez baktım köprü üstüne.Gözümde ilk geldiğim gün canlandı ve ben gözyaşlarıma yine hakim olamadım.

"Özür dilerim Giray!  Sana sevgimi hiç belli edemedim. Özür dilerim,bi veda bile edemedim.Özür dilerim sana  hep yük oldum..."

GİRAY:

Sanki vücudumun bi parçasını koparmışlar gibi...Öyle eksik hissediyorum ki.Özür dilerim Duru! Sana sahip çıkamadım.Özür dilerim, sana ilk gün verdiğim sözü tutamadım.Özür dilerim,seni çok sevdim ve herşeyi zorlaştırdım."

~~~~~~

Ağlaya ağlaya eve vardım.Arabadan indim ve teyzemin villasının önünde çirkef bakışlarla bana bakan kızlarıyla göz göze geldim.O kadar gıcıklardı ki.Ama benim de onlarla uğraşacak enerjim de yoktu halim de.Evin kapısına doğru hızlı adımlarla giderken arkadan gelen bir sesle durdum.Eniştem: "Hoop! Nereye Duru Hanım?" dedi.

Arkamı döndüm ve "Beni buraya niye getirdiniz? Eve giriyorum!" diye cevabı yapıştırdım.Teyzem araya girdi ve "Kız zaten yorgun bırak da biraz kendine gelsin. Sonra konuşuruz herşeyi" dedi ve ortamı sakinleştirdi.Eniştem bana "Senle görüşeceğiz" bakışı attı ve içeri girdik.Ben direkt odama çıktım.Yatağıma yattım ve sadece ağladım.Annemi özlüyordum,Giray'ı özleyecektim.Artık kaçacak hiçbir yerimde yoktu! "Ahh...Annem! Keşke gitmeseydin,burda olsan hiçbiri başıma gelmemiş olurdu. Seni çok özledim anne!" diye düşünürken bir anda annemin resmini köprü üstündeki kulübede unuttuğum aklıma dank etti.Tabii eşkıya gibi dadandıkları için toplanamamıştım bile.Hemen aşağı koştum ve "Annemin resmi! Köprü üstünde kaldı.Teyze lütfen alalım! Annemin bende kalan tek resmiydi o." diye adeta yalvardım.Teyzem bana acır gözlerle baktı ve teklifimi geri çevirmedi.Hemen arabaya bindik.Eniştem arkadan söylendi ama sinirimin bozulmaması için duymamazlıktan geldim.'Annemin resmini almışken Giray'la da doğru düzgün vedalaşırım,son kez görürüm' düşüncesi de yüzümü az da olan güldürmeye yetmişti.Teyzemle köprü üstüne vardık.Koşa koşa içeriye girdim.Giray'ı göreceğim için içimde bi umut vardı.Fakat kapıyı açmamla bomboş odayı görmem bir oldu. İçeriye girdim,etrafa bakındım.Giray çoktan eşyalarını toplamış gitmişti bile. Sadece yataklar,son yediklerimiz ve benim valizim kalmıştı.İçime birden bi hüzün çökmüştü.Valizimi aldım ve yavaşca dışarı çıktım.Üzgünlüğüme üzgünlük katılmıştı resmen.

"Çünkü artık Giray'ın nerde olduğunu bile bilmiyorum. Eğer birgün fırsatım olursa bile onu göremeyeceğim.Evet Duru herşey bi rüya gibi gelip geçti ve ben geriye hatırladıklarımla kaldım...

İlginiz için teşekkür ederim! Vote ve yorum yapmayı unutmayın.:)