OYUN BİTTİ 2 ✽ 3

Sonsöz

Dudak kıvrımlarımda dans eden, hafif ifadeler. An be an şu sayfaya bakmamla içimde oluşan devasa boşluk, büyüyor... Büyüdükçe kalbimi ele geçirerek, adeta havada uçuruyor. Ufak tebessüm dudak kenarlarıma yerleşiyor. 

Şuan, şimdi; çocukluğumun kapısını açarak meraklı gözlerle ardımda kalan anılara göz gezdirdim. Tebessümüm öylesine derinleşti ki... Ah çocukluğum..

Oyun Bitti başlıbaşına ruhumun varoluş sebebiydi. Sustuklarım, konuşmadıklarım, çığlıklarım, umutlarım... Düşünmeksizin, önünü arkasını görmeksizin sadece yazdım. Umutlarıma su serptim. Yazmanın verdiği hazla daha da fazla serptim.

Sustuklarım maziye, konuşmalarım hiçliğe, çığlıklarım boşluğa, umutlarım ölüme ulaştı.

Dort yıl boyunca benimle birlikte yürüyen o naif adımlar. Her tökezlemem de, kollarımdan tutarak doğrulttular; kim olduğumu ve ne olduğumu defalarca yüzüme çarptılar. 

O adımlar SİZSİNİZ.

O adımların sesi bana daima güç verdi. Sessizliğime ses oldu. Şimdi içimde dolanan binlerce ve susmayan adımlar var. Gümbür gümbür.

Bu hikayeyi ilk yazmaya karar verdiğimde henüz 16 yaşımdaydım. Odamın sağ kanepesinin sol tarafında boylu boyunca uzanmış, sokak lambasının tavana sızan ışığına gözlerimi dikmiştim. Hikaye konusu arıyordum.

Ve o Final zihnimin köşelerinden öylesine sızdı ki, nefesimi tuttum. Manasızdı, anlamsızdı ve acıydı. Başı yada ortası yoktu. O çocuğa, o anda öylesine hayranlık besledim ki.. Tuttuğum nefesimi bıraktım. Evet, ismi her ne ise ben o çocuğun hikayesini yazacaktım. 

İyiler de vardı, ve zihnim bunu kanıtlamak isterce ve defalarca Furkan Aslan'ın varlığına güzellik; güzelliğine güzellik kattı. Her bölümün öylesine kıymetini bilmeliydim ki... O ölecekti.

Her sözü satırlara bahşedilen nimet olmalıydı. Çünkü o yok olacaktı. Hayalim öyle söylemişti.

Onlar yeşerdikçe, okunmaların arkasını ardı arkasına geldi. İyiliğe inanan, hala saf kalmayı başarabilmiş insanları beraberinde sürükledi.

Onlar, yüzler, binler, yüzbinler ve milyonlar.

8 Milyon okunmanın önünde saygıyla eğilerek selamlıyorum. Sizler inanmasaydınız, naçizane bu beceriksiz ben; sizlere böylesine hikaye sunamazdı.

Benimle yürüdüğünüz için binlerce kez teşekkür ederim.

Oyun Bitti 4, umudun daima var olduğunu hatırlatmak adına oluşturulmuştur. Yinede umutsuzluğa kapılmayalım. Belki tekrardan bir gün, satırlar beni buraya sürükler. O doyamadığım karakterlere, doyasıya sarılmaya dönerim... Kim bilir? Hayat sürprizlerle dolu. Şimdilik yeni hikaye ve konulara yelken açıyorum.

Sağlıcakla ve sevgiyle kalın papatya ruhlu naif okurlar...