Unlock My Friends ปลดล็อกคำว่าเพื่อนออกที [END]

หึง

"เก๋ว่ะ เพื่อน"
ฉันยกนิ้วโป้งให้ซีเวียสหนึ่งที ตอนนี้ซีเวียสหน้าแดงด้วยความเขินอายที่ทั้งเพื่อน(ฉัน)และพนักงานสาวต่างมองกันเป็นแถบ ด้วยสายตาที่ซีเวียสน่าจะคุ้นเคยมันเป็นแววตารักใครอีกแล้ว...พอฉันมองดูรอบๆ ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก เลยกะจะไล่ซีเวียสให้ไปเปลี่ยนเสื้อแต่ยังไม่ทันที่จะได้ไล่ พนักงานคนเดียวและคนเดิมที่ถามฉันก็เข้ามาขอถ่ายรูปซีเวียสโดยที่ไม่สนใจว่าฉันจะยืนหัวโด่เด่อยู่ตรงนี้ ฉันก็เลยปล่อยเลยตามเลยไป พอนางถ่ายรูปเสร็จจนหนำใจแล้วก็เดินถอยหลังออกมาห่างจากซีเวียสแต่ในจังหวะที่เดินถอยหลังคุยกับซีเวียสอยู่นั้น เท้าของพนักงานก็เหยียบเท้าของฉันพอดีแต่ไม่ใช่แค่เหยียบนะ พนักงานคนนั้นก็กดแรงเหยียบที่เท้าพร้อมขยี้เท้าของฉัน ทำเอาฉันคิ้วกระตุก จะลองเหรอวะคะ? ฉันรีบชักเท้าออกทันทีและไม่ปล่อยให้นางได้ตกใจไปมากกว่านี้ฉันก็ใช้สันเท้าเตะเข้าไปที่สันส้นสูงแบบกะแรงพอดีไม่ให้มันหักเกินไปแค่กะจะเอาให้หลวมๆ แค่นั้น จนหล่อนหันหน้ามาหาฉันด้วยใบหน้าโอเวอร์แอ็คติ๊ง ดูก็รู้ว่า 'แอ็บ'!!

"ขอโทษค่ะ พอดีไม่ได้ตั้งใจ"
เธอรีบบอกฉันทันที แต่เดี๋ยวนะ!! ฉันยังไม่ได้ว่าเธอทำผิดเลยนะย๊ะ! รีบร้อนตัวบอกขนาดนี้ ตั้งใจทำละสิ? หึ...ฉันยิ้มแหยๆกลับไป

"แก..ไปเปลี่ยนชุด"
พอซีเวียสได้ยินดังนั้นเขาก็ยิ้มร่ารีบวิ่งเข้าไปที่ห้องแต่งตัวทันที ในระหว่างที่ซีเวียสเดินไปเปลี่ยนชุดนั้น พนักงานก็เดินสวนมาทางฉันพอดี ฉันก็จำชื่อที่อยู่ตรงอกด้านซ้ายซึ่งมันเป็นป้ายชื่อของพนักงาน ฉันเลยจำไว้ขึ้นใจเลยล่ะ จะหักโบนัสทั้งปีเลยดีไหมนะ? ระหว่างที่ฉันกับซีเวียสจะเดินออกมานอกร้านนั้น พนักงานคนเก่าก็เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ? เดินไปชนลูกค้าจนหน้าคว่ำ ข้าวของกระจัดกระจายแต่ละอย่างแพงหูฉี่ทั้งนั้น พอเจ้าตัวลุกขึ้นรองเท้าส้นสูงของเธอข้างหนึ่ง ส้นมันหลุด หึ...ก็ข้างที่ฉันเตะเบาๆ ไง... บ๊ายๆ นั่นค่าที่เหยียบเท้าฉันก็แล้วกัน...
หลังจากที่พวกเราสองคนออกมาจากห้าง king of Prussia Mall พวกเราสองคนก็รีบกลับคอนโดทันที โดยระหว่างทางฉันกับซีเวียสก็ไม่ได้คุยกันเลยสักคำ ในใจของฉันมันรู้สึกหงุดหงิดกับเรื่องเมื่อกี้ที่มีคนมาขอถ่ายรูปซีเวียสและเรื่องที่มีแต่คนมอง ถ้าถามว่าฉันเป็นอะไร บอกได้เลยว่า...หึง!!