Pogadanki z BSD

Kawka i herbatka

Dazai: CO?! CZEMU TO ONA MA PIERWSZE PYTANIE?!

Max: Bo jestem lepsza od ciebie makrelo. *pokazuje mu język*

Dazai: Lepsza? Ode mnie? Błagam. *prycha i obraca sie plecami do Max*

Max: Więc tak. Mojego nazwiska się nie tłumaczy. Znaczy można, ale głupio to brzmi. Można je za to skrócić i urzywać jako przezwiska lub coś podobnego.

Dazai: Jakby kurdupel to było za MAŁO dla ciebie. *mówi obrażony*

Max: Sory, ale dzieci i ryby głosu nie mają, więc sie zamknij. *mówi i czyta dalej* Aaa! Z moimi przyjaciółmi znam sie już długo. Czekaj to będzie... *liczy w myślach* Jakieś sześć albo nawet siedem lat. *zastanawia sie* Chyba sie nie mylę?

Reszta: No jakoś tak to będzie.

Mio: Ale i tak Daz zna Max o rok mniej niż ja i Mira, bo poznali się trochę później.

Max: Z czego bardzo sie ciesze, bo miałam ten rok spokoju od niego. *mówi wskazując palcem na Dazaia, a ten pokazuje jej język*

Mira: A pewni jesteście, że my mamy tyle samo lat? *pyta zażenowana zachowaniem przyjaciół*

Autorka: JESTEM!! *idzie z tacą z herbatą i kawą* To ile tego mamy? *zagląda* Uuu. Słabo. Chyba sie nie postaraliśmy. Ludzie nas chyba nie lubią. *mówi stawiając tacę na stole*

Dazai: Nie lubią was! Ja jestem świetny! Mnie nie da sie nie lubić!

Max: Masz racje! Ciebie wszyscy tak kochają i uwielbiają, że mają ochotę cię ściskać cały czas! *powiedziała z ironią*

Dazai: No i teraz gadasz z sensem! *mówi zadowolony*

Max: Aż sama bym cie tak uściskała żeby ci gały wyleciały z orbit! *mówi zadowolona*

Dazai: My sie chyba jednak nie rozumiemy. *mówi zrezygnowany*

Mira i Mio: *zastanawiają się czy poziom żenady i głupoty tej dwójki nie przekroczył już norm*

Autorka: *robi facepalma* I dziwić sie, że odezwała sie tylko jedna osoba. *wzdycha* Dobra! To chyba tyle w tej części. Mam nadzieje, że kłótnie tych dzieciaków was nie odstraszyły.

Dazai i Max: EJ! Kogo nazywasz dzieckiem?!

Autorka: Chce ktoś kawke i herbatke? Może przynieść wam kakałko?^^ *zmienia temat i uśmiecha sie przyjaźnie*