Werewolf Pain

Hoofdstuk 30

Ik word wakker door Lewis en Tristan die boven het matras waar ik op lig staan te discussiëren. "Je kan niet zo maar dat matras omgooien, Lewis." Fluister-schreeuwt Tristan. Lewis zucht dramatisch en loopt de kamer uit. "Wacht tot ze ons wakker proberen te maken." Gniffelt Luna. Niet veel later hoor ik zijn voetstappen weer luider worden. "Je kan ook geen water over haar heen gooien. Het duurt hier eeuwen voordat iets droogt." "Wat moet ik dan doen?" Vraagt Lewis zwaar geïrriteerd. "Maak haar gewoon wakker." Zegt Tristan. "Hoe dan?" "Praat tegen haar, duw haar, doe iets in ieder geval." "Maar dat is ongemakkelijk.'' "Laat mij maar weer dan." Zucht Tristan. "Diana?" Ik schiet in een keer overeind, de jongens deinzen naar achteren.

"Goeiemorgen!" Even kijken ze me stil aan, voordat Lewis zijn ogen rolt en Tristan begint te lachen. "Niet grappig." Zegt Lewis geërgerd. Tristan gooit Lewis zijn haar door de war. "Lewis zucht en loopt de kamer uit. "Trainingsruimte in een kwartiertje. Ze is jouw verantwoordelijkheid." Roept hij net voordat hij een andere gang in duikt. "Oké, laten we dan maar iets gaan eten." "Hebben jullie ook een ruimte waar ik me kan opfrissen?" "Natuurlijk, ik zal je de weg wel even laten zien."

"Is dit nou echt nodig?" "Het spijt me, opdracht van de Alpha. We mogen je niet uit ons zicht laten." "Het is niet alsof ik door een raam kan klimmen of iets dergelijks." "Ik voer alleen een opdracht uit. Voor klachten moet je bij de Alpha zijn." "Mijn mate zal er ook niet bepaald blij mee zijn als hij weet dat een andere man mijn lichaam heeft gezien." "Ik heb geen interesse, geloof me." "Dat weet ik, maar hij niet. En ik vraag me af of het hem uitmaakt." "Anders douche je maar later. We moeten toch nog trainen." Ik haal mijn schouders op en knik. "Volg mij naar de trainingszaal." "En het ontbijt dan?" vraag ik Tristan. "Je eet maar een appel." Is zijn antwoord.

Zodra we in de trainingszaal aankomen, staat Lewis klaar met een pistool in zijn handen. Hij gooit het wapen naar mij toe. "Wij zijn beide ook gewapend, dus nog voor je je pistool op een van ons hebt gericht, lig je op de vloer. Bovendien zitten er in onze pistolen zilveren kogels gedrenkt in monnikskap, in jouw pistool zitten standaard kogels, om mee te oefenen."

De jongens laten me zien welke houding ik moet aannemen en hoe ik moet schieten voordat ik mijn eerste poging doe. Langzaam haal ik de trigger over, de kogel gaat sneller en harder dan ik op voorbereid was, en ik schrik van de schok die door mijn lichaam gaat van de terugslag. De kogel, zoals ik al had verwacht, miste het bord. "Beter dan ik had verwacht." Zegt Tristan. "Je zit niet heel ver van het bord af. Probeer de schok beter op te vangen. Houd je armen minder strak en ga iets steviger op je benen staan. Verdeel je gewicht goed." Ik ga beter staan. "Je kijkt net over het pistool heen en richt op het doel, zodra je denkt dat je goed zit, houdt je je armen stil en haal je de trekker over." Ik strek mijn armen. "Stop, ontspan je armen iets meer, dan kan je schok beter opvangen." Mompelt Lewis.

