7 januari 2018
Liefste papa, uh, pa, paps?
Ik weet niet hoe ik u zou moeten noemen, want ik heb nooit de gelegenheid daartoe gehad. Voor het gemak noem ik u maar vader, alhoewel u dat nooit bent geweest voor mij.
Maar ik zal het kort houden.
U had al een vrouw en kinderen voor mij, hoorde ik. En toen kwam ik om uw gelukkig leventje overhoop te halen.
Ik was een foutje die alles wat u had kon vernietigen. Zo zag u mij, nietwaar. Waarom gaf u mama dan anders geld voor een abortion? Of was het geld voor pampers?
Maar ik ben er nog. Ik vraag me af als ik uw gedachten ooit heb doorkruist. Misschien wanneer u niet kunt slapen, dat u zich afvraagt wat er van mij geworden is. Wat ik dat moment doe, of ik op u lijk.
Ik vraag me af of u ooit de moeite heeft gedaan mij te zoeken.
Mijn moeder zegt dat ik op u lijk. Ze zegt dat ik uw eigenschappen heb. Maar dat bedoeld ze nooit positief, hoor. En dat zegt ze alleen wanneer ze boos is. Voor derest wordt er niet gepraat over u. U bent taboe, een verboden onderwerp dat niet aangesneden mag worden.
Ik zou u graag willen zien, maar ik durf mijn moeder niet erover aan te spreken en te vragen over u.
Toch ben ik ook een beetje bang dat u mij misschien helemaal niet wilt leren kennen. Misschien bent u er nieteens meer.
Teveel misschiens, waarschijnlijk sterf ik zonder ooit te weten wie mijn vader is. Maar zoals ik al zei, zou ik het kort houden dus sluit ik hier af.
Mijn grootste wens is dat ik u toch ooit mag zien en leren kennen.
Veel liefs,
jouw dochter.
