Only you.

Κεφ.34

Η πρόβα πήγε καλά,αν και κουράστηκα πολύ.Ο Ίαν προσφέρθηκε να με φέρει στο σπίτι,και εννοείται πως δεν θα έλεγα όχι.Πηγα στο σπίτι και έκανα μπάνιο.Πηρα το βιβλίο με τα σήματα,και διάβασα.Με πήρε ο ύπνος διαβάζοντας το και ευχομαι να μην είχα τόσο φορτωμένο προγράμμα.Και ο Ίαν έχει επίσης φορτωμένο προγραμμα.Δεν προλαβαίνει να κάνει τίποτα.Δεν τον βλέπω σχεδόν καθόλου.Μεχρι και στο σχολείο,δεν έρχεται καμία φορά.Το τουρνουά του είναι όμως την αλλη βδομάδα.Και θα πάω να τον δω αν στέκω όρθια μέχρι τότε.Η περίοδος μου είναι φυσιολογική,παρ'ολο που ώρες ώρες με πιάνει αυτός ο ανεξήγητος πόνος χαμηλά στην κοιλιά.Ποτέ δεν είχα πόνους περιοδου και δεν περίμενα να εχω.Πρέπει σίγουρα να το τσεκάρω.Καθε μέρα από αυτή τη βδομάδα,είναι βάσανο,πάνω μου έρχονται πράγματα,πολύ περισσότερα πράγματα που μπορώ να αντέξω.Και ο πόνος,τα κάνει ολα πολύ χειρότερα.
...
Η μέρα του τουρνουά.Είναι Σάββατο,ευτυχώς που ο Ίαν παίζει βράδυ,δεν θα ήθελα να χάσω χορό,αλλά θα το έκανα αν χρειαζόταν.Καθομαι στις κερκίδες,και ανακοινώνουν τους παίκτες.

«Ίαν Μπένετ.»ακούγεται ανάμεσα στα ονόματα των υπολοίπων παικτών.Χαμογελάω βλέποντας τον με την φανέλα του,είναι το νούμερο οκτώ.Ο αγαπημένος μου αριθμός.Ο αγώνας ξεκινάει.Παιζουν με μια τοπική ομάδα.Η δίκη του είναι πολύ καλύτερη κρίνοντας από το σκορ,και καταλήγουν να νικούν.Ο Ίαν ήταν από τα φαβορί της ομάδας του,έβαλε πολλά καλάθια,είναι πραγματικά πολύ καλός.Αποχωρουν από το παρκέ,και πάνε στα αποδυτήρια.Παρακολουθω πολλές μητέρες να πηγαίνουν από πίσω τους,ανάμεσα τους και η μαμά του Ίαν,που μου κάνει νόημα να πάω μαζί της.Παμε προς τα αποδυτήρια και τον βλέπω.Εχει βγάλει την μπλούζα του,οι κοιλιακοί του γυαλίζουν από τον ιδρώτα και εγω αν ήμασταν μόνοι μας,αυτή τη στιγμή θα του ορμουσα.Με βλεπει και έρχεται προς το μέρος μου.
«Ελ,σε ευχαριστω που ήρθες.Σημαινει πολλά για μένα.Ησουν κάτι σαν γούρι.»
Δεν λέω κάτι,απλα τον τραβάω κοντά μου και του δίνω ένα φιλί.Ενα φιλί γεμάτο πάθος και υπόσχεσεις για αφοσίωση και αγάπη.Μετα χωρίζω απαλα τα στόματα μας και του χαμογελάω.

