Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
〰⭐〰
— W dupie mam twoje problemu, Namjoon! Skończyłem z tym, rozumiesz?! — żylasta dłoń kolejny raz mocniej zacisnęła się na trzymanym urządeniu, a wzrok bruneta powędrował na twarz siedzącego przy stole Taehyunga. — Słuchaj, nie mam zamiaru powtarzać ci tego samego setny raz. Zadzwoń do Hoseoka, może on ci jakoś pomoże ale na mnie już nie licz. Żegnam. — pożegnawszy się odłożył telefon na drewnianą komodę.
— Co takiego chciał od ciebie ten, Namjoon? — nikły szept wyleciał z ust drobnego chłopca, a jego dłonie mocniej zacisnęły się na chudych ale jakże kuszących oraz gdzieniegdzie pooznaczanych krwisto - czerwonymi śladami przez samego Jeona, udach.
— Nic takiego, maleństwo. Nie przejmuj się tym. — uśmiechnął się lekko w stronę blondyna szybko do niego podchodząc. — Tak kusząco wyglądasz w tym szlafroku, Taehyungie. Ale lepiej wyglądałbyś bez niego. — mruknął łapiąc za puchate więzadło zrobione przez jego chłopca.
Usta bruneta błądziły po pooznaczanej szyji Taehyunga, gdzieniegdzie zatrzymując się żeby zostawić na niej nowe krwisto - czerwone ślady. Ręka zaś znalazła swoje miejsce na jego biodrze lekko się zaciskając co powodowało u niższego ciche pomruki rozkoszy dostarczanej przez jego mężczyznę.
— JeongGukie n - nie. — szepnął lekko odpychając od siebie starszego. — Jestem zmęczony...
— W porządku.
— N - nie jesteś zły? — spytał spuszczając głowę w dół co chwila przeskakując z nogi na nogę.
— Dlaczego miałbym? — cichy śmiech dobiegł do uszu blondyna. — Chodź, głuptasie. Położymy się. — poczochrał dłonią blond czuprynę niższego drugą ręką podnosząc go pod kolanami. — Przyda ci się trochę odpoczynku po tym co robiliśmy w nocy. — zaśmiał się widząc na twarzy Taehyunga pojawiające się rumieńce.
