Only you.

Κεφ.11

Δεν μπορώ να πάω ασυνόδευτη.Αυτο είναι το μόνο σίγουρο.Θα μπορούσα να ρωτήσω τον Λου αν θα μπορούσε να με συνόδευσει αλλά ανησυχώ τι ρόλο θα έπαιζε αυτό στην φιλία μας.Δεν θα ήθελα με τίποτα να τον χάσω από φίλο.
Φτάνω στο σχολείο και τον βρίσκω.Ειναι με την Άλι.Σωστα,ακόμα και να δεχόταν έχει κοπέλα και μπορεί να τον παρεξηγούσε.

Όταν επιτέλους τον βρίσκω μόνο του,και του λέω το πρόβλημα μου,μου λέει αυτό που περίμενα να ακούσω.
«Γιατι δεν ρωτάς τον Ίαν;»
Μα φυσικά και θα το έλεγε.
«Έτσι κι'αλλιως περνάτε αρκετό χρόνο μαζί.»
Δεν έχει άδικο.Ίσα ίσα που θα μου άρεσε κι'ολας.
Αλλά σιγά μην το παραδεχτώ.
Σταματά να είσαι πεισματάρα και παραδέξου το.
«Καλά θα τον ρωτήσω.»
«Ωραία.»
...
Μετά το σχολείο,κάνω μεγάλη προσπάθεια να τον βρω μόνο του αφού πολλά κορίτσια τον περιβάλλουν όπως πάντα.
Όταν επιτέλους είμαστε μόνοι μας,τον ρωτάω.
«Ίαν θα ήθελα να σου ζητήσω κάτι,και είναι απόλυτα εντάξει να πεις όχι.»
«Για πες.»
«Απλώς...Να μωρε»
Είναι πολύ πιο δύσκολο απ'οτι περίμενα.
«Η ξαδέρφη μου παντρεύεται,και...
ξέρεις,δεν μπορώ να πάω μόνη μου,θα αρχίσουν τις ερωτήσεις,καταλαβαίνεις;»

Λένε ότι η απόρριψη πονάει,ήρθε η ώρα να το εξακριβώσουμε.

«Η αλήθεια είναι πως θα μου άρεσε να σε βοηθήσω.»
Τι;Μιλάει σοβαρά;
«Δηλαδή,μόλις δέχτηκες να κανείς το αγόρι μου μπροστά σε σχεδόν όλους μου τους συγγενείς,σε μια βαρετή κοινωνική εκδήλωση.»
«Βασικά αυτό έκανα.»Το στόμα του προσπαθεί να κρύψει ένα χαμόγελο,το ίδιο και το δικό μου.
«Όποτε απλα ενημέρωσε με και το κανονίζουμε.»
«Βέβαια,σε ευχαριστω πολύ.»
Και με αυτό φεύγει και γω περπατάω μέχρι το σπίτι.

Στέλνω μήνυμα στον Λουις για να του πω τα καλά νέα και έπειτα κατεβαίνω να βρω την μαμα μου,
Απ'οτι θυμάμαι η βάρδια της αρχίζει το βράδυ όποτε πρέπει να είναι εδώ.
Επαληθεύομαι σωστά,όταν την βλέπω να κάθεται στον καναπέ διαβάζοντας ένα περιοδικό.
Η πρόσκληση βρίσκεται ακόμα στο τραπεζάκι και την σηκώνω για να δω την ημερομηνία.20 Νοεμβρίου.
Τέλεια.Το άλλο Σάββατο.
Η μαμα μου με προσέχει και με ρωτάει αν βρηκα κάποιον γιατι ξέρει και αυτή πολύ καλά πως δεν μπορώ να πάω μόνη μου.
«Ναι θα πάω με ένα αγόρι από το σχολείο.»
«Πως τον λένε;»
«Τον λένε Ίαν.»
«Ίαν;Από που είναι;»
«Η μητέρα του είναι ελληνίδα και έχει Άγγλο πατέρα.»
«Μμ ωραία.Ειναι το αγόρι σου;»
«Βασικά θα προσποιηθεί για το γάμο.»
«Γιατι έτσι;»
Γιατι αλήθεια;
«Απλα,του το ζητησα σαν χάρη.»
Με τα πολλά,κατέληξα να της πω τα πάντα για τον Ίαν.Πως φοβάμαι να μην πληγωθώ απο τύπους σαν κι αυτον,και πως πιστεύω πως αυτός με βλέπει σαν φίλη.
«Ελ,δεν τον ξέρεις και μπορεί να τον κρίνεις άδικα.Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα όπως φαίνονται.»
«Έχεις δίκιο.»
Το λέω και το πιστεύω.