Ik ontspan iets meer en richt op mijn doel. Ik kijk net over het pistool heen en schiet. Deze keer raakt de kogel het bord. De kogel zicht slechts een centimeter of drie links van de roos. "Wow, we hadden een week training ingepland, maar volgens mij zijn we heel wat eerder klaar hier." Lacht hij. "Moet de Alpha echt dood?" Vraag ik aan ze. "Nou, niet per sé, maar zodra hij er achter komt dat jij zijn geheimen weet, zal hij je proberen te vermoorden. Als je mist, zal hij jou aanvallen. Je bent sterk, daar niet van, maar je bent geen partij voor een Alpha." Ik knik. "De Alpha moet kwetsbaar zijn, permanent, want zodra hij dat niet is, zal hij of een van zijn wachters je aanvallen en zal zijn leiderschap en vernietiging doorgaan." Legt Tristan uit. Ik knik weer en focus me op het pistool in mijn handen.

Ik houd het pistool voor me en richt. Deze keer ben ik voorbereid op de schok. De kogel landt vlak onder de roos dit maal. "Probeer elke keer dezelfde houding aan te nemen, dat maakt het makkelijker om te richten." Zegt Lewis. Ik vuur nog een aantal schoten af, de eerste landt rechtsboven de roos, de tweede er vlak naast. De derde kogel die ik afvuur landt net iets verder weg, ongeveer vijf centimeter onder de roos. Het vierde schot zit net niet in de roos. "Mooi schot." Complimenteert Tristan me. Ik schiet nog twee keer, beide schoten grenzend aan de roos, maar geen van beide in de roos. "Je weet dat je de roos moet raken, niet alles er om heen?" vraagt Lewis. Ik rol mijn ogen en schiet nog een keer, dit schot belandt wel in de roos. "Beter?" vraag ik aan hem. "Veel beter." Antwoordt hij geamuseerd.

"Ik denk dat het tijd is om iets verder van het doel af te gaan staan." Zegt Tristan. Vragend kijkt hij naar Lewis. Lewis knikt ter bevestiging. "Dit was vijf meter, nu gaan we naar tien." De tien meter gaat vrijwel direct goed, aangezien het nog steeds vrij dichtbij is. Ook de vijftien gaat zonder problemen. Al snel staan we op twintig meter afstand van de schietschijf. "Het is in principe niet de bedoeling dat je hem vanaf twintig meter neerschiet, maar zodra hij iets door heeft en op je af komt, is het beter om voorbereid te zijn." Legt Tristan uit.

Geen enkel schot kwam echt dicht bij de roos, maar alle kogels raakten wel het bord en aangezien we toch hebben besloten op de borst te richten in plaats van het hoofd, is het echte doel dat ik moet raken groter. De kans dat je iemand zijn hoofd raakt is een stuk kleiner dan de borst, en aangezien er ook veel belangrijke organen in de borst zitten, hebben we besloten dat dit een betere optie is.

Na een lange dag oefenen met schieten, hebben de jongens besloten dat we morgen ochtend en middag nog oefenen, morgen avond ga ik terug naar de pack. 's Avonds is er training die door Alpha Caiden gegeven gaat worden, de Alpha zal dan als eerste aanwezig zijn en zodra meer mensen aankomen en hij me niet zal opmerken, is het aan mij om hem neer te schieten. De training is met name bedoelt voor de wachters en meer gevaardigde vechters, dus als het goed is zullen er ook geen kinderen aanwezig zijn.

Ik lig in bed, maar kan niet slapen. Het lukt me niet om tot rust te komen, Diana huilt voor haar mate en ik kan niet stoppen met denken over wat er morgen gaat gebeuren. Ik lig al meer dan een uur wakker wanneer er iemand de kamer binnen komt. Een stoffen voorwerp, dat overigens heerlijk ruikt, belandt in mijn gezicht. Vragend kijk ik de persoon die het gooide, Lewis, aan. "Luke zijn sweater, helpt misschien met slapen." "Bedankt, maar hoe kom je hier aan?" "Niet vragen, gewoon accepteren."