«Συγχαρητήρια για σήμερα.Επαιξες πολύ καλά.Τι θα κανείς τώρα;Θα πάτε να το γιορτάσετε κάπου;»
«Βασικά σκεφτόμουν να κάναμε τίποτα μαζί.Εξαλλου έχουμε και τον αυριανό αγώνα.»
«Οκ,τι θες να κάνουμε;Μπορούμε να πάμε για πίτσα.»
«Τι θα έλεγες για το σπίτι μου;Θα παραγγείλουμε από'κει.»
«Πάλι μέσα;Έχουμε καιρό να βγούμε.Ας πάμε κάπου.»
«Εντάξει.Θα αλλάξω και θα σε δω έξω.»Γνέφω ναι,και περπατάω προς την έξοδο.Καθομαι σε ένα παγκάκι και κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου.11.30.Δεν πρέπει να ξενύχτησω πολύ,αύριο εχω πάλι πρόβα.Πραγματικα δεν μπορώ να αντέξω άλλο.Ειμαι υπερβολικά πολύ πιεσμένη.Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την σκέψη μου καθώς νιώθω μια σουβλιά να με διαπερνάει χαμηλά στην κοιλιά μου.Αγκαλιαζω το σημείο με τα χέρια μου και παίρνω βαθιές ανάσες για να περάσει.Ο πόνος όμως κρατάει περισσότερο από το συνηθισμένο και κρατιέμαι να μην κλάψω.Ο Ίαν με βλεπει εκείνη την ώρα και έρχεται γρήγορα προς το μέρος μου.
«Ελ,είσαι καλά;Τι συμβαίνει;Τι μπορώ να κάνω;»
Εκείνη την ώρα ο πόνος σιγά σιγά υποχωρεί,και μπορώ να μιλήσω.
«Πονάω.Δεν ξέρω τι είναι,αλλά πονάω.»
«Στην αρχή ήταν πιο ήπιοι πόνοι,αλλά τώρα,είναι πιο συχνοί και πονάνε πιο πολύ.»συνεχίζω.
«Καλύτερα να πάμε στο νοσοκομείο.Μπορει να είναι κάτι σοβαρό.»δεν θα διαφωνήσω,το νοσοκομείο είναι κάτι που θα επρεπε να είχα κάνει πολύ πιο πριν,από τότε που είδα το παραπάνω αίμα.Με ανεβάζει πάνω στην μηχανή και πάμε κατευθείαν στο νοσοκομείο.
...
«Κοιλιακό άλγος.Οφειλεται σε υπερβολική κούραση και έλλειψη ενέργειας.Κανεις πολλά πράγματα που ο οργανισμός σου ζορίζεται να αντέξει.»Ακούω τον γιατρό να λέει αφού με εξέτασε προσεκτικά.Εκανε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να διώξει τον Ίαν,να κάνει τις κατάλληλες εξετάσεις.Ο Ίαν έκανε μια θυμωμένη γκριμάτσα και τελικά βγήκε έξω.Τωρα κοιτάζει συνοφρυωμένος τον γιατρό λέγοντας μου να ξεκουράζομαι περισσότερο.
«Θα ήταν καλύτερο να μην πηγαίνεις στον χορό για λίγο.Πρέπει να ξαπλωνεις τουλάχιστον δυο ώρες κατά την διάρκεια της μέρας,και να κοιμάσαι τουλάχιστον ένα οκτάωρο κάθε βράδυ.Χρειαζεται επίσης να πίνεις πολύ νερό και να τρως καλά και θρεπτικά.»
«Δεν γίνεται να χάσω χορό.Δεν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να γίνει;»
«Αν θέλεις να είσαι υγειης για να συνεχίσεις να πηγαίνεις στο μέλλον,τότε χρειάζεται να σταματήσεις για λίγο.»
Βγαίνουμε έξω και πάμε στο σπίτι μου.Αν ανακοινώσω αυτά στην προπονήτρια μου μπορεί να αλλάξει γνώμη,και να μην με κατεβάσει στον διαγωνισμό.Δεν ξέρω τι θα κάνω αν γίνει έτσι.
«Ίαν,δεν μπορώ να χάσω πρόβες.Μπορει να μην με αφήσει να παρω μέρος στο διαγωνισμό.»
«Ελ ηρέμησε,θα σε αφήσει,αν χάσεις μια βδομάδα,δεν θα αλλάξει γνώμη.»
«Πρέπει να την παρω τηλέφωνο.Πρέπει να της εξηγήσω.Αν χρησιμοποιήσω τα σωστά λόγια ίσως να μην θυμώσει.Ισως να καταλάβει.Σωστα;»πανικοβάλλομαι.
«Ελ κοίταξε με.»με γυρνάει προς το μέρος του.
«Ολα θα πάνε καλά.Το καταλαβαίνεις;Ότι κι αν γίνει,εγω θα είμαι δίπλα σου.Θα σε στηρίζω ότι κι'αν γίνει.Ενταξει;»λέει και σφραγίζει τα χείλια μου σε ένα αργό και βασανιστικό φιλί.Η γλώσσα του παίζει με την δικιά μου,ένα παιχνίδι που με αφήνει χωρίς ανάσα.Με κοιτάζει με τους γαλαζοπράσινους παραδείσους του σαν να μου λέει εκατοντάδες Σ'αγαπω απλα και μόνο κοιτάζοντας με.
«Πάμε σπίτι.»λέει τελικά.
Όταν με ανεβάζει στην μηχανή ρουφάω όσο περισσότερο σαμπάνια και φράουλα μπορώ να αντέξω.
...
«Ναι κυρία είναι μόνο για μια εβδομάδα,δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.Αν δεν σταματήσω για τόσο διάστημα,ίσως να μην μπορέσω να παρω μέρος στο διαγωνισμό.»λέω με αυτοπεποίθηση.Ευτυχως εκείνη δεν νευριάζει πολύ απλα λέει θυμωμένα:
«Θα τα πούμε την αλλη Κυριακή.»Κλείνω το τηλέφωνο.Ο Ίαν κάθεται στην τηλεόραση και αλλάζει συνεχώς τα κανάλια.Με νευριάζει αυτό το πράγμα.Ακουω το κλικ κλικ από το τηλεκοντρόλ και ανάβουν τα λαμπάκια μου.
«Ίαν σταματά σε παρακαλώ.»λέω πιο δυνατά Απ'οτι ήθελα.
«Χευ Ελ,ηρέμησε.»λέει και με σπρώχνει σε μια ατσαλη αγκαλιά.«Ηρέμησε,ολα θα πάνε καλά.Χρειαζοσουν αλήθεια την ξεκούραση.»
«Πείνας;»ρωτάω.
«Σαν λύκος.Εσυ;»γνέφω ναι.
«Καλύτερα να μην βγούμε έξω σήμερα.Δεν εχω διάθεση και το τελευταίο πράγμα που χρειάζομαι είναι ένα μαγαζί γεμάτο κόσμο το Σαββατόβραδο.»