"Hoe lang schat u de vrouw?" vroeg ik.
"Uh, geen idee. Ik ben niet erg goed in schatten, weet u", antwoorde mevrouw Veenstra. "Ze was wel veel langer dan mij."
Ik keek neer op het kleine fragiele vrouwtje en bedacht dat zeker iedereen langer dan haar moest zijn.
Ik knikte. "Nog enkele bijzonderheden die u zijn opgevallen, mevrouw Veenstra?"
"Nee", antwoorde ze. "Sorry dat ik u niet echt kon helpen."
Ik voelde me geïrriteerd worden. De vrouw had voet bij stuk gestaan dat ik bij haar thuis moest komen, als ik informatie van haar wilde. Aan de telefoon had ze heel geheimzinnig gedaan en gezegd dat wat ze te vertellen had, niet over de telefoon besproken kon worden.
Sinds er geen schot in de zaak van het vermist meisje Robin Westward leek te komen, was elke aanwijzing, elke herrinering die de gemeenschap kon verschaffen van harte welkom.
Dus stapte ik in mijn auto en reed naar mevrouw Veenstra, die notabene drie kwartieren van het politie bureao woonden. En daar aangekomen had ze niks van waarde te vertellen. Het leek er eerder op alsof ze erop uit was achter zoveel mogelijk informatie te komen.
Toch glimlachte ik naar haar en legde geruststellend mijn hand op haar schouder.
"Maakt u zicht niet druk. U heeft me fantastisch geholpen."
"Dan ben ik blij", lachte ze mij toe.
Ik kon me geen oprechte glimlach meer verschaffen, zo geërgerd was ik dat ik voor helemaal niks zo ver had gereden.
Haastig stond ik op en liep de woonkamer uit. Ik wierp nog even een snelle blik op de fotos die waren uitgestald in de boekenkast. Toen zag ik iets dat mij niet eerder niet was opgevallen. Een roze boekje, handig verscholen achter een dikke encyclopedia, maar duidelijk niet goed genoeg. Ik bleef er maar aan denken terwijl ik naar de voordeur liep. Ik moest dat boekje zien, voor ik van hier ging.
Toen de politie vroeg aan de moeder van Robin als het meisje misschien een dagboek had, had ze bevestigend geantwoord. Maar ze konden het boekje niet vinden en namen aan dat de dader het boekje had meegenomen omdat er belastende bewijs erin stond.
Was het boekje dat ik nu zag misschien het verloren dagboek van Robin?
Ik werd huiverig als ik eraan dacht dat ik waarschijnlijk met de moordenaar van Robin Westward onder één dak zat.
Opeens had ik een plan. Ik deed alsof ik opeens erge hoest had. Bezorgd klopte mevrouw Veenstra haar hand op mijn rug.
"Gaat het wel, jongeman? Zal ik wat water voor je halen?"
Dat is wat ik gehoopt had. Ik knikte doodsbenauwd. Ze liep naar de keuken en ik kon haar horen rommelen in een kastje. Snel liep ik terug naar de woonkamer en pakte het boekje uit de kast.
Het was inderdaad het boekje van Robin!
Maar mevrouw Veenstra een moordenaar? Daar zou ik nooit op komen. Zo een schriel klein vrouwtje. Geschokt schoof ik het dagboek weer op zijn plaats.
Ik luisterde of ik haar hoorde en wilde mij omdraaien om te zien waar ze bleef.
Maar toen werd ik belet door iets dat tegen mijn hoofd werd gedrukt. En het voelde verdacht veel aan als een wapen.
"Zo, ik zie dat je mijn geheimpje hebt ondekt", zei mevrouw Veenstra langzaam.
