The Rugby Guy Ft. Niall Horan Finished!

Hoofdstuk 61

*Niall Horan's Point of View*

'Ik zou het fijn vinden als je mij uitlegt wat er nou precies aan de hand is,' mompelt mijn moeder. Ze heeft haar tasje nog steeds in haar hand, waardoor ze elk moment weer uit kan halen. 'Is het goed als ik dat thuis uitleg, wanneer we rustig zitten?' Vraag ik, lichtelijk geïrriteerd.  Ik wrijf met mijn hand over de pijnlijke plek op mijn arm.

'Prima,' snauwt ze en loopt een meter verder dan mij. Ik merk aan haar dat ik nu echt op moet passen, omdat ze anders heel boos wordt. Ze wil niet dat ik hetzelfde als mijn vader wordt en dat is waarom ze nu zo boos is.

Ze loopt ons huis binnen en gaat aan tafel zitten. Haar ogen staan op onweer en ze kijkt me niet eens aan. Ik ga tegenover haar zitten en probeer contact met haar te maken. Ik weet ook hoeveel Catherine voor haar betekende/betekend en hoeveel Emily kapot heeft gemaakt.

'Praat alsjeblieft,' zucht ze, terwijl ze me aan probeert te kijken. 'Oké,' zucht ik en probeer rustig na te denken, hoe ik dit het beste uit kan leggen aan haar.

'Catherine vertelde mij dat ze op kamers wilde gaan, daar had ik het best wel moeilijk mee, waardoor ik afstand heb genomen om eens goed na te kunnen denken, het viel koud op mijn dak,' zucht ik. Haar blauwe ogen, net zo blauw als de mijne, kijken me doordringend aan.

'Ik merkte dat zij ook afstand ging nemen en ineens stond Emily weer aan de deur...' Ze trekt haar wenkbrauw op. 'Hoezo stond zij ineens aan de deur? Hoezo ineens?' Vraagt ze. Ik merk dat ze nog steeds boos is...

'Emily heeft mij nooit echt los kunnen laten en ik denk dat ze via via heeft gehoord dat ik niet zoveel meer met Catherine omging. Zij zoekt altijd de momenten om haar prooi aan te vallen en dat was net dat moment toen ze hier binnen zat.'

Uiteindelijk leg ik het verhaal uit hoe ik denk dat het is gegaan. 'Ik denk dat Catherine haar is gevolgd en ik voelde me helemaal niet goed, waardoor Emily mij troostte en Catherine was toen via het balkon naar binnen gekomen en heeft ons gezien.'

Als ik het nu vertel, klinkt het eigenlijk zo stom. Hoe dom kon ik eigenlijk zijn om Emily nog binnen te laten? Misschien omdat ik mij eenzaam voelde omdat ik niet echt meer contact had met Catherine? 

Toen ik Catherine vanavond zag, brak ik van binnen. Ik weet ook dat zij gebroken is van binnen, en ik met mijn stomme hoofd heb al die weken niks gedaan, niks ondernomen... En ook al is ze gebroken van binnen, ziet ze er van buiten geweldig en adembenemend uit.

'Nu snap ik het een beetje, maar alsnog ben ik boos, hoe dom kun je zijn?' Mompelt ze. Ze loopt naar de keuken om een kop koffie voor ons beiden te zetten. 'Weet je Niall, je hebt nog maar een paar dagen de tijd...'

Ik kijk vragend naar mijn moeder en wacht haar antwoord af. 'Ze vertrekt over een paar dagen naar een andere stad om te studeren, daar gaat ze ook op kamers, ik heb gehoord van anderen dat ze hier weg wilde.'

Mijn mond valt open en ik voel mijn hartslag stijgen. 'Weet je ook wanneer ze dat besloten heeft?' Vraag ik, half stotterend. 'En waarom heb je dit niet eerder vertelt?' Ik sta op en loop naar haar toe om mijn koffie te pakken.

'Ze heeft het al een tijdje besloten en ik heb niks gezegd omdat ik dacht dat het uit was tussen jullie, jij hebt nergens over gecommuniceerd, tot vandaag!' Roept ze. Mijn ademhaling is versneld, maar ik probeer rustig te blijven. 

Ze gaat gewoon weg?

Ze heeft deze beslissing helemaal alleen genomen, zonder met mij te overleggen... Nou ja, wat verwacht je Niall? Je hebt haar weken genegeerd, uiteindelijk zal ze weer alles alleen doen.

'Fuck! Fuck! Fuck! Ik ben zo stom geweest hé?' Het was eigenlijk geen vraag, maar ik weet dat mijn moeder antwoord zal geven. 'Heel stom, veel succes,' lacht ze. 'Nee lieve schat, ik lach je niet uit, ik lach je toe,' zegt ze terwijl te met haar vinger op mijn neus tikt.

Ik ren naar mijn kamer om iets te bedenken, hoe ik Catherine's aandacht het beste kan krijgen... Ik kan natuurlijk ook gewoon naar haar huis toe gaan, maar grote kans dat ze mij niet binnen laat. 

Misschien moet ik haar naar een speciale plek lokken, maar ik denk niet dat ze dat doet. Misschien moet ik via de muur, haar kamerraam in klimmen, zodat ik in ieder geval binnen ben, maar misschien belt ze dan wel de politie, of doen de buren dat wel.

Ik pak mijn telefoon en scrol door mijn telefoon. In mijn camera album staan allemaal foto's van ons samen en op elke foto staat ze geweldig op... Ik had nooit gedacht dat na weken geen contact mijn liefde voor haar nog zo heftig zou zijn.

Ik heb er nooit aan gedacht om haar nummer te wissen of alle foto's die we samen hebben gemaakt. Waarschijnlijk zal ze mijn nummer wel uit haar telefoon gewist hebben, haar kennende. Ze is de meest onafhankelijke vrouw die ik ooit heb ontmoet.

Ik pak een warm vest en vergrendel mijn telefoon, ik moet niet te lang nadenken, want hoe langer ik na moet denken, des te eerder ik haar zal verliezen.

'You already lost a half of me.'

A/N

Hellooooo everyone! Dit is echt al heel lang geleden voor mijn gevoel... Maar, natuurlijk vind ik het weer heel fijn om even terug te zijn! Mijn examens zijn veel eerder dan gepland in mijn examenjaar, dus vandaar dat het soms langer kan duren voordat ik een update plaats. Mijn weken en weekenden bestaan uit studeren, studeren en nog eens studeren. 

Voor mij is dit jaar gewoon heel erg belangrijk, omdat ik na dit jaar eindelijk mijn leven wil gaan leiden zoals ik daar van droom. Ik heb zoveel dingen die ik nog wil gaan doen, bereiken... Dat kost veel tijd en geld, dus ik werk zeker naar mijn dromen toe, naast het feit dat ik het werk wat ik ga doen echt super leuk vind!

In ieder geval, jullie zullen ook wel weer allemaal bezig zijn, ik wens jullie allemaal heel veel succes! Ik kan geen tijd beloven wanneer ik weer update, maar geniet in ieder geval van dit hoofdstuk :).

Love u <3