Kuzenimle birlikte eve gidiyorduk, o heyecanla bana bir şeyler anlatıyordu ama ben onun anlattıklarını pek de duymuyordum açıkcası.
Zira aklım da kalbim de tamamen koruyucularım ile ilgili düşüncelerim ile doluydu. Onlarla tanışabilmiştim işte sonunda, ama garip olan bir şeyler var gibiydi.
Dokuz kişi bir arada olmaları mesela, tıpkı sekiz senedir rüyalarımda gördüğüm o dokuz çocuk gibi.
Çok tanıdık geliyorlardı, Chen ismi bana bir şeyleri çağrıştırıyordu sanki, ama neyi, bu çocukları ilk görüşüm değildi galiba, ama ne zaman görmüş olabilirdim ki...
Ben bu düşüncelere dalmışken kuzenimin beni dürtmesi ve
"Hey nerelere daldın?" diye bağırması ile düşünce alemimden çıkıp normal hayata geri döndüm.
Koca bir "Hiiiiiiç" dedikten sonra
" Hadi içeri geçelim, teyzem seni gördüğüne çok sevineceksin!" diye de ekledim. O da bana gülümsedi ve içeri girdik.
Klasik selamlaşmalardan falan sonra nihayet odama geçebilmiştim. Aklımdaki binlerce düşünceyi kovup, yatağa uzandım.
Sadece onları düşünüp uyumak istiyordum. Bugün benim için yorucu geçmişti, ama onlarla tanışmak için tabiki de bu kadar yorulmaya değerdi.
Sabah yine heyecanla uyanmıştım uykudan gördüğüm rüyanın etkisiyle. Aslında bu rüyayı sık sık görüyordum, yaklaşık sekiz senedir falan.
Sanırım sekiz sene önce olan bir olayı görüyordum ama hatırlayamıyordum bir türlü ne olduğunu Sadece rüyamda gördüğüm kadarını biliyordum.
"Neden hatırlamıyorum ya? :(" diye kendime söylenirken, teyzem içeri girdi ve "Yine mi o rüyayı gördün tatlım?" dedi. "Evet, teyze ama bir türlü o gün olanları ve devamını hatırlayamıyorum" dedim.
"Bu çok normal kızım" dedi teyzem,
"Yedi sene önceki trafik kazasında sadece aileni değil hatıralarını da yitirdi. İlk başta bizi de hatırlamıyorum. Zamanla daha eskileri de, o güzel günlerini de hatırlayabilirsin." dedi.
Haklıydı, o kazadan sonra uzunca bir süre hiç bir şeyi hatırlamamıştım. Sonrasında ise yavaşça yakınlarımı hatırlamaya başlamıştım ama yaşadığım onca şeyin çoğunu hatırlamıyordum işte.
Bu çocuklarda hafızamın silinen kısmındandı, ama neden onları ısrarla görmeye devam ettiğimi bilmiyordum. Belki de hatırlayamadığım için kafama takmıştım ve sürekli görmemin sebebi de buydu.
"Hadi bakalım kahvaltıya" dedi teyzem enerji dolu sesiyle.
"Geliyorum, teyzelerin bir tanesi!" deyip onu öptüm ve kendimi önce banyoya attım, kendime gelmeliydim, ter kan içindeydim resmen ve ılık bir duş benim için biçilmiş kaftandı şu an.
Kahvaltıdan sonra klasik okul serüvenimi yaşadım, aaa bir fark vardı tabi, kuzenim ve ona asılan onlarca kız...
Kıskanmak değildi ama sinirlenmiştim yani, onunla tanışmak için sanki benim can arkadaşlarım gibi davranmaları çok çocuksuydu.
Fakat kuzenim bu durumdan bir hayli memnun görünüyordu. İlgi odağı olmayı seviyordu çünkü bunu iyi biliyordum yedi senelik geçmişimiz bunu anlamam için bana yeterince fırsat sunmuştu.
Günler böyle devam ederken koruyucularımı o günkü karşılaşmamızdan beri hiç göremediğim için üzülüyordum, onları özlemiştim.
Acaba onlar da okula gidiyor muydu, aynı okulda olsak ne güzel olurdu diye, düşünüyordum ki hocanın dediği şey anında bütün dikkatimi çekmesine yetmişti.
"Sınıfa transfer öğrenciler gelecekmiş"
"eee ne var ki bunda bu çok normal" demem gerekirdi aslında ama tam dokuz kişinin gelecek olması beni heyecanlandırmıştı .
Acaba, olabilir miydi ki?
Eveeeet efenim bayramınız mübarek olsun...
Bu bölümü de bayram özel ilan ettim😂😂
O değilde şuan anneanneme gidiyorum. Yoldaki kokoreç yazısını korece diye okudum 😁😁😂😂😂sanırım hiç iyi değilim.😅😅😅
Neyse hadi size iyi bayramlar. Kaçtım 🏃🏃🏃
