Green Love

78.

ΑΛΙΚΗΣ POV
" Πρέπει να μιλήσουμε "μου λέει και εγώ απλά στεκομαι και τον κοιτάζω

"Δεν μπορώ τώρα...Είναι πάνω η Κων-"

"Αλίκη, πρέπει." μου λέει διακόπτωντας με.

"Εμ...οκευ...περιμενε λίγο εδώ" του λέω και κατευθύνομαι προς το δωμάτιο μου.

"Ποιος είναι;" μου λέει η Κωνσταντινα

" Ο Στέφανος... Θέλει να μιλήσουμε...αλλά δε-"

"Αλίκη, πήγαινε. Θα φύγω εγώ. Εσύ όμως τρέχα κάτω και πηγαίνετε να μιλήσετε"

"οκευ, θα πάω" της λέω και πάω να φύγω

" Αλίκη" μου λέει λίγο πριν φύγω από το δωμάτιο

"Ναι; "

" Άσε τον εγωισμό σου, ξέρω πως είσαι πληγωμένη όλα αυτά τα χρόνια αλλά πρέ-"

"Μην πεις λέξη "της λέω απότομα

" Να εισαι ο εαυτός σου, πες του τι νιώθεις, πες του ότι τον αγ-" πάει να πει αλλά απλά κλείνω δυνατά τη πόρτα πισω μου.

Δεν τη θέλω αυτή τη λέξη

Τη μισώ, τη μισώ περισσότερο από
ο, τιδηποτε. Περισσότερο και από τον άνθρωπο που έχω για πατέρα.

Κατεβαίνω κάτω και τον βλέπω να κοιταει έξω από το παράθυρο.

" πάμε "του λέω και αφου με κοιτάξει χαμογελώντας βγαίνουμε από το σπίτι.

Περπατούσαμε χωρίς να μιλάμε, χωρις να συναντιούνται καθόλου τα βλέμματα μας.

Ντρεπόμουν, αλλά πονεσα.

Πονεσα πολύ.

Χωρίς να το θέλω, χωρίς να το θέλει.

Πήγαμε στο ίδιο παρκακι, καθησαμε στο ίδιο παγκάκι που γνωριστήκαμε.

Μόνο το θρόισμα των φύλλων ακούγονταν και τίποτε άλλο.
Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, την άκουγα να σπάει σε χίλια κομμάτια.

"πες κατι, έστω για μια φορά" μου λέει στα ξαφνικά κοιτώντας με έντονα, με αυτά τα σμαραγδένια ματια.

Μα δεν μπορούσα να μιλήσω.
Δεν μπορούσα να πω ούτε μια λέξη.
Πονουσα πολύ, τα δάκρυα μου ήθελαν να κάνουν την εμφανιση τους αλλά... Δεν καταλαβαινα το γιατί.

Και τότε...Θυμήθηκα... Απανωτές λέξεις που με καρφωναν όλο και πιο πολύ, όλα αυτά τα χρόνια
*
"Εισαι μια ψεύτρα, ψεύτρα"
"είσαι ένα ορφανό ή καλύτερα ένα μπάσταρδο"
"Όπα, να και το πουτανακι, και μπάσταρδο και πουτανακι"
"Οο καλή μου Αλίκη, Σ'αγαπω για αυτό και... -"